Σαν σήμερα, το 1973, η Χιλή άνοιξε ένα από τα πιο σκοτεινά κεφάλαια της Ιστορίας της που την ταλαιπωρεί μέχρι σήμερα. Ο εκλεγμένος πρόεδρος Σαλβατόρ Αλιέντε προτίμησε να βάλει τέλος στη ζωή του παρά να παραδοθεί στις δυνάμεις που έφεραν στην εξουσία τον δικτάτορα Αουγκούστο Πινοσέτ.
Ο Γάλλος Σαρλ Λουί ντε Σεκοντά, βαρόνος της Μπρεντ και του Μοντεσκιέ (1689 – 1755), γνωστός ως Μοντεσκιέ, είναι ένας από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους οι οποίοι έθεσαν τις βάσεις των Πολιτικών Επιστημών.
Στην αντίληψη ενός Φυσικού ο Μοντεσκιέ είναι ότι ο Νεύτων για τη Φυσική· ο πατέρας/ θεμελιωτής της Πολιτικής Επιστήμης.
Στα έργα του ο Μοντεσκιέ επιχειρεί να βρει και να αναλύσει τις θεμελιώδεις αρχές και τη λογική διαφόρων πολιτικών θεσμών με την μελέτη των νόμων· προτείνει νέες μεθόδους διακυβέρνησης και νέες αντιλήψεις για το κράτος.
Μία ολόκληρη ώρα αφιέρωσε, χθες το μεσημέρι, στους δημοσιογράφους, αντίθετα με τη συνήθη πρακτική του, μιλώντας για την κρίση, την Ευρώπη, τον ρατσισμό, τη φιλοσοφία. «Δεν είμαι συνηθισμένος σε συνεντεύξεις Τύπου», είπε εξαρχής, για να προσθέσει: «Δέχομαι τις ερωτήσεις σας ως Ευρωπαίος πολίτης». Αλλωστε… «οι φιλόσοφοι δεν είμαστε οι σοφοί που ξέρουμε τα πάντα καλύτερα από όλους!» υποστήριξε, προς αποφυγήν απαντήσεων!
Το πολίτευμα της Δημοκρατίας βασίζεται στο αξίωμα ότι όλοι οι πολίτες είναι από τη φύση, από το Θεό ίσοι.
Στα Μαθηματικά, η ισότητα έχει έννοια όταν αφορά στη σύγκριση δύο όμοιων φυσικών μεγεθών, όπως για παράδειγμα είναι: το ύψος, το βάρος, η πνευματική ισχύς (IQ), ή η σωματική δύναμη, των ανθρώπων.
«Αυτό το προϊόν δεν είναι κάτι που απλά το θέλεις. Είναι κάτι που αν το αποκτήσεις θα αισθανθείς καλύτερα!».
Η υπέρτατη αρχή του καταναλωτισμού. Εμπνευστής της υπήρξε ο Edward Louis Bernays.
Μέχρι τη διατύπωση αυτής της αρχής η Αγορά στηριζόταν στην Ανάγκη. Οι άνθρωποι αγόραζαν και πουλούσαν ο,τι ήταν Αναγκαίο για τον εαυτό τους και τους άλλους. Και αυτή την ανάγκη την καθόριζε η φύση, το ένστικτο και η ίδια η κοινωνία. Αλλά και η αξία των προϊόντων και αγαθών στηριζόταν στο πόσο αναγκαία ήταν. Για τη βιομηχανική εποχή αυτό δεν ήταν αρκετό. Η μαζική παραγωγή αγαθών δεν μπορούσε να στηρίζεται σε απλές ανάγκες. Χρειαζόταν νέες, πλασματικές!
Σε μια εποχή που η Ευρώπη ταλανίζεται από πολύμορφες κρίσεις -η οικονομική είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου-, που τα οράματα για ένα ειρηνικό, δημιουργικό και δημοκρατικά κοινωνικά αλληλέγγυο πανευρωπαϊκό Αύριο, φαίνεται να έχουν χάσει την προωθητική τους δύναμη κι ένας διάχυτος ευρωσκεπτικισμός απλώνεται γύρω και μέσα μας, η πρόκληση του έργου του Ε. Μορέν μας καλεί να ξανασκεφτούμε αυτή την Ήπειρο της κοινής μας μοίρας.
«Δεν φιλοσοφούμε για σώσουμε την επανάσταση, αλλά για να σώσουμε τη σκέψη και τη συνοχή μας.»
Το έργο του «φιλοσόφου της αυτονομίας», Κορνήλιου Καστοριάδη, με το ασυνήθιστα πολύπλευρο εύρος του, τον καθιστά έναν από τους μεγαλύτερους στοχαστές του 20ου αιώνα. Αντιπαρατιθέμενος στις κύριες σχολές σκέψης ανέδειξε τον παράγοντα του φαντασιακού στον πυρήνα της ανθρώπινης κοινωνίας.
Σε αυτούς τους καιρούς της κρίσης, ανθούν τα σενάρια καταστροφής και οι προαναγγελίες του τέλους του κόσμου. Σε ορισμένες περιοχές, θεωρείται πως η πολιτική αναστάτωση στην Ευρώπη σηματοδοτεί μια επιστροφή στην δεκαετία του 1930. Αλλά η ρητορική που ισχυρίζεται πως τα αυξανόμενα οικονομικά προβλήματα θα οδηγήσουν στην επιστροφή φασιστικών και αυταρχικών καθεστώτων, είναι απλοϊκή και λανθασμένη, για τουλάχιστο δύο λόγους.
Βαθύτατη κρίση εμπιστοσύνης προς το πολίτευμα της χώρας έχει προκαλέσει η μνημονιακή κυβερνητική πολιτική. Μια κρίση η οποία αποτυπώνεται με τρόπο που τρομάζει στις δημοσκοπήσεις τόσο του Ευρωβαρόμετρου της Κομισιόν όσο και της Marc που δημοσιεύθηκε στο «Εθνος της Κυριακής».
Κάθε άνθρωπος, τόσο ως διαμορφωτής των εξελίξεων όσο και ως αντιληπτικός παράγοντας, έχει την ευθύνη της προσέγγισης των πληροφοριών και της βιωματικής και πραξιακής συστημένης αξιοποίησής της. Έχει την ευθύνη της διάκρισης των πληροφοριών μέσα σε στην πληθωρικότητά τους. Οφείλει να είναι, τελικά, ο αναζητητής της γνώσης, καθώς η γνώση είναι δύναμη όπως έλεγε ο Φραγκίσκος Βάκωνας και όπως είναι ευρύτατα πλέον αποδεκτό ακόμη και με όρους οικονομικούς στη σημερινή οικονομία και κοινωνία της γνώσης.
Η φύση των δημοψηφισμάτων δεν οδηγεί σε αποφάσεις υποβαθμισμένης ποιότητας και αξιοπιστίας, αλλά αντιθέτως οδηγεί σε αποφάσεις που έχουν στοχαστική σοφία, μεγάλη αξιοπιστία και την ευρύτερη δυνατή αποδοχή. Οι αντίθετες απόψεις και διαπιστώσεις, είναι έργο του κατεστημένου της εξουσίας, που έχει το συμβατικό δικαίωμα να αποφασίζει: την πραγματοποίηση, τη διατύπωση του ερωτήματος, τον τρόπο και το ήθος ενημέρωσης, τους κανόνες διεξαγωγής και την συχνότητα των δημοψηφισμάτων. Με ένα δημοψήφισμα κάθε 30 χρόνια, δεν είναι δυνατό να υπάρχει, λογική, εμπειρία και εξοικείωση των πολιτών με το θεσμό των δημοψηφισμάτων· με το θεσμό που αποτελεί την πεμπτουσία της Αυθεντικής Δημοκρατίας.
Αργά ή γρήγορα, αλλά με νομοτελειακή βεβαιότητα, οι φυσικοί νόμοι θα υπερισχύσουν των ανθρώπινων. Αυτό σημαίνει ότι το τέλος της αντιπροσώπευσης, το τέλος της αντιπροσώπευσης που συνιστά ύβριν, είναι αναπόφευκτο.
Κλειδί για το μέλλον Παιδεία και πολιτισμός –
Ο γνωστός φιλόσοφος απαντά στα ερωτήματα του FORUM για το μέλλον της νέας κυβέρνησης και του τόπου
“Οι επιλογές που αντιμετωπίζουν οι Έλληνες είναι δύσκολες κι οδυνηρές. Πλην όμως είναι ιστορικής σημασίας, όχι μόνο για το μέλλον της Ελλάδας, αλλά και για το σύνολο της Ευρώπης και για ολόκληρο τον κόσμο” τονίζει ο Νόαμ Τσόμσκι στο εξαιρετικής σημασίας μήνυμα που στέλνει μέσω της “Αυγής” ενόψει των εκλογών της 17ης Ιουνίου.
Η πολιτική ζωή στην Ελλάδα φαίνεται να έχει τρελαθεί, γράφει ο Alain Salles στη γαλλική εφημερίδα, αναφερόμενος «στη περίοδο που ξεκίνησε με την πολιτική αυτοκτονία του πρωθυπουργού Γεώργιου Παπανδρέου το Νοέμβριο του 2011 και τον αγώνα για εκλογές, με οποιοδήποτε κόστος, του ηγέτη της αντιπολίτευσης Αντώνη Σαμαρά. Και μόνο αυτά τα γεγονότα αρκούν για καταλάβει κανείς τη σύγχυση που επικρατεί». Ο ψυχίατρος και ψυχαναλυτής, Στέλιος Στυλιανίδης, επικεντρώθηκε στα παθολογικά συμπτώματα της ελληνικής πολιτικής τάξης.
Κοινό άρθρο του Γάλλου ευρωβουλευτή και του Γερμανού κοινωνιολόγου που συνυπογράφουν 57 προσωπικότητες
«Να ακούσουμε τη νεολαία μας» ώστε «να ανοικοδομηθεί η Ευρώπη από τα χαμηλά» ζητούν μέσω της γαλλικής εφημερίδας «Le Monde»που αναδημοσιεύει η εφημερίδα «Τα Νέα» ο συμπροεδρεύων των Πρασίνων στο Ευρωκοινοβούλιο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ και ο Γερμανός κοινωνιολόγος Ούλριχ Μπεκ. Το κοινό τους άρθρο συνυπογράφουν συνολικά 57 προσωπικότητες των γραμμάτων, των τεχνών, της πολιτικής και της δημοσιογραφίας.
Μακάρι η παρούσα κρίση να αποτελέσει την αφορμή για να ξαναγίνει αυτός εδώ ο τόπος το λίκνο της δημοκρατίας στη νέα ψηφιακή εποχή· το λίκνο της Ψηφιακής Άμεσης Δημοκρατίας του 21ου αιώνα, όπως αυτή σκιαγραφείται από τους φίλους της.
…Έχω την επιθυμία, και αισθάνομαι την ανάγκη, για να ζήσω, μιας άλλης κοινωνίας από αυτή που με περιβάλλει. Όπως η μεγάλη πλειονότητα των ανθρώπων, μπορώ να ζήσω μέσα σ’αυτήν και να τα βγάζω πέρα – εν πάση περιπτώσει ζω ήδη μέσα σ’αυτή την κοινωνία. Όσο κριτικά κι αν προσπαθώ να κοιτάξω τον εαυτό μου, ούτε η ικανότητα προσαρμογής μου, ούτε η αφομοίωση της πραγματικότητας από μέρους μου δεν μου φαίνονται κατώτερες από τον κοινωνιολογικό μέσο όρο.
Καθώς πλησιάζαμε προς τον πρώτο γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών, αναδεικνυόταν, όλο και περισσότερο, ένας παράγοντας με απρόβλεπτη δυναμική, ανατρέποντας πολλά δεδομένα: το «φαινόμενο Μελανσόν».
Επιδιώκοντας να δώσουμε μια εικόνα αυτής της δυναμικής, που έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον για την Αριστερά όλης της Ευρώπης, δημοσιεύουμε ένα κομμάτι από μια μεγάλη του συνέντευξη στο περιοδικό της Ηumanité (L’Humanité Dimanche, 2.4.2012), το άρθρο του δημοσιογράφου Αλαίν Ντυαμαίλ (Liberation, 29.3.2012, ακριβώς επειδή, παρά την κριτική του, είναι ενδεικτικό της δυναμικής Μελανσόν), και αποσπάσματα από το άρθρο της Angelique Chrisafis, ανταποκρίτριας του Guardian στο Παρίσι (Τhe Guardian, 6.4.2012).
Δεν έχετε ακόμη λογαριασμό;
Δημιουργία λογαριασμού
