ΖΩΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ, ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ

Η ΑΠΟΦΥΓΗ ΤΗΣ ΕΔΕΜ ΚΑΙ Η ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ

Nicolas Poussin 4 Seasons - Σόλων ΜΚΟ
image_pdfimage_print

Nicolas Poussin 4 Seasons - Σόλων ΜΚΟΕμείς οι άνθρωποι, εξερχόμενοι από την κόλαση του ζωικού βασιλείου δημιουργήσαμε μια δεύτερη ανθρωπογενή αυτή τη φορά κόλαση. Δεν φύγαμε από την Εδέμ. Την αποφύγαμε. 

       Το μόνο που μας κρύβει την κλίμακα της κόλασης είναι ότι μέσα της στεκόμαστε ως ναρκομανείς στις παραισθήσεις της. Διατηρήσαμε και μεγεθύναμε αξίες του ζωικού βασιλείου. 

Η αναδρομή στο βάθος του αιτιατού ως βασικό βήμα της θεραπείας

         Φαίνεται πώς η Εδέμ στην ανθρωπογονία, ήταν περισσότερο μια επιθυμία παρά ένα Χαμένο παρελθόν. Ήταν το σύμβολο αυτού που επικαλεσθήκαμε ως ζωάνθρωποι, όταν οι ζωάνθρωποι καταβαλλόντουσαν οικολογικά και βίωναν εξαντλητικά και με οδύνη την ζωική ανισότητα στην επιβίωση. Αυτή η κατάσταση εφέλκυσε την επίκλησή μας για ένα κόσμο αλληλέγγυο, για μια εσωτερική διάρκεια του όντος, για μια κατανόηση του κόσμου, για απόδοση λόγου και νοήματος, για απάντηση στην κραυγαλέα ερώτηση στην οδύνη και τον θάνατο, ήταν η επίκληση για την ψυχή και το Νου.

         Η βαθύτερη εφέλκυσή μας ήταν η εσωτερική προοπτική κατανόησης της Ενότητας, της Ζωής και του Όντος. Ήταν η κρίση της ανεπάρκειας του αυτοματισμού των ζωικών ενστίκτων και αντανακλαστικών σ’ ένα κόσμο βίας και άνισου ανταγωνισμού. Το αίτημα προοπτικά ήταν για ένωση, για αλληλεγγύη, για εσωτερίκευση, αποσύνδεση και αβλάβεια και για το τέλος του ανταγωνισμού. Ήταν αίτημα για έναν εσωτερικό ορίζοντα κόσμου και νέας αρχής, για συνειδησιακή και έλλογη έναρξη. Ατομικότητα, συνειδητότητα, νοητικότητα ενοποιός και διακριτική συνάφεια. Η Εδέμ ήταν η ψυχή, η οντότητα που επικαλεσθήκαμε και μας επισκέφθηκε μέσα μας, ήταν η απάντηση στην τραγικότητα της ζωικής εμπειρίας μας.

          Ωστόσο ένα δεύτερο σημείο οδύνης ξεκίνησε από την ανάδειξη του εαυτού της συνείδησης και της νόησης. Δεν ήταν πλέον κύρια η διαδικασία και οδυνηρότητα της ζωής προς το θάνατο, αλλά το ίδιο το γεγονός του θανάτου που πρόβαλλε οξύτερα και επίμονα μέσα στο νέο ορίζοντα ως μια διαρκής κληρονομιά. Η μόνη ζωικά θεατρική άμυνα σ’ αυτό ήταν η λήθη, η κιβδήλωση της συνείδησης, η κτητική διασκέδασή της και η τιτανική επαναβύθιση στην ζωική βαρβαρότητα. Η σκέψη έχασε την ψυχική της αμεσότητα.

         Έτσι κάποια στιγμή ξεκίνησε ο ανθρωπογενής φαύλος κύκλος. Μέσα στην νοητική αμεσότητα του παρόντος πρέπει και μπορούμε να τον διακόψουμε αν θέλουμε να ολοκληρώσουμε την είσοδο στην Εδέμ, και να βιώσουμε την ζωή ως δωρεά, ως άμεσο περίσσευμα στο παρόν, ως «περισσή ζωή».

         Ζητήσαμε τον Εαυτό που βλέπει και λειτουργεί διαφορετικά από το ζώο και μετά δεν πιστέψαμε, μας φάνηκε υπερβολικά Ονειρικός και επιστρέψαμε στην ζωική βαρβαρότητα. Ο Εαυτός ήταν αφαιρετικός, εμείς όμως θέλαμε να μπούμε στην Εδέμ ή στο Βασίλειο του Θεού και των Ουρανών με τα ζωικά κτήματά μας προσαυξημένα με τον ανθρωπογενή φαύλο κύκλο.  

        Μόνο μ’ αυτή την αναδρομή στο βάθος του αιτιατού κατανοούμε την αναγκαιότητα για την ριζική απελευθέρωση της ταυτότητας μέσα από την «σκοτεινή νύχτα της ψυχής», και μέσα από μία νέα επίκληση, εφέλκυση και σχεδιασμένη καινοτομία ομαδικότητας, υπερβατικότητας, σύνθεσης και θέλησης για το καλό.

Η μεγιστοποίηση της αυτογενούς ψυχοσωματικής ομοιοστασίας ως θεραπεία

        Η ολοκλήρωσή μας θα σήμαινε την αποδοχή του θανάτου και την ανάλωση της ζωής στις μεταφερόμενες και κυκλοφορούσες εξελικτικές αξίες της συνείδησης, της νόησης, της ψυχής, της αλληλεγγύης, της ελαχιστοποίησης, της ποσοτικής και ποιοτικής μεγιστοποίησης και της εξελικτικής αβλάβειας.

        Μπορούσαμε να απαρνηθούμε ευχάριστα τα αδιέξοδα και τις καθηλώσεις της ζωικότητας. Αυτό δεν θα ήταν ρήξη με την φυσιολογία, ούτε πουριτανισμός, αλλά εξελικτική ολοκλήρωση που φτάνει στην απάρνηση της ειδωλικής δέσμευσης της ζωής, της συνείδησης και των σχέσεων.

         Το εξελικτικό τίμημα του ψυχικού και νοητικού ισοζυγίου μας δεν μπορούμε να το αποφύγουμε.   Θα ήταν ουσιαστικό αν το φυσικό γεγονός του θανάτου συνέπιπτε με τον βιωματικό μηδενισμό του αιτιατού μας και συνεπώς με την κυλιόμενη απελευθέρωση του ορίζοντα της συνείδησης και της ζωής από την μορφή στην οριακή της Χρησιμότητα και εξέλιξη. 

       Προφανώς λοιπόν πρέπει να εξετάσουμε σε βάθος αυτό το αιτιατό και την γενεαλογία του για να θεραπευτούμε από αυτό. Μόνο έτσι θα δούμε συνδυασμένα την αρμονική αντιμετώπιση των προσωπικών, κοινωνικών, ψυχολογικών και σωματικών ζητημάτων διάρκειας και ποιότητας ικανοποίησης.

       Προφανώς έτσι μεγιστοποιείται η αυτογενής ψυχοσωματική ομοιοστασία και απενεργοποιούνται όλες οι εστίες των οργανικά επαγόμενων ψυχολογικών εμπλοκών.

        Προφανώς χωρίς μονομέρειες και ιδιοτελείς μανίες αντιμετωπίζονται καλύτερα τόσο τα ζητήματα θεραπείας και το φάσμα των θεραπευτικών προσεγγίσεων, όσο και τα ζητήματα της πρόληψης και της υγιεινής χωρίς να στοιχειώνουν με ζωική ιδιοτέλεια – σαν μανίες – τον ψυχισμό μας, αχρηστεύοντας πνευματικά τον διαθέσιμο χρόνο μας και την ψυχική μας ενύπαρξη και ταυτότητα.   
       Η αντιπαραθετική ζωική εμμονή που αποτελεί συχνά υπόβαθρο ακόμη και των ολιστικών και εναλλακτικών στάσεων θεραπείας και υγιεινής υποδηλώνει την άρνηση του ψυχικού ισοζυγίου και της ρύθμισης του αιτιατού μας καθώς αναγορεύει την σωματική υγεία, χωρίς αναστοχασμό και ουσιαστική συνειδησιακή εξέλιξη και νοηματοδότηση, σαν αυτοσκοπό. Έτσι τελικά η ζωική υγεία, το ζωικό σθένος γίνεται ανακυκλούμενο συστατικό μιας ευρύτερης και βαθύτερης ασθένειας.

Η θετική συναίνεση στην Ζωή ως θεραπεία

         Η Ζωή είναι εξέλιξη της βιωσιμότητας και της κοινωνίας της αλληλεγγυότητας υπό ποιοτικούς όρους. Στον άνθρωπο, αυτή η εξέλιξη πραγματώνεται κυρίως ψυχικά και πνευματικά. Θα τοποθετηθούμε ολοκληρωμένα πάνω σ’ αυτό και χωρίς αναβολές;

 Από εδώ πρέπει να ξεκινήσει μια νέα γενεαλογία θεραπευτικής και υγείας. Όποιες υποθέσεις εργασίας και αν ενεργοποιήσουμε σημασία έχει αυτή η αμεσότητα νοήματος και οντότητας στην αντίληψη της ζωής, στην διάρκεια της μορφής της και στα κίνητρα της ή την θέληση. Εισάγεται έτσι μια απλότητα με περιεχόμενο ή θετική ποιότητα, μια απλότητα πνευματικά και οικολογικά εξελικτική. Αυτή είναι η πραγματική θετική συναίνεση στην Ζωή, χωρίς ιδιοκτησιακές εμμονές και πλάνες.

 

      Eden 1 - Σόλων ΜΚΟ  Από αυτό το σημείο μπορούμε να αναστοχασθούμε, με εξελικτική θεραπευτική, την ομορφιά της οργανικότητας και της οικολογικότητας ατομικά και οικουμενικά. Αυτή η προοπτική γίνεται ένα βιωματικό πέρασμα από την αρχική τραγική υπαρξιακή διανοητική και ψυχολογική μέριμνα σε μια εναργή ενατενιστική και δημιουργική αφιλόδοξα υπαρξιακή αμεριμνησία που μας καθιστά διακόνους ή υπηρετούντες και άξιους του εαυτού μας ως έμψυχου Λόγου.  

         Το τέλος της κτητικής μέριμνας σημαίνει την νοητική μας απελευθέρωση στην εποπτεία των αυτοματοποιημένων βιολογικών φαινομένων και προνοιών. Υποδηλώνεται πλέον ζωτικότητα και στην αφαιρετικότητα της ζωής, στον θάνατο δηλαδή, στο τέλος μια μορφής στον κύκλο ζωής της.

        Η θεραπευτική είναι η θεμελιωδώς νοητικά ανάδρομη αντιμετώπιση του αιτιατού. Έτσι η ανάδρομη προσέγγιση είναι ολοκληρωμένη με αυτή την θεραπευτική προσέγγιση της σχέσης μας με τον θάνατο, μ’ αυτή την αποδοτικότητα του τέλους, με την εκλυτικότητα και την επικλητικότητα ζωτικότητας και νοήματος ή αναφορικότητας σ’ αυτό. Σ’ αυτή την προσέγγιση αρμόζει λιτότητα και απλότητα με αμεσότητα. 
 
        Ο Θάνατος γίνεται η ανάκτηση του Λόγου της Ζωής, η συνειδησιακή εκπλήρωσή της στο Ιδεατό που εξισορροπεί το ζωικό ή άνοο αιτιατό του σώματος και της γοητείας του. Αναπτύσσουμε σωρευτικά σε πολλές διαστάσεις ένα άννοο αιτιατό, το πυκνώνουμε και το καθιστούμε αδιαπέραστο. Γίνεται ο σκοτεινός πύργος του στοιχειωμένου μας εαυτού, ή ο ναός του Ενοίκου φαντάσματος. Μέσα μας χρειαζόμαστε άμεσα την τελική ή καθαρή λύση πάνω σ’ αυτή την αρχέγονη εκκρεμότητα καθώς έτσι θα απελευθερωθεί δημιουργικά και συμβιωτικά ο ανθρώπινος οικουμενικός ρόλος. 

       Ολοκληρώνουμε την απελευθέρωση από την ζωική βαρβαρότητα με την δίαιτα του νου. Απελευθερωνόμαστε από τις καταγωγικές δουλείες, τυφλότητες, αδράνειες και γοητείες ή αυταπάτες στην ενάργεια και την ενορατικότητα της συνείδησης. Απελευθερωνόμαστε από την χωριστικότητα στην αντίληψη της ζωής και του εαυτού, όπως και στις σχέσεις μας και κατανοούμε το νόμο της εξελικτικής αναγέννησης της ζωής υπό το πρίσμα της ομαδικότητας και της αλληλεγγυότητας των ζώντων. Η Ζωή αναδεικνύεται μερισματικά εξελικτικά και εσωτερικεύεται ως Λόγος στην αυτοσυνειδησία τη

        Στον βαθμό που η ζωή μας σκιάζεται από την ανοησία της και από την συνειδησιακή άγνοια ακόμη και στην εξαρτησιογόνο μορφή της διασκεδαστικής ρουτίνας ή δυναστικών επιθυμιών αδυνατεί να βιωθεί η αφθονία της και να λειτουργήσει ως αυτοθεραπευτικότητα της.

        Κάναμε όλη αυτή την εισαγωγική προσέγγιση και την εστιάσαμε στο κεντρικό ζήτημα ή στο σημείο αναφοράς της θεραπευτικής καθώς στην συνέχεια θα σταθούμε αναλυτικά όχι μόνο στις συνέπειες και την αναγκαιότητα μιας ολοκληρωμένης θέσης, αλλά και στις ενδιάμεσες εξειδικεύσεις σ’ όλο το φάσμα στόχων και θεραπευτικών μεθόδων.


25 
Μαΐου 2010

Γιάννης Ζήσης, συγγραφέας
Μέλος της γραμματείας της ΜΚΟ Σόλων
ioanniszisis@solon.org.gr

Σχετικά άρθρα