Συνοψίζοντας την εισαγωγική προσέγγιση για μια Ολιστική Ψυχοσωματική Υγιεινή & Θεραπευτική, αναδεικνύονται δύο θεμελιώδεις προσεγγίσεις του θέματος:
- Ηφυσική ή ιατρική θεραπευτική που προϋποθέτει συστημική γνώση και προσέγγιση σε λανθάνοντες ορίζοντες φαινομένων με όρους τεχνικής επαναρύθμισης της μορφής σε λανθάνοντα ή εμφανή σημεία.
- Ηψυχολογική, νοητική και ψυχική θεραπευτική, που λειτουργεί στο πλαίσιο μιας οργανικής και υποστασιακής διπολικότητας και σύμπλεξης ζωικών λειτουργικών αποκρίσεων και ψυχοσωματικών εκλυτικών δυναμικών στους οργανικούς κύκλους, τα συστήματα και τις κλίμακες ενέργειας και πληροφορίας.
| Στην Φυσική θεραπευτική ή ιατρική προσέγγιση η διάγνωση, η χειρουργική ή μηχανική παρέμβαση ή η βιοχημική επαναρύθμιση, λειτουργούνται εξωτερικά με αμεσότητα στο μορφοποιημένο αιτιατό της ασθένειας πάντα με πολλές διακινδυνεύσεις που περιλαμβάνουν μεταξύ των άλλων και μετασωματικά ζητήματα. Η μεθοδολογία απαιτεί επιστημονική ακρίβεια γνώσης δομολειτουργικής του οργανισμού και συντονισμού της θεραπευτικής αγωγής ή πράξης.
Στην Ψυχολογική, νοητική και ψυχική θεραπευτική προσέγγιση απαιτείται μια διαφορετική στάση απέναντι στον εαυτό μας, την συμπλεγματική φόρτιση και αντίδραση που διέρρηξε την οργανική αρμονική και ορμονική ποιότητα, όπως και απέναντι στην συμπλεγματική στάση απέναντι στην ζωή, την υγεία, την ασθένεια, τον πόνο, τον κόσμο και τον θάνατο. Ο λόγος γι’ αυτό βρίσκεται στην αποκατάσταση του ψυχικού ισοζυγίου, της ψυχικής ενάργειας στο βάθος του συστημικού και μορφογενετικού διπολικού πεδίου, που λειτουργεί ομοιοστατικά με δύο λειτουργούς πόλους, τον εγκέφαλο ως ρυθμιστή της κυκλοφορίας και δυναμικής συνειδησιακής ολοκλήρωσης μέσω νευρικού και ορμονικού συστήματος και μέσω του αίματος και της ομοιοστατικής και μεταβολιστική λειτουργίας σε σχέση με το σύνολο των οργάνων-ιστών.
Σε μία πιο πνευματική θεραπευτική στάση πρέπει να απελευθερωθούμε από την ζωική συμπλεγματοποίηση στάσεων και μεθόδων όσο και αν αυτές κρύβονται με εξιδανίκευση και εξορθολογισμό. Αυτό σημαίνει μια βαθύτερη απελευθέρωση από την επιθυμία ή την εκβίαση αποτελεσμάτων καθώς μια τέτοια στάση θα αναβαθμίζει την συμπλεγματικότητα.
Προφανώς ο συνδυασμός και η σύνθεση των μεθόδων θεραπείας έχει διακινδυνεύσεις αλλά μεγεθύνει την αποτελεσματικότητα, άμεσα στο πεδίο του αιτιατού, και σε μήκος χρόνου στις επαναλαμβανόμενες και ανακυκλωτικές αιτίες του αιτιατού. Η πληρότητα της συνείδησης στο παρόν, ο στόχος κάθε θεραπείας Ακόμη όμως και σ’ αυτή την υπερβατικοποίηση και την αποκέντρωση της θεραπευτικής, απέναντι στις ιδιοτελείς καταβολές της, δεν πρέπει να ξεχνάμε την επαναφορά στην απλότητα της ρυθμικής συναίνεσης στον κύκλο της ζωής ή στην ενόραση του όντος, απελευθερωμένα ακόμη και από την ειδωλική αξία του και συνεισφορά του. Χρειαζόμαστε διαρκώς την πληροφορία της ελαχιστοποίησης ή της απόπτωσής μας, καθώς αυτή αποκαλύπτει και μεγιστοποιεί την εξελικτικότητα της ζωής και της συνείδησης και συνεπώς και την δική μας με την συνεκτικότητα και την ολότητα της ζωής. Προφανώς όμως, οι θεραπευτικές προσεγγίσεις αναπτύσσονται όταν λειτουργούν συστημικά και όχι ιδεολογικά. Έτσι τίθεται και το ευρύτερο και ενοποιητικό πλαίσιο μεθόδου με πραγματισμό χωρίς όμως την έκπτωση των θεραπευτικών στόχων και αξιών.
Η αναγκαιότητα πάντως για αποκέντρωση, ομαδοποίηση και υπερβατικοποίηση της βιοτικής μέριμνας δεν προκύπτει μόνο στην λογική μιας εννοιακής κατανόησης και ιδεολογικής ανάδειξης της ζωής. Προκύπτει και από την εντροπία με την οποία φθείρει και την μορφή μέσω λειτουργικής χωριστικοποίησης της η ιδιοτέλεια. Η ιδιοτέλεια έχει όριο και πρέπει να ρυθμίζεται από όρια σε κάθε συστημική οργάνωση και οργανικότητα. Τα όρια αυτά είναι πολλά και τελικά αναλωτικά. |
|
24 Ιουνίου 2010 |
