Οι περίοδοι κρίσης είναι περίοδοι μεγάλης ελευθερίας. Ο κόσμος αποδιαρθρώνεται, οι κοινωνίες αποσυντίθενται, οι αξίες και οι ελπίδες με τις οποίες ζήσαμε καταρρέουν. Το μέλλον παύει να είναι η προέκταση των προηγούμενων τάσεων.
Η κατεύθυνση της εξέλιξης των πραγμάτων είναι συγκεχυμένη, η πορεία της ιστορίας μένει μετέωρη.
Η ψυχική υγεία αυτών που μας κυβερνούν δε θα μπορούσε να μην είναι το ένα και μοναδικό θέμα συζήτησης που πραγματοποιήθηκε στην στρογγυλή τράπεζα της Ένωσης Επαγγελματιών Ψυχιάτρων της Ελλάδας.
Το Μνημόνιο, που κάποιοι δεν διάβασαν πριν υπερψηφίσουν, βασιζόταν στην λογική ότι χωρίς τα δάνεια των €110 δις που προέβλεπε:
1. το ελληνικό κράτος θα εξαναγκαζόταν σε στάση πληρωμών η οποία θα μας έθετε για τουλάχιστον 10 χρόνια εκτός αγορών
2. δεν θα υπήρχαν αρκετοί πόροι για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις
Ο Γερμανός ιστορικός, μαθηματικός και φιλόσοφος Όσβαλντ Σπένγκλερ (Oswald Spengler 1880- 1936), μετά το τέλος του Α Παγκοσμίου Πολέμου, το 1918, εξέδωσε το βιβλίο «Η παρακμή της Δύσης» στο οποίο προφήτευσε το θάνατο του σημερινού πολιτισμού, του Δυτικού πολιτισμού.Η προφητεία, η πρόβλεψη αυτή του Σπένγκλερ δεν στηρίχθηκαν σε θρησκευτικά και δογματικά αξιώματα και απόψεις, αλλά στηρίχθηκε στα συμπεράσματα συγκριτικής μελέτης των μεγαλύτερων γνωστών πολιτισμών που έχουν εμφανισθεί στη γη, τους οποίους ονόμασε «ανώτερους πολιτισμούς».
«Αλληλεγγύη της κοινότητας όλων των ευρωπαίων πολιτών, και δημοκρατική εκπροσώπηση μέσω υπερεθνικών, ευρωπαϊκών κομμάτων, είναι αυτό που χρειάζεται, πάνω απ’ όλα η ΕΕ, για να βγει πιο δυνατή από την κρίση χρέους», λέει μιλώντας στο «ΒΗΜΑ» ο Νικολό Μιλανέζε, συνιδρυτής και πρόεδρος της European Alternatives, προοδευτικής οργάνωσης της Κοινωνίας των Πολιτών, με ιδέες που ασκούν επιρροή στις Βρυξέλλες.
Η Ευρώπη έχει ήδη καταφέρει ένα θαύμα: μετέτρεψε εχθρούς σε γείτονες. Μπροστά στην κρίση του ευρώ το θεμελιώδες ερώτημα τίθεται σήμερα διαφορετικά:
Πώς μπορεί η Ευρώπη, μέσα στη χιονοστιβάδα των κινδύνων ενός παγκοσμιοποιημένου κόσμου, να εγγυηθεί στους πολίτες της την ειρήνη, την ελευθερία και την ασφάλεια;
Το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα είναι το κόμμα των λευκών της εργατικής τάξης. Η ομάδα αυτή – λευκοί με απολυτήριο λυκείου, και ίσως μερικοί με πτυχίο πανεπιστημίου – παραμένει το μεγαλύτερο συμπαγές «μπλοκ» του εκλογικού σώματος. Σε πολύ μεγάλο ποσοστό ψηφίζουν Ρεπουμπλικάνους. Πρόκειται προφανώς για μια ομάδα με αρκετές διαφορές μεταξύ των μελών της, τα οποία ωστόσο σε γενικές γραμμές μοιράζονται συγκεκριμένες πεποιθήσεις και εμπειρίες.
Συμπληρώνοντας έναν χρόνο κρίσης, μέσα στον οποίο καταργήθηκαν αμετακίνητες βεβαιότητες, κατέρρευσαν ελπίδες και προσδοκίες, εξανεμίστηκε το εμπεδωμένο μας ευ ζην, στέκουμε εμβρόντητοι μπροστά στην απερίγραπτη συμπεριφορά του πολιτικού μας συστήματος, που ενώ «όλα τριγύρω αλλάζουνε», εκείνο μένει ίδιο κι απαράλλακτο: μικροπολιτική, κομματικό – προσωπικό συμφέρον, ομάδες, συνιστώσες και πράξεις που τις βαφτίζουμε υπό την πίεση των εξελίξεων εθνικές, ενώ πρόκειται για καθαρά παιχνίδια πολιτικής – κομματικής εκμετάλλευσης – επιβίωσης.
Οι υποψήφιοι για το προεδρικό χρίσµα των Ρεπουµπλικανών δίνουν νέα ρεσιτάλ γκάφας και ασχετοσύνης. Ο ένας πιστεύει ότι η Αφρική είναι χώρα, ο άλλος ότι οι Ταλιµπάν κυβερνούν τη Λιβύη, όλοι τους επιδεικνύουν ανεπίτρεπτη άγνοια σε θέµατα εξωτερικής πολιτικής. «Κλόουν», «περιπλανώµενο τσίρκο» και «νοσηρό ανέκδοτο» είναι µερικές από τις εκφράσεις που χρησιµοποιούν πολλά αµερικανικά µέσα ενηµέρωσης για να περιγράψουν συλλήβδην τους υποψηφίους για το χρίσµα του Ρεπουµπλικανικού Κόµµατος στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ.
Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων θεωρεί το παραπάνω ερώτημα μάλλον αφελές, γιατί είναι πασιφανές ότι στα σημερινά δημοκρατικά, ολιγαρχικά ή δικτατορικά πολιτικά συστήματα, οι άρχοντες είναι αυτοί που δημιουργούν τους θεσμούς· που δημιουργούν δηλαδή τους νόμους και τους κανόνες συμπεριφοράς και δράσης των ανθρώπων[i].
Πρωτοφανής μοιάζει, χωρίς πάντως να είναι, ο πολιτικός εκβιασμός που επιφύλαξε το ελληνικό πολιτικό σύστημα στους πολίτες.
Με την αμέριστη συμπαράσταση των μεγάλων μιντιακών κύκλων, η «κυβέρνηση εθνικής ενότητας» παρουσιάστηκε ως μονόδρομος, προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα σχέδια του πολιτικοοικονομικού κατεστημένου εις βάρος των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων, με τη συμφωνία της 26ης-27ης Οκτωβρίου, την οποία καμία κάλπη δεν θα μπορούσε να εγκρίνει.
Ο Αμερικανός κλινικός ψυχολόγος Bruce Levine με αφορμή μία γνωστή θεωρία του Howard Zinn, σχολιάζει τις επαγγελματικές ομάδες που αποτελούν τους φρουρούς του οικονομικοπολιτικού συστήματος των δυτικών κοινωνιών, τους ανθρώπους των οποίων η εργασία χρησιμοποιείται για τη στήριξη του υπάρχοντος status quo για να αποδομηθεί τελείως, όταν το σύστημα κρίνει ότι δεν τους χρειάζεται.
Ενώ η Ελλάδα σύρεται, ερήμην της κυβέρνησης της, στην ελεγχόμενη χρεοκοπία, η οποία θα ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου, οι πολίτες της περιμένουν ήρεμοι τον από μηχανής Θεό – αρνούμενοι να συνειδητοποιήσουν τι ακριβώς συμβαίνει.
Δυστυχώς η συντριπτική πλειοψηφία των αγανακτισμένων, εξοργισμένων ή άλλων πολιτών, εξακολουθούν να φαντασιώνονται μία εκ του ασφαλούς αντίδραση, μία εξέγερση και μία επανάσταση, την οποία θα προκαλέσει ένας απροσδιόριστος «από μηχανής Θεός» – ο οποίος θα τους επιτρέψει να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους.
Οι κίνδυνοι της μαζικής ψυχολογίας έχουν απασχολήσει όλες τις κοινωνικές επιστήμες. Κοινός τόπος είναι ότι, σε συνθήκες έξαρσης, αυτό που καλούμε συχνά ως «ψυχολογία των μαζών» απειλεί το ατομικό αίσθημα ευθύνης, τις διανοητικές ικανότητες και κάθε μορφή αντίστασης απέναντι στη γοητεία του ολοκληρωτισμού. Είναι χαρακτηριστικό το παρακάτω απόσπασμα του Καρλ Γιουνγκ ο οποίος κάνει λόγο για ψυχικές επιδημίες:
«Αν η συγκινησιακή “θερμοκρασία” ξεπεράσει (ένα) επίπεδο, η πιθανότητα της αποτελεσματικότητας της λογικής ελαττώνεται και τη θέση της παίρνει η προπαγάνδα και οι χιμαιρικές φαντασιώσεις[…] που εξελίσσεται ραγδαία σε ψυχική επιδημία».[1]
«Εκεί όπου επενδύουν πολλές εταιρείες, εκεί ευημερούν οι εθνικές οικονομίες και αναπτύσσονται και ανθούν τα κόμματα και οι κυβερνήσεις που διευκολύνουν αυτές τις επενδύσεις.
Η πολιτική έρχεται συνεχώς αντιμέτωπη με κρίσεις. Παράγοντας αλήθειας σε κάθε πολιτική θεωρία και πρακτική αποτελεί η καθημερινή εμπειρία. Ο καθοριστικός συντελεστής είναι η συμβατότητα του πολιτικού εγχειρήματος με το πραγματικό σημείο εξέλιξης της ανθρώπινης ψυχής. Η ψυχολογία μάς προειδοποιεί πως η ψυχή του ανθρώπου διχάζεται ανάμεσα σε βαθιά εδραιωμένες σκοτεινές, αλλά και προοδευτικές τάσεις. Αυτή είναι η πραγματική βάση πάνω στην οποία χτίζει ο άνθρωπος το «σπίτι» του. Η προοδευτική της διαχείριση από τους πολιτικούς απαιτεί την αναγνώρισή της για αυτό που είναι στην πραγματικότητα. Απαιτεί, επίσης, και την εξάσκηση κάποιων ικανοτήτων. Με αυτά ασχολείται το άρθρο που ακολουθεί. (Εισαγωγικό σχόλιο της συντακτικής ομάδας solon.org.gr)
Τη δυναμική εμπράγματη πολιτική τη διαμορφώνουν επτά φασματικοί ακτινικοί χρωματικοί τομείς: το πεδίο της θέλησης· το πεδίο της συναινετικής συμπάθειας και σοφίας· το πεδίο της ενεργούς νοημοσύνης σε δράση· το πεδίο της διαλεκτικής της εναρμόνισης
Χωρίς αυτές τις τρεις προϋποθέσεις, δεν μπορεί ο κόσμος να πάει πολύ μακριά και, σίγουρα, δεν θα μπορέσει να αντιμετωπίσει την κρίση, αλλά μάλλον θα δημιουργήσει άλλες κρίσεις χειρότερες στο μέλλον. Ορισμένοι θα μπορούσαν, ίσως, να βρούν μια λύση για την κρίση –ή μάλλον για τον εαυτό τους– σε βάρος άλλων και μετά να εφησυχάσουν, αν και όχι για πολύ. Αλλά, αλίμονο, αν μιλάμε για τέτοια λύσηˑ τότε η επόμενη μεγαλύτερη καταστροφή ίσως δεν αργήσει.
Κάπου στη δεκαετία του ’60, στη μακρινή Βολιβία της Λατινικής Αμερικής, ο μικρός Οσκαρ είδε μια φωτογραφία που έδειχνε Ελληνες θαλασσινούς. Του έκανε μεγάλη εντύπωση το καπέλο που φορούσαν.
Εδώ και 12 χρόνια συμμετέχει ενεργά σε ένα κίνημα άμεσης δημοκρατίας, που κατάφερε να ακυρώσει τα σχέδια των διεθνών τραπεζών και της τότε κυβέρνησης για ιδιωτικοποίηση των υδάτινων πόρων.
Η αναξιοπιστία της πολιτικής είναι αναξιοπιστία των πολιτών. Πολιτικοί και πολίτες χάνουν την αυτοεκτίμηση τους μα και τον αλληλοσεβασμό τους μαζί. Εξάλλου τι δεν είναι πολιτική, ώστε οτιδήποτε να θεωρείται λιγότερο ή περισσότερο αξιοσέβαστο από αυτήν;
Δεν έχετε ακόμη λογαριασμό;
Δημιουργία λογαριασμού
