Είναι πιθανό οι εξελίξεις να δικαιώσουν τον χαρακτηρισμό της Ελλάδας ως της μοιραίας χώρας για την παγκοσμιοποίηση. Βρισκόμαστε σε κρίση, με μια θέση στην εγγύς Ανατολή και δεν είμαστε και οι καλύτερα εφοδιασμένοι -όπως, επίσης, η νέα γενιά- με κλασικές αξίες και κουλτούρα που να μπορεί να σχεδιάσει αξονικά -για να χρησιμοποιήσουμε τους όρους του Γιάσπερς και του Μάμφορντ- προοπτικές για το μέλλον και να μοχλεύσει αξονικά την ίδια την ιστορία.
Βρισκόμενοι μέσα σε αυτήν την μεγάλη εθνική, ευρωπαϊκή και παγκόσμια οικονομική κρίση καλό θα ήταν να καταγράψουμε ότι υπάρχει και ένας πιθανός δρόμος διάλυσης τόσο του ευρώ όσο και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έχει χαθεί η φλόγα του οράματος που είχε πυροδοτηθεί από τους Ντε Σαιντ Πιέρ, τον Ζαν Ζακ Ρουσσώ, τον Εμμανουήλ Καντ, ως την εποχή του Coudenhove-Kαλλέργη και της Κοινωνίας των Εθνών, τον Μπριάν και τον Κέλλονγκς, ως τον Σουμάν και τον Μονέ και από εκείνους που επεδίωξαν μια κοινωνική Ευρώπη δίπλα από την Ε.Κ.Α.Χ. και από την Ε.Ο.Κ, στην λογική της «Ευρώπης των περιφερειών».
Η Μαριναλέντα, µια κοινότητα 2.645 κατοίκων στην Ανδαλουσία, δεν έχει ανεργία, δεν έχει αστυνοµικούς και τα σπίτια της νοικιάζονται µε 15 ευρώ τον µήνα. Ο δήµαρχός της, ο κοµµουνιστής Χουάν Μανουέλ Σάντσες Γκορντίγιο, επανεκλέγεται εδώ και 31 χρόνια.
Μέρος Α΄: Ακόμα και σε αυτό που θεωρείται προφανές κι εύλογο, όπως, για παράδειγμα, η συγκίνηση ή η αυτόματη, εξ ενστίκτου, αντίδραση της κοινής γνώμης απέναντι σε μεγάλα γεγονότα, μπορούμε να διακρίνουμε πως αυτή η στάση που αναπτύσσεται είναι μάλλον μια επιφανειακή προοδευτική στάση των ανθρώπων, διότι, στο βάθος της, αναδεικνύεται μια θεμελιώδης ιδιοτέλεια και μονομέρεια.
Δεν έχετε ακόμη λογαριασμό;
Δημιουργία λογαριασμού
