Σε αυτήν την εποχή της κλιμακούμενης διεθνούς οικολογικής και οικονομικής κρίσης το πρωταρχικό μας πρόβλημα είναι η ελαχιστοποίηση του αποτυπώματός μας και της ανάγκης μας για υλικές ροές, για θεσμούς και για θεάματα. [1]
Η θεμελιώδης λοιπόν ανάγκη μας για να μπορέσουμε να περάσουμε από το βασίλειο της αναγκαστικότητας και της εξουσίας στο βασίλειο της ελευθερίας είναι η ελαχιστοποίηση των αναγκών μας σε υλικές ροές και κατανάλωση. Αυτό το εγχείρημα θα ελαχιστοποιήσει την ανάγκη μας για εργασία και θα συνδεθεί με την αλλαγή της ποιότητας, τα χαρακτηριστικά και τις κατευθύνσεις της εργασίας.
Επίσης θα ελαχιστοποιήσει τις ανάγκες μας για θεσμούς. Μέσω της ενδυνάμωσης της ανάπτυξης της ανιδιοτέλειας και της αστικής αλληλέγγυας παραδειγματικότητας, μπορούμε να απελευθερωθούμε στην ασφάλεια της αδελφοσύνης και της δικαιοσύνης με τους ελάχιστους νόμους, γραφειοκρατία, οργάνωση και οικονομία.[2]
Θα έλεγε κανείς ότι οι οικονομολόγοι εστίασαν την προσοχή προβάλλοντας τη βασική γοητεία της υποτιθέμενης ελευθερίας σε σχέση με το κράτος και το δημόσιο τομέα. Το ζήτημά μας όμως είναι και η ελευθερία από την οικονομία –όχι μόνο από το κράτος- καθώς και η οικονομία επίσης λειτουργεί ως ισχύς [3] και αυτό είναι κάτι που σκόπιμα για διάφορους λόγους αποφεύγεται να συζητηθεί ολοκληρωμένα τόσο στην πολιτική όσο και στα Πανεπιστήμια.
Οι μεμονωμένες προσπάθειες εξακολουθούν να σκοντάφτουν στην «κατηγορία» της αριστερής ριζοσπαστικής απόκλισης και στο μέχρι πρόσφατα δόγμα της «αυτορρύθμισης της αγοράς» πράγμα που ο Στρος Καν [4], ο καθηγητής Ν. Ρουμπίνι [5]και άλλοι άνθρωποι του συστήματος δήλωσαν επίσημα ότι είναι πλάνη.
Έτσι λοιπόν αν προσδιορίσουμε οντολογικά τον εαυτό μας και τον κόσμο με έναν διαφορετικό τρόπο θα ελαχιστοποιήσουμε τις ανάγκες μας και τις ένυλες και εμπράγματες ροές μας και θα λειτουργήσουμε με την ελάχιστη οικονομία, γραφειοκρατία, κράτος, εξουσία, ναρκισσισμό και αυτοπαγίδευση. Χωρίς ένα υπερβατολογικό υπόβαθρο κάθε αλλαγή θα μας οδηγούσε ξανά σε έναν καταναλωτικό υλισμό και στις γνωστές αναγκαστικές ανταγωνιστικές και ολοκληρωτικές ρυθμίσεις.
Άρα λοιπόν ο δρόμος για την ελευθερία βρίσκεται σε μια υπερβατική οντολογική προσέγγιση της ταυτότητας με την οποία θα μπορέσουμε να ελαχιστοποιήσουμε τις ανάγκες και την επιθυμία με ένα βιώσιμο τρόπο. Έτσι θα πορευτούμε στην απελευθέρωση της βούλησης και στη θέληση ως ελευθερία ή την ελευθερία ως θέληση. [6]
Αναφορές:
[1] Ζήσης Ιωάννης, ΟΚΤΩ ΒΑΣΙΚΕΣ ΙΔΕΕΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΠΟΙΗΜΕΝΗ & ΟΛΙΣΤΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΤΙΚΗΣ & ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ
[2] Μουτσοπούλου Ιωάννα, ΚΑΘΑΡΣΗ & ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ: ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΥΠΑΡΞΟΥΝ;
[3] Μουτσοπούλου Ιωάννα, Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΩΣ ΤΟΜΕΑΣ ΙΣΧΥΟΣ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
[4] Καθημερινή, Στρος-Καν: “Οι αγορές δεν ρυθμίζονται από μόνες τους”, 9/10/2008
«Αποδείχθηκε ότι οι αγορές, από μόνες τους δεν ρυθμίζονται -σε καμία περίπτωση. Λεγόταν αυτό από καιρό, βέβαια, χωρίς ωστόσο να εισακούεται. Έγινε τελικά ένα μεγάλο μάθημα», υπογράμμισε. «Ας αρχίσουμε να μελετούμε τα μαθήματα, που αντλήθηκαν από την κρίση αυτή» προέτρεψε.
[5] Στεργίου Λεωνίδας, Ν. Ρουμπίνι: τέλος εποχής για την ανεξέλεγκτη ελεύθερη αγορά, Καθημερινή, 6/6/2009
Ν. Ρουμπίνι: «Η παρούσα κρίση δεν έχει σηματοδοτήσει το τέλος του καπιταλισμού, αλλά την αποτυχία ενός συγκεκριμένου καπιταλιστικού μοντέλου: το «ανεξέλεγκτο» laissez faire. Σηματοδότησε την αποτυχία κάποιων θεωριών, όπως της «αποτελεσματικής αγοράς», των «λογικών προσδοκιών», των «αυτορρυθμιζόμενων αγορών»
[6] Ζήσης Ιωάννης, EIΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΗ ΣΕΙΡΑ “ΕΥΘΥΝΗ ΤΗΣ ΘΕΛΗΣΗΣ”
Γιάννης Ζήσης, Συγγραφέας,
Μέλος της γραμματείας της ΜΚΟ Σόλων
ioanzisis@solon.org.gr
Φωτό:Wikimedia
29 Οκτωβρίου 2010
