Η Αμερικανική Γεωφυσική Ένωση (AGU), που ιδρύθηκε το 1919, είναι πιθανώς η κορυφαία ένωση επιστημόνων της γης στον κόσμο και αριθμεί μεταξύ των μελών της πολλούς κορυφαίους ειδικούς για το κλίμα. Είχα το προνόμιο να παρευρεθώ στην ετήσια Φθινοπωρινή Συνάντησή της τον περασμένο Δεκέμβριο, που πραγματοποιήθηκε στο Σικάγο, και δεν έχω ξαναδεί τόσο μεγάλη συγκέντρωση επιστημονικής εμπειρογνωμοσύνης σε ένα μέρος . Η AGU εκδίδει ένα επιστημονικό περιοδικό ειδήσεων που ονομάζεται EOS , το οποίο συνοψίζει τις τεχνικές και πολιτικές εξελίξεις που ενδιαφέρουν τα 65.000 περίπου μέλη του οργανισμού. Αναφέρω το “πολιτικές” επειδή, λόγω των πολλών επιστημονικών δημοσιεύσεων που λαμβάνω, ο ΕΟΣ φαίνεται να είναι ένας από τους πιο “woke” (“αφυπνισμένους”).
Ένα καλό παράδειγμα είναι το άρθρο στο τεύχος Μαΐου 2023 της EOS με τίτλο ” The Mental Toll of Climate Change. ” (“Το ψυχικό κόστος της κλιματικής αλλαγής”). Μια σημείωση στην κορυφή του άρθρου αναφέρει, ” Προειδοποίηση περιεχομένου: Αυτό το άρθρο συζητά για την αυτοκτονία και τους πιθανούς παράγοντες κινδύνου αυτοκτονίας. “Η συγγραφέας, Katherine Kornei, συγγραφέας επιστήμης, πήρε συνέντευξη από παρόχους ψυχικής υγείας και έναν «περιβαλλοντικό ψυχολόγο» για να διερευνήσει το στρες που προκαλούν τόσο ακραία καιρικά φαινόμενα (όπως πλημμύρες, ανεμοστρόβιλοι και πυρκαγιές) όσο και χρόνια ζητήματα (όπως ξηρασίες και κύματα καύσωνα). Και όλα αυτά συνδέονται άμεσα από τον συγγραφέα με την κλιματική αλλαγή. Οι λίγες αυστηρώς επιστημονικές παραπομπές στο άρθρο αναφέρονταν σε αναφορές και έγγραφα που ενισχύουν την ιδέα ότι βασικά, οτιδήποτε συμβαίνει λόγω καιρού που δεν μας αρέσει οφείλεται στην κλιματική αλλαγή.
Για να μην νομίζετε ότι είναι υπερβολή, σκεφτείτε την πρώτη τέτοια αναφορά. «Τον Ιούλιο του 2018, ένα άνευ προηγουμένου κύμα καύσωνα στην Ιαπωνία σκότωσε περισσότερους από χίλιους ανθρώπους· οι ερευνητές έδειξαν αργότερα ότι το γεγονός δεν θα μπορούσε να είχε συμβεί χωρίς την κλιματική αλλαγή». Αυτός είναι ένας τολμηρός ισχυρισμός, οπότε αναζήτησα την εν λόγω έρευνα. Συντάχθηκε από αρκετούς μετεωρολόγους ερευνητές στην Ιαπωνία, οι οποίοι χρησιμοποίησαν στατιστικές κατανομές με βάση ένα κλιματικό μοντέλο το οποίο παραδέχονται ( σε άλλη έρευνα, την οποία έπρεπε να εντοπίσω ) αγνοεί τις αλληλεπιδράσεις ατμόσφαιρας-ωκεανού και είναι χρήσιμο μόνο για μοντελοποίηση περιόδων έως και λίγα χρόνια.
Αλλά για έναν συγγραφέα επιστήμης, ο τίτλος της εργασίας του (” Το συμβάν υψηλής θερμοκρασίας του Ιουλίου 2018 στην Ιαπωνία δεν θα μπορούσε να είχε συμβεί χωρίς την προκαλούμενη από τον άνθρωπο υπερθέρμανση του πλανήτη”) ήταν πολύ δελεαστικός για να αντισταθεί κανείς. Εδώ έχουμε ένα σωρό πιστοποιημένους επιστήμονες που λένε ότι αυτό το θανατηφόρο κύμα καύσωνα ήταν το άμεσο αποτέλεσμα της ανθρώπινης δραστηριότητας. Μόνο όταν σκαλίζει κανείς στις λεπτομέρειες, όπως έκανα εγώ, διαπιστώνει ότι το μοντέλο που χρησιμοποιούν αφήνει έξω βασικά χαρακτηριστικά. Το να προσποιείται κανείς ότι η ατμόσφαιρα δεν αλληλεπιδρά με τον ωκεανό μπορεί να απλοποιεί ένα μοντέλο, αλλά αγνοεί γνωστά φαινόμενα που μπορούν να μεταμορφώσουν εντελώς τη συμπεριφορά ενός μοντέλου. Και όπως τόνισε ο Steven Koonin σε ένα βιβλίο που ανέφερα πρόσφατα ( Unsettled: What Climate Science Tells Us, What It Doesn’t, and Why It Matters), για να πείτε οτιδήποτε έχει νόημα για το κλίμα σημαίνει ότι πρέπει να λαμβάνετε μέσους όρους δεδομένων τουλάχιστον 30 ετών. Ένα πρόγραμμα που μπορεί να εξετάσει δεδομένα αξίας μόνο πέντε ετών είναι άχρηστο για την πρόβλεψη κλιματικών γεγονότων, αν και είμαι βέβαιος ότι έχει αρκετές ελεύθερες παραμέτρους που επιτρέπουν στους ερευνητές να λάβουν τα αποτελέσματα που ήθελαν, δηλαδή ότι το κύμα καύσωνα δεν μπορούσε έχουν συμβεί χωρίς κλιματική αλλαγή.
Το υπόλοιπο κομμάτι για την ψυχική υγεία της συγγραφέως Kornei περιγράφει πόσο «θυμωμένοι, μπερδεμένοι και τρομοκρατημένοι» είναι πολλοί άνθρωποι όταν ακούνε ότι (α) η κλιματική αλλαγή σύντομα πρόκειται να φέρει τον πολιτισμό σε φρικτό τέλος καθώς ψηνόμαστε, παγώνουμε, πνιγόμαστε και/ ή παρασυρόμαστε από τους ανέμους, και (β) δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι ‘αυτό, ή αν κάνουμε κάτι, θα πρέπει να επιστρέψουμε στη γεωργία αυτοσυντήρησης με μουλάρια και να εγκαταλείψουμε τον ηλεκτρισμό και την οδήγηση.
Λοιπόν, αν πίστευα πραγματικά και τις δύο αυτές δηλώσεις, θα ήμουν επίσης θυμωμένος, μπερδεμένος και τρομοκρατημένος. Δυστυχώς, όπως επισημαίνει ο Steven Koonin στο βιβλίο του, οι επιστήμονες του κλίματος ένωσαν τις δυνάμεις τους με κυβερνητικούς ηγέτες, εμπορικά συμφέροντα και επιστημονικούς δημοσιογράφους για να ζωγραφίσουν αυτή τη θλιβερή εικόνα, την οποία ο Koonin, ως γνώστης, λέει ότι είναι ,το λιγότερο, πολύ παραμορφωμένη .
Αντιμετωπίζοντας πρώτα το χειρότερο πρόβλημα, δεν υπάρχει λογικός τρόπος ότι οποιοδήποτε στατιστικό μοντέλο, ακόμη και ένα καλό (κάτι που δεν είναι το ιαπωνικό μοντέλο) μπορεί να «αποδείξει» ότι ένα δεδομένο καιρικό γεγονός δεν θα είχε συμβεί χωρίς την υπερθέρμανση του πλανήτη. Ο μόνος τρόπος που μπορείτε να το κάνετε αυτό είναι να έχετε δύο πανομοιότυπους πλανήτες Γη να κινούνται ακριβώς με τον ίδιο τρόπο μέχρι περίπου το 1800 μ.Χ. και στη συνέχεια να αφήσετε τον έναν να εκμεταλλευτεί τα ορυκτά καύσιμα και να αποτρέψετε τον άλλο από το να το κάνει, και να δείτε ποιες διαφορές προκύπτουν στα καιρικά μοτίβα. Αυτό το πείραμα είναι αδύνατο να γίνει, και ενώ ουσιαστικά τέλεια μοντέλα κλίματος και καιρού θα μπορούσαν να προσομοιώσουν κάτι τέτοιο, μάλλον απέχουμε δεκαετίες από το να έχουμε τέτοια μοντέλα, αν όντως μπορούν να κατασκευαστούν ποτέ.
Αυτό οδηγεί στο δεύτερο και πιο σοβαρό πρόβλημα, το οποίο είναι ότι οι ειδικοί έχουν ενδώσει ανεύθυνα στον πειρασμό να ακολουθήσουν την πολιτικά ευνοϊκή αφήγηση για την κλιματική καταστροφή, με κατάφωρη παραβίαση της αρχής του να μην μαντεύει κανείς πέρα από τα δεδομένα που έχει. Η ιαπωνική έκθεση είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, αλλά υπάρχουν εκατοντάδες παρόμοιες δημοσιεύσεις από όλο τον κόσμο που εντάσσονται στη “χορωδία” που θρηνεί την καταστροφή.
Τα μέλη της AGU που έχουν ενθαρρύνει κάτι τέτοιο φέρουν τη μεγαλύτερη ευθύνη για τους μέσους πολίτες που έχουν κατάθλιψη λόγω της κλιματικής αλλαγής. Η πρόκληση του προβλήματος και, στη συνέχεια, η πρόσληψη ενός συγγραφέα επιστήμης για να γράψει για το πρόβλημα, είναι το αποκορύφωμα είτε υποκρισίας, είτε ειρωνείας, είτε βλακείας, διαλέξτε ένα απ΄ όλα.
Η AGU θα πρέπει πρώτα να επανορθώσει με το να μην υπερβάλλει και να μην κατασκευάζει ισχυρισμούς για κάποια καταστροφή που μας περιμένει, εκτός εάν ηθελημένα επιστρέψουμε στη Λίθινη Εποχή με το να εγκαταλείψουμε τη βιομηχανοποιημένη χρήση ενέργειας. Εάν καταβάλλονταν τόσες προσπάθειες για την προσαρμογή και τον μετριασμό των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής, όσες καταβάλλονται τώρα για να δείξουμε πόσο άσχημα θα είναι και να αναπτύξουμε τιμωρητικές πολιτικές που εμποδίζουν την ανθρώπινη ανάπτυξη, θα ήμασταν πολύ καλύτερα.
Και η AGU δεν θα χρειαζόταν να δημοσιεύει άρθρα σχετικά με το πόσο καταθλιπτικοί είναι οι άνθρωποι σχετικά με την κρίση της κλιματικής αλλαγής που η AGU έπαιξε μεγάλο ρόλο στη δημιουργία της.
Αυτό το άρθρο έχει αναδημοσιευτεί από το blog του συγγραφέα, Engineering Ethics.
πηγή : MERCATOR
