Στην αναζήτηση του μέλλοντος σε αυτή τη μεταβατική εποχή, δεν υπάρχει αρκετή αισιοδοξία, αλλά απόγνωση που βαπτίζει τη σκέψη και τη φύση μας σε ένα εχθρικό πεδίο πληθωρικού χάους. Χρόνια τώρα, παρατηρώντας τη μεταπολεμική πραγματικότητα, βλέπουμε τους «ασκούς» της απληστίας και του παράλογου εγωκεντρισμού να κατακτούν το σύνολο του ορίζοντα, με ελάχιστα διαλείμματα μερισμού και ορθότητας.
Η «κρίση» είναι μια λέξη χιλιοειπωμένη, που μπορεί να λειτουργήσει με δύο αντίθετους τρόπους: αφ’ ενός μεν μπορεί ν’ αποτελεί, και συχνά αποτελεί, το τέλειο άλλοθι για την αδράνειά μας, για την μ
Οσοι, αντιδραστικοί, τριάντα χρόνια τώρα γράφαν για την κατηφόρα, κι εμείς δέν παίρναμε χαμπάρι (έτσι που ήμασταν μεγαλορρήμονες Αντιλαϊκοί λαϊκιστές της πεντάρας), τώρα πιά δέν έχουν κανέναν λόγο να συνεχίσουν να φωνάζουν. Κι ούτε βέβαια να επιχαίρουν μπορούν «σας τα λέγαμε ΄μείς».
Για χιλιάδες χρόνια δεν υπήρχαν πόλεις. Η πόλη ξεκίνησε από το χωριό όπου όλοι ήταν επώνυμοι και αναγνωρίσιμοι. Στην ανάπτυξή της πληθυσμιακά τα πρόσωπα έχασαν την αναγνωρισιμότητά τους. Αυτό αρχικά λειτούργησε απελευθερωτικά απέναντι στους σταθερούς και άκαμπτους κανόνες που μπορεί να επιβάλει η μικρή κοινωνία του χωριού.
Το απίθανο είναι το «νετρόνιο» της ιστορίας, αυτή η κρισιμότητα που διαπερνάει ολότελα την ανθρώπινη φύση και τις μαζικές της αιχμές. Κι, όμως, ποτέ δεν γίνεται συνειδητό το απίθανο στην πορεία της πραγμάτωσής του, όσο η συνείδησή μας είναι αλλοτριωμένη από την καθημερινότητα. [1]
Η διάλεξη «Ανατομία Ήθους & Πολιτικής», είναι η δεύτερη εκ των τριών, που έδωσε ο Καθηγητής Θεοδόσης Π. Τάσιος, η οποία αφορά σε μια σειρά ομιλιών του Κύκλου «Φιλοσοφία & Κοινωνία», στα πλαίσια του προγράμματος Megaron Plus του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών
Στη αυγή του καινούργιου χρόνου, όταν μαζικά και συντονισμένα οι ντόπιες και διεθνείς οικονομικές και περιβαλλοντικές γραφίδες –Κασσάνδρες- μας γεμίζουν με κινδύνους χρεωκοπίας, με κατακλυσμούς και καταστροφές ο δύσμοιρος πολίτης αυτής της ευλογημένης από τη φύση της χώρας τι να έχει άραγε στη φαρέτρα του να αντιπαραθέσει;
Ο Αυστραλός σκιτσογράφος Stuart McMillen σχολιάζει με ξεχωριστό τρόπο τη μανία μας για τα air-condition και τους κλιματιζόμενους χώρους, μια συνήθεια με περιβαλλοντικές συνέπειες η οποία ταυτόχρονα μας απομακρύνει από τη φύση και τις αλλαγές της
Πόσο εύκολο είναι να περιπέσουμε στην αδράνεια και την αμάθεια, κλεισμένοι στον μικρόκοσμο της καθημερινότητάς μας; Μήπως τελικά πρέπει εμείς οι ίδιοι να προκαλούμε καθημερινά τον εαυτό μας;
Το Πνεύμα της Απλότητας είναι το Δημιουργικό Πυρ, η δημιουργικότητα είναι το Βουνό της Αλήθειας, όπου ο νους μεταμορφώνεται σε διαυγές φως της θυσιαστικής Αγάπης μέσα στην καρδιά των όντων.
Το πιο μεγάλο μας πρόβλημα, σαν ανθρωπότητα και σαν ανθρώπινες μονάδες ξεχωριστά, βρίσκεται στην αδυναμία να εξαγάγουμε ολοκληρωμένα και αποτελεσματικά συμπεράσματα μέσα από τις εμπειρίες μας, είτε συλλογικές, είτε ατομικές.
H φαντασία είναι μια από τις θεμελιώδεις δημιουργικές δυνάμεις και θεμελιώδης παράγοντας πίσω από το πεδίο της κοινωνικής, της οικονομικής και της πολιτισμικής θέσμισης.
Σύμφωνα με την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας, η κατάθλιψη αναμένεται να είναι η υπ’ αριθμόν ένα ασθένεια στον Κόσμο σε λίγα χρόνια.
Και ερχόμαστε στο πρόβλημα του γάμου και της οικειότηταςπου επιφέρει. Μπορεί μέσα σε αυτή την οικειότητα, το γνωστό και το κεκτημένο να λειτουργήσει η σεξουαλική γοητεία; Όχι. Η γοητεία είναι μη-οικειότητα, αποξένωση, ανισότητα
Ας έλθουμε όμως στην απλότητα και να προσπαθήσουμε να διακρίνουμε τη φύση της. Βέβαια η απλότητα δεν μπορεί να σημαίνει συσσώρευση ειδώλων είτε αυτά είναι υλικά είτε άυλα αγαθά. Κάθε συσσώρευση ειδώλων εμποδίζει την απλότητα. Όμως τότε τι σημαίνει η απλότητα; Κενότητα και μια ματαιότητα στις δημιουργικές διαδικασίες της ζωής; Σε καμμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να σημαίνει κάτι τέτοιο.
Η σεξουαλικότητα ως γοητεία
Αυτό το χαρακτηριστικό της σεξουαλικότητας μαζί με την ανισότητα είναι τα σημαντικότερα, αλλά βέβαια είναι και συναφή μια και η γοητεία είναι ένας άλλος τρόπος για να επιτύχει κανείς ανισότητα.
Αυτό το στοιχείο της σεξουαλικότητας είναι πολύ κεντρικό και έχει διττή επίδραση, τόσο θετική όσο και αρνητική.
Η σεξουαλικότητα είναι ο ισχυρότερος παράγοντας που θα μπορούσε να καταστήσει τους ανθρώπους ανεξάρτητους από την γονεϊκή και κοινωνική επιβολή, πράγμα που σημαίνει ότι αυτή η ανεξαρτητοποίηση φέρνει μαζί της και τη δυνατότητα επιρροής καινούργιων ιδεών
Η σεξουαλικότητα είναι ένας κεντρικός παράγοντας για την κοινωνικοποίηση του ανθρώπου, δηλαδή τον ωθεί σε μία κοινωνικότητα, μέσα στην οποία θα μπορέσει να εκφράσει και να ικανοποιήσει τη σεξουαλικότητά του
Είναι φανερό από την πρώτη προφανή λειτουργία της σεξουαλικότητας ως πράξης διαιώνισης ότι συνδέεται με το φόβο του θανάτου ως πόλος αντίθεσης προς αυτόν. Έτσι η σεξουαλικότητα χρησιμοποιείται ασυνείδητα ως μέσον για αντιμετώπιση του φόβου είτε με την γέννηση απογόνων είτε και καθαυτή ως αισθαντικότητα της ζωής και της επαφής με άλλους ανθρώπους.
πό μια ευρύτερη έννοια, μπορούμε να πούμε ότι ο υπερβολικός πλούτος, το όνομα, η διασημότητα ή το φονταμενταλιστικό πρωτόκολλο και ένα σωρό άλλα πράγματα είναι κοινωνικές, πολιτισμικές, οικονομικές και πολιτικές ασθένειες.
Δεν έχετε ακόμη λογαριασμό;
Δημιουργία λογαριασμού
