 Η πραγματική Δημοκρατία είναι το τέρμα όλων των συμφερόντων της ηγεσίας. Η Ηγεσία πρέπει να έχει το ελάχιστο των συμφερόντων της στην εξουσία. Όσο η ηγεσία, είναι κάτι το επώνυμο και περιέχει στοιχεία τελετουργικής ιεραρχίας και πρωτοκόλλου αποξένωσης και διαχωρισμού από την ανωνυμία τόσο πιο βαθιά αντιδημοκρατική είναι. Το νόημα της Δημοκρατίας δεν είναι μια κοινωνική μηχανή που την δίνουν – μια φορά στα τόσα χρόνια – ψήφοι, είναι μια θεμελιακή πολιτική υπέρβαση της στατικότητας, κάθε γραμμικότητας. |
| Αυτό σημαίνει πως η πρακτική ερμηνεία της δημοκρατίας εμπεριέχει μια πλήρη έκλυση της ενέργειας του ανθρώπου προς μια κατεύθυνση δημιουργικής απελευθέρωσης και ιστορικής επάρκειας.
Το σύνολο της ανθρώπινης ενέργειας είναι επαρκές για την αντιμετώπιση και του χειρότερου αδιεξόδου, όταν αυτή δημιουργεί την ιστορία της και ξεπερνάει την ανωνυμία της. Υπάρχουν δύο ηγεσίες, η δημαγωγική και η εκπαιδευτική. Η εκπαιδευτική ολοκληρώνει τον κύκλο της στην αυτοκατάλυση και την αυτοϋπέρβαση, η δημαγωγική εξαντλεί την πολιτική συνείδηση στη γοητεία της επωνυμίας. Η οργάνωση πρέπει να είναι ανοικτή στο άτομο και το άτομο στην ομάδα, διαφορετικά επικυρίαρχοι είναι οι θεσμοί και τα άτομα οργανωσιακά και αντικοινωνικά. Η Οργάνωση πρέπει να αφήνει την ικανότητα αποταύτισης από αυτήν στο άτομο. Η οργάνωση πρέπει σε κάθε χρονική στιγμή να είναι υπό αναίρεση από τη συλλογική αποταύτιση των ανθρώπων. Η οργάνωση πρέπει να είναι ανοικτή στη δημιουργική επινοητικότητα και να είναι παράγοντας κοινωνικής εξέλιξης αντί ενέλιξης. Μόνο έτσι θα αποφύγουμε θεμελιακά τον ολοκληρωτισμό. |
|
13 Απριλίου 2010 του συγγραφέα Γιάννη Ζήση, |
