Η σεξουαλικότητα κατόπιν αυτής της προσωπικής και κοινωνικής της σπουδαιότητας γίνεται μέσον αυτοπροσδιορισμού και αυτοπραγμάτωσης του ανθρώπου. Μέχρι ένα ορισμένο σημείο όλα τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου είναι προσδιοριστικά του εαυτού του, στον κόσμο βέβαια των φαινομένων.
Η ευθύνη της θέλησης και η ίδια η θέληση είναι ένα μείζον ζητούμενο στην εποχή μας και ήταν πάντα ένα ζητούμενο, όχι όμως όπως στην σημερινή κλίμακα.
Το σεξ και το χρήμα είναι το δίπολο καθημερινού και συνεχούς ενδιαφέροντος του σημερινού κόσμου. Και τα δύο πάντοτε ήταν τέτοια, κυρίως το σεξ. Αξίζει να αναρωτηθούμε για το σεξ για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό;
Αν το μη αισθητό δεν σημαίνει ανύπαρκτο, γιατί ο θάνατός μας εκλαμβάνεται ως ανυπαρξία; Ίσως κάποτε η σύγχρονη κατάσταση συνείδησης σ’ όλο σχεδόν το εύρος της να φαντάζει σαν λησμονημένο όνειρο καθώς η θέληση για Όνειρο και η ανέλιξη των εγκεφαλικών δυνατοτήτων και προτιμήσεων θα έχουν μεταθέσει το σημείο πόλωσής τους μακριά από το σημερινό.
Η συνείδηση αναδείχθηκε ως αναίρεση, ως αντιστάθμιση του τραγικού κύκλου στον κόσμο της μορφής, ως αυτοποίηση, ως οντοποίηση και ως εσωτερίκευση και υπερβατικοποίηση ακόμη και ως νους που εκφράζει την αυτοϋπερβατικότητα της συνείδησης ….
Ποιότητα, Ατομικότητα, Ομαδικότητα, Ιεραρχικότητα και Φασματική Υπερβατικότητα
Η εξέλιξη στο επίπεδο της πλανητικής μας ιστορίας υπήρξε ένα αποτέλεσμα κοσμολογικής και διαστημικής βίας, αποτέλεσμα ενός μη γραμμικού, αλλά, οπωσδήποτε, και θεμελιωδώς φυσικού γίγνεσθαι. Παρ’όλα αυτά, εκείνο που έχει καταστήσει δυνατό το να φτάσουμε στο σημερινό σημείο εξέλιξης, δηλαδή στο να έχουμε πλέον στον πλανήτη τους παρατηρητές αυτής της εξέλιξης – εννοώντας εμάς και όχι μόνο – πρέπει να διερευνηθεί πολύ βαθύτερα, καθώς δεν αρκεί μια διαστημική αστροφυσική και γεωφυσική ματιά για να φωτίσει την εξελικτική διαδρομή.
Το ζήτημα του πόνου, του θανάτου, του φόβου, της χωριστικότητας και της επιθυμίας παραμένουν κεντρικά σε αυτή την διαδικασία. Ο φόβος, ο πόνος και ο θάνατος έχουν μια φυσιολογικότητα – δημιουργική και διαλεκτική – όπως όμως η καταστροφή γενικότερα, σαν εξελικτικό και απελευθερωτικό συνθετικό γίγνεσθαι.
Πόσοι από εμάς γνωρίζουμε την ευεργεσία του πόνου; Πως συνδέονται οι ονειροπολήσεις του Ρουσσώ με τον Εκκλησιαστή και τον Ραμακρίσνα; Γιατί ενώ ο πόνος είναι εξελικτικό ερέθισμα φοβόμαστε να τον αντικρύσουμε;
Τι γίνεται όταν συγχρονίζεται η ατομική με την γενική κρίση; Πόσο ώριμες είναι οι συνθήκες για ομαλές αλλά ριζικές αλλαγές; Γιατί είναι λάθος η βίαιη προσαρμογή σε ένα ιδανικό; Γιατί είναι επικίνδυνη η έλλειψη ενός οράματος για τη ζωή;
Ελάχιστα βιογραφικά συνοψίζουν ολόκληρη την ιστορία του ανθρώπου. Η βιογραφία της έννοιας του «σημείου» είναι μια από αυτές. Η βιογραφία του «σημείου» μας φανερώνει το πώς φτάσαμε στην άβια αντίληψη του χωροχρόνου και στο σημερινό πλανητικό αδιέξοδο.
Συνοψίζοντας την εισαγωγική προσέγγιση για μια Ολιστική Ψυχοσωματική Υγιεινή & Θεραπευτική, αναδεικνύονται δύο θεμελιώδεις προσεγγίσεις του θέματος:
Ηφυσική ή ιατρική θεραπευτική που προϋποθέτει συστημική γνώση και προσέγγιση σε λανθάνοντες ορίζοντες φαινομένων με όρους τεχνικής επαναρύθμισης της μορφής σε λανθάνοντα ή εμφανή σημεία.
Ηψυχολογική, νοητική και ψυχική θεραπευτική, που λειτουργεί στο πλαίσιο μιας οργανικής και υποστασιακής διπολικότητας και σύμπλεξης ζωικών λειτουργικών αποκρίσεων και ψυχοσωματικών εκλυτικών δυναμικών στους οργανικούς κύκλους, τα συστήματα και τις κλίμακες ενέργειας και πληροφορίας.
Σχεδόν όλοι «θέλουμε» να βελτιώσουμε την κατάσταση τόσο προσωπικά όσο και συλλογικά. Τι είναι όμως αυτό που τελικά μας ανακυκλώνει μέσα στη διαιώνιση των προβλημάτων; Ο καλύτερος τρόπος να το καταλάβουμε είναι να αρχίσουμε από τον εαυτό μας.
Τι μας εμποδίζει τόσο αποτελεσματικά; Αυτό που μας εμποδίζει βρίσκεται μέσα μας, στο περιβάλλον ή και στα δύο; Μήπως υπάρχει κάποιο επίκεντρο, κάτι σαν την κρυφή «ιερή» κεφαλή της Λερναίας Ύδρας και ποιο είναι αυτό το επίκεντρο;
Τι είναι συνείδηση; Περιορίζεται μόνο στην μίμηση, στην επιθυμία και την ανάλυση; Είναι ένα αυτόματο; Είναι έρμαιο των αντανακλαστικών; Υπάρχουν άλλες όψεις της συνείδησης; Γιατί η απόσπαση διευρύνει τη συνείδηση; Απόσπαση από τι; Γιατί η αβλάβεια απελευθερώνει και δεν περιορίζει τη συνείδηση; Τι εμποδίζει το βίωμα της Ολότητας, της αρμονίας και της ομορφιάς;
Εποχή κρίσεων και αναπροσανατολισμών. Θα αντικαταστήσουμε τα είδωλα του εαυτού μας και των άλλων με νέα ή, επιτέλους, θα ελευθερωθούμε από τον αρχέγονο ψυχισμό προσκόλλησης σε αυτά; Γιατί αποδείχθηκε δύσκολο έργο η ολοκλήρωση της αίσθησης της ενότητας;
Η αναφερόμενη απλότητα δεν είναι απλοϊκότητα, αλλά αντιστοιχεί σ’ εκείνη την «απλότητα του οφθαλμού», με την χρηστική έννοια και στην πιο βαθιά της διάσταση.
Η παγκόσμια, ατομική και ομαδική κρίση της έννοιας, της ιεραρχικότητας, του σχεδίου, της επικλητικότητας, της συνεργατικής αναγνώρισης και της υπερβατικής σύνθεσης.
Εμείς οι άνθρωποι, εξερχόμενοι από την κόλαση του ζωικού βασιλείου δημιουργήσαμε μια δεύτερη ανθρωπογενή αυτή τη φορά κόλαση. Δεν φύγαμε από την Εδέμ. Την αποφύγαμε.
Το μόνο που μας κρύβει την κλίμακα της κόλασης είναι ότι μέσα της στεκόμαστε ως ναρκομανείς στις παραισθήσεις της. Διατηρήσαμε και μεγεθύναμε αξίες του ζωικού βασιλείου.
Η Θεραπευτική της Ταυτότητας αποτελεί ένα δύσκολο πεδίο γιατί προϋποθέτει μια κατανόηση και μια βαθιά διορατική διείσδυση που αγγίζει πεδία δύσκολα στη βίωση και την περιγραφή.
Η Ταυτότητα για τον άνθρωπο συμπυκνώνει όλη την αυτοαναφορικότητα της συνείδησης που υποδηλώνει τη σημασία του Όντος, και συνεπώς και της Ζωής, με το ρήμα Είναι και Είμαι.
Η Ταυτότητα εκδηλώνεται και γίνεται αντιληπτή μέσα από μια Οργανικότητα που ζει ως ολότητα και σε μία περιέχουσα Ολότητα.
Δεν έχετε ακόμη λογαριασμό;
Δημιουργία λογαριασμού
