Η κρίση αποκαλύπτει την εσωτερική υποδομή της πραγματικότητας μπροστά στις αποφασιστικές προοπτικές δυνατοτήτων, μπροστά στις επιλογές του μέλλοντος. Η κρίση είναι αδιέξοδη μόνο για μια κατάσταση στην οποία κυριαρχεί η στατικότητα. Σε αυτήν την κατάσταση, όπως και σε όλους όσοι ταυτίζονται μαζί της, η κρίση φέρνει το τέλος.
Καλά και άγια όσα γράφουμε για τα μνημόνια, τους κακούς Γερμανούς, το ΔΝΤ, τον Σόιμπλε, τις αδηφάγες αγορές, τους ρουφιάνους της τρόικας και την κακιά τη μοίρα μας.
Εδώ θέλω να πω πόσο φταίει αυτή η μοίρα και οι κακές συνήθειές μας.
Δείτε ένα μικρό χρονικό και… σημειώστε.
Aπαντήσεις στα υπαρξιακά ζητήματα του ανθρώπου δόθηκαν πολλές φορές στην ιστορία του. Κάποια στιγμή έγινε φανερό ότι χρειαζόταν πλέον μια άμεση ψυχολογική και λογική τομή.
Αντί της συμβολικής οικονομίας χρειαζότανε πια μια βιωματικά ουσιαστική αμεσότητα. Χρειαζότανε τη λογική και εννοιακή οικονομία των εννοιών και της βιωματικής αμεσότητας.
Κάθε ζωντανό ον είναι απαραίτητο να παίρνει υλικά και ενέργεια από το περιβάλλον του, για να σχηματιστεί και να διατηρηθεί ζωντανό. Αυτό που απομένει απ’ αυτά τα εφόδια αφού αφαιρεθούν απ’ αυτά τα χρήσιμα μέρη και η ενέργεια, μαζί με οτιδήποτε άλλο αποτελεί μέρος του όντος αλλά δεν του είναι πια χρήσιμο, είναι απόβλητο που πρέπει να απομακρυνθεί-να επιστρέψει στο περιβάλλον.
Γι’ αυτό, κανένα ζωντανό ον δεν μπορεί ποτέ να είναι απόλυτα ανεξάρτητο -είναι ένα «όλον» μέσα σ’ ένα μεγαλύτερο «όλον», και για να ζήσει εξαρτάται από το περιβάλλον του που είναι ένα μεγαλύτερο «όλον».
Όλος ο κόσμος μας, αν και συνυφασμένος με το σώμα, είναι συνείδηση. Είμαστε και ορίζουμε την ταυτότητά μας μέσα από τη συνείδηση. Συνεπώς, η συνείδηση είναι ο παράγοντας που θέτει στόχους και πρότυπα.
Αν δεν τοποθετηθούμε απέναντι στη συνείδηση ορθά, δεν θα τοποθετηθούμε σωστά πουθενά.
Όπως έχει αναπτυχθεί η κρίση -στον βαθμό που δεν προβαίνουμε σε μια συντακτική δημιουργική πολιτική- έχει υπερβεί τις δυνατότητες του ανθρώπινου παράγοντα. Το σύστημα και οι λειτουργίες της μεγάλης κλίμακας λειτουργούν σε μήκος χρόνου ως επιδεινωτικοί παράγοντες της κρίσης.
Λίγες ώρες με ένα σκυλάκι, σύμφωνα με μελέτες, αποτελούν βάλσαμο τόσο για την ψυχική όσο και για τη σωματική μας υγεία. Με τη θετική του ενέργεια, τη χαρούμενη φύση του και την ανιδιοτελή του αγάπη ο «καλύτερος φίλος του ανθρώπου» μπορεί να προσφέρει βοήθεια ακόμα και στην αντιμετώπιση σοβαρών ασθενειών, ενισχύοντας την αυτοπεποίθηση των ασθενών και τονώνοντας τη θέλησή τους για ζωή.
Ο γιατρός Ρίκε Γκέερτ Χάμερ (Ryke Geerd Hamer) υπήρξε για πολλά χρόνια διευθυντής σε μια γερμανική κλινική. Η προνομιούχος θέση του, του επέτρεψε να συναντήσει πολλούς καρκινοπαθείς. Χάρις στις περιστάσεις, στην τύχη και στην λεπτομερή παρατήρηση, ο Χάμερ ανακάλυψε τους θεμελιώδεις νόμους που εξηγούν το μηχανισμό της εμφάνισης όλων των καρκίνων και όλων των ασθενειών. Όπως λέει, «η ασθένεια είναι η τέλεια λύση που βρίσκει ο εγκέφαλος – αυτή είναι η νέα ιατρική», Ζαν-Ζακ Κρεβκέρ
«Η Γαλλική Επανάσταση είχε σύνθημά της την τριάδα Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη. Αυτό που έγινε όμως έκτοτε ήταν πως στην πράξη, ο περισσότερος κόσμος σιωπηρά παραμέρισε το τρίτο σκέλος του συνθήματος, την Αδελφοσύνη, θεωρώντας την απλό συναισθηματισμό.
Το ζητούμενο της συνείδησης – το μέτρο της επίτευξης του ανθρώπου και της εσωτερικής πραγμάτωσης – βρίσκεται στην κλίμακα αντίληψης αυτού που συμβαίνει έξω από το σπίτι μας, στην κλίμακα της σχέσης μας με το μακρόθεν ον. Εάν δεν μπορούμε να έχουμε στη θέση του πλησίον το έσχατο, τότε δεν μπορούμε να έχουμε την πραγμάτωση του Είναι στη συνείδηση.
Αυτό που θεωρεί η εποχή μας «σκιά» και κατώτερο μέρος της ψυχής περιλαμβάνει πολλά αρνητικά στοιχεία. Το γεγονός πως μέσω της αυτογνωσίας, δηλαδή της εξερεύνησης της ψυχής, συναντάμε τα ένστικτα και τον φανταστικό κόσμο τους, θα έπρεπε να ρίξει λίγο φως στις δυνάμεις που λαγοκοιμούνται στην ψυχή δυνάμεις που ελάχιστα γνωρίζουμε όσο όλα πάνε καλά.
Ένας γιατρός, ο δρ. Χάμερ, ισχυρίζεται ότι η χημειοθεραπεία σκοτώνει -και τα στατιστικά στοιχεία τον επαληθεύουν-, έχει άλλες προτάσεις για την θεραπεία του καρκίνου, αλλά οι φαρμακοβιομηχανίες έχουν άλλη άποψη και τον …έχωσαν στη φυλακή.
Η ανθρώπινη ζωή έχει τόσο αλωθεί από την αδράνεια και τον φόβο του θανάτου και όλα τα παρακλάδια του, που πραγματικά δεν θα μπορούσε κανείς βάσιμα να ισχυριστεί ότι η έκφραση του ανθρώπου είναι θετική και δημιουργική, ακόμη και στις πλέον φαινομενικά ενεργητικές συμπεριφορές του
Αυτός θα μπορούσε να είναι ο ορισμός της ευτυχίας. Όχι ίσως την ενεργητικής ευτυχίας (του κεφιού, του ενθουσιασμού, της έκστασης) αλλά της παθητικής, που οι αρχαίοι ονόμαζαν «αλυπία». Απλώς να είσαι καλά.
«Όλα λειτουργούν σωστά». Κατ’ αρχήν στο ίδιο μας το σώμα. Κανένα όργανο δεν παρουσιάζει πρόβλημα; δεν πονάει δόντι, δεν καίει το στομάχι, δεν μαγκώνει η μέση. Μπορεί αυτή η ευτυχία να φαίνεται αυτονόητη στους νέους, αλλά όσο περνάνε τα χρόνια γίνεται όλο και πιο πολύτιμη. Στην τρίτη ηλικία είναι η πρώτη. Να ξυπνάς το πρωί και να μην πονάς; Υπέροχο συναίσθημα!
Η διαδικασία της απαλλαγής μας από την κακή συνήθεια της ασαφούς σκέψης είναι κοπιαστική. Κατ’ αρχήν, λίγοι από μας αναγνωρίζουν το γεγονός πώς είναι θύματα αυτής της συνήθειας. Έπειτα, για πολλούς πρακτικούς σκοπούς της καθημερινής ζωής η συνήθεια αυτή είναι χρήσιμη.
Ο άνθρωπος, την μια και την αυτή στιγμή είναι μια μοναχική ύπαρξη και μια κοινωνική ύπαρξη. Ως μοναχική ύπαρξη προσπαθεί να προστατέψει την ύπαρξη του και εκείνο απ’ αυτά που είναι πιο κοντά του για να ικανοποιήσουν τις προσωπικές του επιθυμίες και να αναπτύξουν τις εσωτερικές του ικανότητες.
α όρια της χρήσης του ανθρώπινου ψυχισμού, όπως φαίνεται και από τον ανθρώπινο ψυχισμό των εποπτικών παραστάσεων, των δομικών στοιχείων του κόσμου και της σχέσης της ανθρώπινης με αυτά έχουν διευρυνθεί σε μια περίοδο όπου η συνείδηση της αιτιατής συνοχής του εαυτού μας και του κόσμου δεν έχει καλλιεργηθεί επαρκώς,
Μια νυχτερίδα με προβλήματα αντίληψης στο υπερευαίσθητο sonar της, μια τυφλή καθηγήτρια φυσικής ειδική στην ανάλυση των χρωμάτων, ένας μοναχικός τύπος με ένα σπιρτόκουτο, ένα πανέξυπνο ηλεκτροφόρο ψάρι του Αμαζονίου, με βραχυκυκλωμένο τον δεξιό αισθητήρα της ηλεκτρότητας, ένας πρίγκιπας με ρούχα τσαγκάρη κι ένας ερασιτέχνης φωτογράφος, βρίσκονται στον προθάλαμο αναμονής ενός οφθαλμιατρείου.
Το διαρκές βασικό πρόβλημα του ανθρώπου είναι η ικανότητά του να ανταπεξέρχεται σε σημαντικά ψυχολογικά, κοινωνικά, βιολογικά, πνευματικά και πολιτιστικά γεγονότα που απελευθερώνουν μεγάλες ποσότητες ψυχικής και κοινωνικής ενέργειας.
Δεν έχετε ακόμη λογαριασμό;
Δημιουργία λογαριασμού
