Φίλες και Φίλοι Πολίτες,
Είμαστε σήμερα λίγοι απλοί πολίτες, αλλά πιστεύουμε ότι αύριο θα γίνουμε πολλοί. Κοινό στοιχείο που μας ενώνει, είναι η ανησυχία για τα σοβαρά προβλήματα που υπάρχουν στο ισχύον σύστημα άσκησης της πολιτικής εξουσίας και η αίσθηση της ανάγκης ότι πρέπει να κάνουμε κάτι και μείς και να μη περιοριζόμαστε μόνο στις διαπιστώσεις των προβλημάτων.
Α. Σύνοψη – Προοίμιο Οι κρατούσες απόψεις για την αιτία της κρίσης δεν είναι πολλές. Ουσιαστικά περιορίζονται σε μία. Στην άποψη ότι η κρίση οφείλεται στις λανθασμένες επιλογές ηγετών που κάνουμε εμείς οι απλοί πολίτες. Αιτία δε των λανθασμένων επιλογών είναι, κατά την άποψη των περισσοτέρων ειδημόνων και απλών πολιτών, « η χαμηλή μέση κατά κεφαλή, πνευματική και ηθική, καλλιέργεια των πολιτών» Το έργο για έξοδο από την κρίση, που παίζεται συνέχεια από τους άρχοντες /αντιπρόσωπους μας με τίτλο: «φύγετε σεις που μας καταστρέψατε για να έρθουμε εμείς και να σωθούμε», μας κούρασε και έπαψε να μας ενδιαφέρει. Η προσδοκία μας να επιλέξουμε έναν ηγέτη / μεσσία, που με τις μεγάλες πνευματικές και ηθικές δυνάμεις του θα μας λυτρώσει, μας απογοήτευσε γιατί αποδείχθηκε στην πράξη ότι είναι μια πολύ μικρών πιθανοτήτων προσδοκία. Υπάρχει κάποια άλλη λύση ; Είναι πολλοί ειδήμονες, ιδίως ξένοι, που υποστηρίζουν ότι η υπέρβαση της κρίσης μπορεί να γίνει μόνο με τον προσανατολισμό των σημερινών αντιπροσωπευτικών Δημοκρατιών στις αρχές της Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Της Δημοκρατίας που ‘‘ξεχάστηκε’’ όταν τα κράτη έπαψαν να είναι κράτη-πόλεις στα οποία ήταν εφικτή, λόγω του μικρού μεγέθους τους, η συγκέντρωση όλων των πολιτών στην Πνύκα για αμφιενεργή ενημέρωση και λήψη αποφάσεων με δημοψηφίσματα. Σήμερα όμως, χάρη στην τεχνολογία, αυτή η δυνατότητα υπάρχει ανεξάρτητα αν το κράτος είναι μεγάλο ή μικρό. « Σήμερα όλος ο κόσμος έγινε ένα χωριό», στο οποίο οι πολίτες μπορούν: Σήμερα μπορεί να ξαναγεννηθεί: η κουλτούρα της Πόλης -Κράτους και ένα πολίτευμα Άμεσης Δημοκρατίας, προσαρμοσμένο στα δεδομένα του 21ου αιώνα. Στις σελίδες που ακολουθούν[1], ίσως βρεις απλές και κατανοητές απόψεις για τα βασικά χαρακτηριστικά της κρίσης, την πραγματική αιτία της και τον τρόπο υπέρβασης της Ίσως συμφωνήσεις και εσύ ότι «και ένα ψηφιακό δημοψήφισμα αν γινόταν το χρόνο, θα ήταν αρκετό για να οδηγήσει σταδιακά στην οριστική υπέρβαση της κρίσης». Β. Η κρίση και η αντιμετώπιση της 1.Το πρόβλημα Η ουσιαστική ακύρωσης κάθε εξουσίας των πολιτών, έχει οδηγήσει στον μετασχηματισμό του πολιτεύματος της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας σε ένα πολίτευμα « εκλεγμένης ολιγαρχίας», με έντονο το στοιχείο της κληρονομικής εξουσίας.
2. Η αιτία της κρίσης. Πράγματι, αντίθετα προς το πνεύμα των θεσμών, κορυφαίο όργανο εξουσίας στην πράξη δεν είναι σήμερα το Κοινοβούλιο, αλλά η Κυβέρνηση, αν όχι μονάχα ο Πρωθυπουργός. Πράγματι, πολιτικοί και ειδήμονες διακηρύττουν σήμερα, χωρίς προβληματισμούς και αναστολές, ότι στις εκλογές οι πολίτες επιλέγουν Πρωθυπουργό και όχι Κοινοβούλιο. Αυτή όμως η υπερβολική συγκέντρωση της εξουσίας, νομοτελειακά οδηγεί στην υποβάθμιση της ευθύνης και στη γιγάντωση της ιδιοτέλειας, των πολιτικών αλλά και των πολιτών· οδηγεί στην αύξηση της κοινωνικής εντροπίας και στο θάνατο της δημοκρατίας αν όχι στο θάνατο των ίδιων των κοινωνικών συστημάτων.
Οι άνθρωποι ως σύνολο (set) επιλέγουν και θα επιλέγουν τις βέλτιστες για την επιβίωση τους λύσεις, που είναι εφικτές σε ένα δεδομένο φυσικό ή κοινωνικό περιβάλλον. Αυτή η φυσική νομοτέλεια ελάχιστα επηρεάζεται – και ασφαλώς δεν ανατρέπεται – μόνο με προγράμματα παιδείας και καλλιέργειας των ανθρώπων. Πραγματική παιδεία υπάρχει μόνο σε γνήσιο δημοκρατικό περιβάλλον. Η αντιμετώπιση της κρίσης συνεπώς, απαιτεί πρωτίστως αλλαγές των θεσμών ώστε να ακυρωθεί η βαθύτερη αιτία της κρίσης, και να θωρακισθεί το πολίτευμα από φαινόμενα μετάπτωσης του σε ένα ολιγαρχικό πολίτευμα με το όνομα δημοκρατία. Οι άρχοντες που έχουν καλές, αλλά αντίθετες με τα συμφέροντα του συστήματος προθέσεις, απορρίπτονται από το ίδιο το πολιτικό σύστημα.
(1) Μεταφορά ενός ποσοστού εξουσίας που ασκείται από το ισχύον πολιτικό σύστημα των αντιπροσώπων στους ίδιους τους πολίτες. Η μεταφορά αυτή ήταν προφανώς πάντοτε αναγκαία και σκόπιμη αλλά μόνο σήμερα γίνεται λειτουργικά και οικονομικά εφικτή με τη χρήση της ψηφιακής τεχνολογίας. (2) Κατανόηση ότι η μεταφορά αυτή είναι ζωτικής σημασίας για το μέλλον της δημοκρατίας γιατί η χρησιμοποίηση της νέας τεχνολογίας στον τομέα άσκησης της εξουσίας, αποκλειστικά από τους λίγους εκλεγμένους ή «εκλεγμένους» αντιπρόσωπους μας, αποτελεί επιλογή υψηλού ρίσκου. Η νέα ψηφιακή τεχνολογία είναι βέβαιο ότι αργά ή γρήγορα θα χρησιμοποιηθεί και στον τομέα άσκησης της εξουσίας ( e – governance). Το πρόβλημα είναι ότι η νέα τεχνολογία μπορεί να υπηρετήσει εξ ίσου αποτελεσματικά, τόσο γνήσιους δημοκρατικούς όσο και ολιγαρχικούς ή ψευτοδημοκρατικούς θεσμούς. Εάν υπηρετήσει γνησίους δημοκρατικούς θεσμούς, η νέα τεχνολογία θα γίνει ευλογία. Εάν όμως υπηρετήσει ολιγαρχικούς ή ψευτοδημοκρατικούς θα γίνει κατάρα και εφιάλτης. Η δημιουργία όμως των θεσμών είναι, προφανώς, ευθύνη όλων των ανθρώπων και όχι της τεχνολογίας. (3) Οι συνταγματικές και νομοθετικές αλλαγές που απαιτούνται για την υλοποίηση της ανωτέρω στρατηγικής, πρέπει και μπορούν να πραγματοποιηθούν από το ισχύον πολιτικό σύστημα του κοινοβουλευτισμού· πρέπει και μπορούν να πραγματοποιηθούν από τους αντιπροσώπους των πολιτών οι οποίοι ούτε πολύ ισχυρούς λόγους, αλλά ούτε και την δυνατότητα έχουν να αγνοήσουν μία τέτοια βούληση των πολιτών, στην περίπτωση που θα αναπτυσσόταν. (4) Οι νέοι δημοκρατικοί θεσμοί θα λειτουργούν σε ψηφιακό τόπο και χρόνο, που σημαίνει ότι η αμφιενεργή ενημέρωση, η διαβούλευση και οι ψηφοφορίες των πολιτών θα πραγματοποιούνται από το σπίτι μας και σε χρόνο της επιλογής μας, μεγιστοποιώντας έτσι την ευχέρεια και ελαχιστοποιώντας το άμεσο και έμμεσο κόστος λειτουργίας των θεσμών.
(1) Στη λήψη των μεγάλων και λίγων αποφάσεων με ψηφιακά δημοψηφίσματα· με δημοψηφίσματα που θα πραγματοποιούνται από το σπίτι μας, με μέσα της ψηφιακής τεχνολογίας. Ενδεικτικά αναφέρονται οι ακόλουθες αποφάσεις που είναι σκόπιμο να ληφθούν με δημοψηφίσματα γιατί πολύ δύσκολα και για ευνόητους λόγους, μπορούν να ληφθούν από τους αντιπροσώπους μας: Tου εκλογικού συστήματος. Της ασυλίας των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Της ασυλίας και αμοιβής των βουλευτών και των αξιωματούχων της εκτελεστικής εξουσίας . Της ορθολογικής εξίσωσης των συνθηκών προστασίας των απλών πολιτών με τις συνθήκες των ανθρώπων της πάσης μορφής εξουσίας. Της μέγιστης επιτρεπτής θητείας των «αρχόντων», όλων των επιπέδων εξουσίας. Της πραγματοποίησης δημοψηφίσματος όταν αποτελεί αίτημα του 10% των πολιτών και ασφαλώς όταν το αποφασίζει η Βουλή. Πολλοί σήμερα πιστεύουν πως και ένα μόνο δημοψήφισμα αν γινόταν το χρόνο θα ήταν αρκετό να οδηγήσει στην έξοδο από την κρίση και να μετασχηματίσει τους σημερινούς οπαδούς κάποιου «Μεσσία», σε «άρχοντες και αρχόμενους» υπεύθυνους πολίτες. (2) Στην ανάδειξη των «αρχόντων» όχι αποκλειστικά με την διαδικασία της εκλογής, που σήμερα χειραγωγείται ισχυρά από το κατεστημένο της εξουσίας, αλλά και με τη διαδικασία της κλήρωσης ( ή επιλογής των άξιων και κλήρωσης), που διασφαλίζει την ισοκρατία των πολιτών και περιορίζει την δράση για επικράτηση «καθεστηκυίας τάξης». (3) Στην εφαρμογή των προηγουμένων δύο θεσμών σε όλα τα επίπεδα άσκησης της εξουσίας. Κράτος, Νομαρχίες, Δήμους, συνδικαλιστικές και συνεταιριστικές Ενώσεις, σπουδαστικές και μαθητικές Κοινότητες. Το εύρος χρήσης του θεσμού της κλήρωσης, θα αυξάνεται από το υψηλότερο προς τα χαμηλότερα επίπεδα εξουσίας και θα λαμβάνει τη μέγιστη τιμή στις μαθητικές και σπουδαστικές κοινότητες, γιατί αυτές αποτελούν τα φυτώρια της δημοκρατίας. Τα αντίθετα θα ισχύουν για το εύρος χρήσης του θεσμού της εκλογής. Για παράδειγμα: Όλοι οι «άρχοντες» των σπουδαστικών κοινοτήτων να αναδεικνύονται με κλήρωση μεταξύ των επιθυμούντων. Οι δημοτικοί σύμβουλοι να αναδεικνύονται με κλήρωση από μία λίστα άξιων πολιτών που θα δημιουργείται από τους δημότες με ψηφιακή ψηφοφορία, ώστε να ενισχυθεί η αξιοκρατία και να μειωθεί η εξάρτηση των Δήμων από άλλα κέντρα εξουσίας. Ανάλογα μπορούν να ισχύσουν για τα μέλη των διοικητικών συμβουλίων: των συλλόγων, των ενώσεων, των συνεταιρισμών ακόμη και των βουλευτών επικρατείας, που σήμερα διορίζονται από τον αρχηγό του κόμματος. (4) Στον πλήρη διαχωρισμό της νομοθετικής από την εκτελεστική εξουσία, με θεσμοθέτηση του ασυμβίβαστου του αξιώματος του βουλευτού με τα αξιώματα του Υπουργού, του Υφυπουργού και άλλων υψηλών αξιωματούχων της εκτελεστικής εξουσίας. Ο διαχωρισμός των εξουσιών θεωρήθηκε κατά τη γένεση των συγχρόνων αντιπροσωπευτικών δημοκρατιών τόσο σημαντικός ώστε στο άρθρο 16 της Γαλλικής Διακήρυξης του 1789 λέει: «μια πολιτεία χωρίς διάκριση εξουσιών δεν έχει Σύνταγμα», που προφανώς σημαίνει ότι η πολιτεία αυτή δεν μπορεί να είναι όχι δημοκρατία, αλλά ούτε καν συνταγματική μοναρχία. Έχουμε επίγνωση ότι οι παραπάνω σκέψεις θεωρούνται από την πλειοψηφία των πολιτών ευγενικές αλλά στην πράξη ανεφάρμοστες. Έχουμε επίγνωση ότι η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών πιστεύει ότι η υπέρβαση της κρίσης μπορεί μόνο να πραγματοποιηθεί με την εκλογή ενός Μεσσία, ο οποίος με τις μεγάλες πνευματικές και ηθικές δυνάμεις του, θα μας βγάλει από την κρίση και θα μας λυτρώσει. Εμείς αυτό δεν το πιστεύομε.
1.Ο σκοπός του συνδέσμου 2. Η λειτουργία του συνδέσμου. Ο σύνδεσμος θα έχει: ένα e–mail, μια ιστοσελίδα και ένα ιστολόγιο, για την δημοσιοποίηση των ιδεών και των προτάσεων του, καθώς και αυτών του κάθε πολίτη. 3. Εγγραφή στον ηλεκτρονικό κατάλογο των φίλων – Ψηφιακή υπογραφή της διακήρυξης . Οι «υπογράφοντες ψηφιακά» εγγράφονται αυτομάτως στον ηλεκτρονικό κατάλογο των φίλων της ΨΑΔ, με αλφαβητική σειρά και ανεξάρτητα από την ημερομηνία υπογραφής . Αυτή η εγγραφή και δημοσιοποίηση, που προφανώς αποβλέπει στη διάδοση των ιδεών της ΨΑΔ, είναι και η μοναδική ηθική βοήθεια που ζητείται. Οι φίλοι της ΨΑΔ δεν έχουν άλλη, οικονομική, ή κάποιας άλλης μορφής, υποχρέωση. 4. Δικαιώματα των μελών του συνδέσμου 5. Διοίκηση 6. Εκπροσώπηση 7. Ποινές, Ψηφιακός Οστρακισμός 8.Η αντιμετώπιση της κρίσιμης δραστηριότητας. Τι όμως έχει αλλάξει, για να μπορούν οι πολίτες να ελπίζουν ότι θα τα καταφέρουν , αν και δεν διαθέτουν χρήματα, εφημερίδες και σταθμούς τηλεόρασης ; Ασφαλώς και γνωρίζετε ότι άρχισε ήδη και στη χώρα μας η αντικατάσταση: Των εφημερίδων και τα περιοδικών με ιστοσελίδες και ιστολόγια (Websites, Blogs). Των τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών με ιστότοπους του Ιντερνέτ (Web TV, Web Radio). Των βιβλίων με ψηφιακά βιβλία. Είναι βέβαιο ότι οι πολίτες του κοντινού μέλλοντος, δεν θα χρησιμοποιούν, ή θα χρησιμοποιούν ελάχιστα, εφημερίδες, περιοδικά, βιβλία και τηλεοπτικούς ή ραδιοφωνικούς σταθμούς, της σημερινής μορφής και τεχνολογίας.
Η κυκλοφορία της παρούσης Διακήρυξης, δεν είναι το τέλος αλλά η αρχή δημιουργίας προτάσεων για ΨΑΔ. Αν πιστέψουμε στην ηθική και λογική αρχή ότι «Δημοκρατία σημαίνει ισότητα όλων των πολιτών στα δικαιώματα αλλά και τις υποχρεώσεις», τότε και μόνο τότε, οι φίλοι της ΨΑΔ θα αυξηθούν και θα γίνουν το ποτάμι υπέρβασης της κρίσης. 8η Νοεμβρίου 2009 Ο Σύνδεσμος πολιτών, φίλων της Ψηφιακής Άμεσης Δημοκρατίας. [1] Η διακήρυξη είναι κάπως μεγάλη γιατί κρίθηκε αναγκαίο να υπάρχουν σ’ αυτή και οι καταστατικοί κανόνες λειτουργίας του άτυπου συνδέσμου των Φίλων της ΨΑΔ,. |
|