Ταυτόχρονα όμως η συνείδηση είναι ομολογιακή -ακόμη και ως λόγος ή λογική- υπό την έννοια της εσωτερικής ομολογίας μιας πίστης και ως πίστη υφίσταται και η λογική. Αυτή μπορεί να είναι είτε η ομολογία ενός εφημέριου της Σαβοΐας στον Αιμίλιο του Ρουσσώ, [1] είτε είναι ένα Credo στη «Μεγάλη Λειτουργία» ή Missa Solemnis [2] του Μπετόβεν, αυτήν την «ακτινοβόλο και φοβερή γιόγκα» όπως την χαρακτήρισε ο Ρομαίν Ρολλάν, όπως θα έπρεπε να είναι κάθε δημιουργία – και όχι μόνο η Μπετοβενική- για τον βίο και το νόημα του ανθρώπου. Τελικά, ο ομολογιακός και υπερβατικός χαρακτήρας της συνείδησης αναπτύσσεται σε όλες τις όψεις, σε όλα τα χρώματα και τις ακτίνες της έκφρασης της. https://youtu.be/-uSME7Bv4JE?t=8
Ο ομολογιακός χαρακτήρας της συνείδησης
Ο ομολογιακός χαρακτήρας της συνείδησης σημαίνει την αναφορά στο υποκείμενο και στο φαντασιακό και την αναγνώριση του δημιουργικού της ρόλου. Πάνω από όλα σημαίνει την αναγνώριση υπό την έννοια -που θα τοποθετούσε ο Γουάϊνχεντ αλλά και ο Λάιμπνιτς- της πραγματικότητας του όντος μέσα μας και στον κόσμο με όρους άρνησης του μηδενισμού ή καλύτερα του αρνητικού μηδενισμού και μηχανικισμού ή υλισμού. Σημαίνει την αναγνώριση του σύνθετου ακέραιου όντος όπως έλεγε ο Λάιμπνιτς και της υπαρκτής οντότητας όπως λέει ο Γουάϊνχεντ σε μια κοινωνία όπου η πραγματικότητα είναι θεμελιακά οργανική και όχι ως εποικοδόμημα, όπου είναι θεμελιακά εξελικτική και υπερβατική και όχι ως μηδενιστική, μηχανιστική και ματεριαλιστική ανακύκλωση.
Η συνείδηση μας λοιπόν είναι αναιρετική, υπερβατική και ομολογιακή και υπό την έννοια αυτή είναι ασυμφιλίωτη με ένα πνευματικό θάνατο αλλά συμφυής με τον θάνατο της μορφής ως μέρος της εξελικτικής αφαιρετικής και πνευματικής διαδικασίας της εξέλιξης. Σε μια οργανική αιτιότητα, υπό την έννοια της πολύχρωμης ομολογίας μπορούν να συναντηθούν το ρομαντικό και το ανθρωπιστικό πνεύμα της δημιουργικής αισθητικής ενός Μπετόβεν, ενός Μιχαήλ Άγγελου, ενός Δομίνικου, με το πνεύμα ενός Αϊνστάιν, ενός Αβραάμ Λίνκολν, ενός Χούσερλ, ενός Φραγκίσκου της Ασίζης, ενός Καμπίρ και ενός Ραμακρίσνα, ακόμη και με μια μεταρσίωση του πλούτου σε νόημα, έστω και ως μεταμέλεια τύπου Κάρνεγκι, η ακόμη μιας Όπρα Ουΐμφρευ, που επιχειρεί επικοινωνιακά και ανθρωπιστικά και μετουσιώνει ατελώς εν μέρει τον πλούτο της και τη διασημότητά της σε προοδευτική υπηρεσία του κοινού καλού παρά το γεγονός ότι λειτουργεί σε ένα πλαίσιο κοινωνίας του θεάματος, σε ένα αγοραίο πλαίσιο.
|