«Εβδομαδιαία επισκόπηση παραγνωρισμένων ειδήσεων επικαιρότητας που πρέπει να έχουμε πρόχειρες σε ένα συρτάρι»
(Από δημοσιεύσεις της 2ης εβδομάδας του Μαΐου)
Συμπεράσματα ενός οικονομολόγου
- «Η πεποίθηση ότι οι αγορές μπορούν να φροντίσουν τον εαυτό τους, άρα το κράτος δεν θα πρέπει να παρεμβαίνει, οδήγησε στη μεγαλύτερη στα χρονικά παρέμβαση του κράτους στην αγορά», σελ. 200
- «Υπάρχει μια αυτονόητη λύση στο πρόβλημα των τραπεζών των τραπεζών που είναι πολύ μεγάλες για να πτωχεύσουν: να διαλυθούν. Αν είναι πολύ μεγάλες για να πτωχεύσουν, τότε είναι πολύ μεγάλες για να υπάρχουν», σελ. 222
- «να θεσμοθετηθεί η από κοινού και εις ολόκληρον ευθύνη όλων όσων συμμετέχουν στα χρηματιστήρια έτσι ώστε όλοι όσοι χρησιμοποιούν το χρηματιστήριο να υποχρεώνονται να πληρώνουν ο,τι έχουν και δεν έχουν προτού ξηλωθούν οι φορολογούμενοι έστω και μια δεκάρα, σελ. 232
- «το χρηματοπιστωτικό σύστημα έχει δείξει ότι δεν είναι άξιο εμπιστοσύνης σε ό,τι αφορά την πώληση προϊόντων κατάλληλων για να καλύψουν τις ανάγκες όσων τα αγοράζουν», σελ. 234
Τζόζεφ Στίγκλιτς, “Ο Θρίαμβος της Απληστίας”, εκδόσεις Παπαδόπουλος, 2011
***
Αναδιάρθρωση του ηθικού χρέους μας προς την ζωή
«Η κακομεταχείριση των ζώων θα τιμωρείται όχι μόνο με χρηματικό πρόστιμο αλλά, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, και με ποινή φυλάκισης. Η συμμετοχή ζώων σε τσίρκο ή άλλο θέαμα θα απαγορεύεται, όπως και ο ακρωτηριασμός τους. Με παρέμβαση εισαγγελέα θα αφαιρείται προσωρινά ή οριστικά το ζώο απ΄ όσους το κακομεταχειρίζονται. Ακόμη θεσμοθετείται η ευθύνη του δήμου για κάθε βλάβη ή ζημιά προκαλείται σε πολίτες από αδέσποτα ζώα, εφόσον δεν έχει οργανώσει ένα αποτελεσματικό σύστημα περισυλλογής και διαχείρισής τους».
“Nέος ‘ΚΟΚ’ για τετράποδα”, 15/5/2011, Το Βήμα
***
«Τα φυτά ανάπτυξαν μια τόσο πλούσια χημική ζωή, ως συνέπεια υποκατάστασης της κίνησης και σαν αποτέλεσμα μιας ικανότητας να μετουσιώνουν τα πάντα. Η καταστροφή των φυτών και των δασών σημαίνει, εκτός από την ατμοσφαιρική καταστροφή, αλλαγή της πορείας του H2O μέσα στη φύση και καταστροφή, ερημοποίηση της γης. Καταστροφή των φυτών σημαίνει και καταστροφή των ζώων, καταστροφή του πλανήτη και της ανθρωπότητας τελικά.
Μέχρι τώρα η ζωή έπαιξε σαν ένας Μότσαρτ στα πλήκτρα των οικολογικών ισορροπιών και των γονιδίων. Τώρα που στη θέση του Μότσαρτ μπήκε το ανθρώπινο συμφέρον κάθε έννοια αρμονίας καταστρέφεται μαζί με τη ζωή. Τα φυτά είναι η παιδική ηλικία του πλανήτη, ο τεχνοκράτης άνθρωπος είναι γεροντική παραξενιά της»
Γιάννης Ζήσης, “SOS & τελική απόφαση – Κοινωνία και πλανήτης χωρίς αύριο ή γράμμα για το μέλλον”, 12/5/2011
***
Με τον φόβο της πολιτικής ανυπακοής
«Αυτό που ακούω όλο και πιο συχνά από μέλη της πολιτικής ελίτ – αυτοδιορισμένους σοφούς, αξιωματούχους και γκουρού της οικονομίας – είναι ο ισχυρισμός ότι φταίει κυρίως το κοινό. Η ιδέα είναι ότι βρεθήκαμε σε αυτό το χάλι επειδή οι ψηφοφόροι ήθελαν παροχές χωρίς αντάλλαγμα, και πολιτικοί χωρίς πυγμή τούς έκαναν το ανόητο χατίρι.
Αυτή η άποψη είναι εντελώς λανθασμένη. Αυτό που ζούμε σήμερα είναι μια καταστροφή που άρχισε από την κορυφή, όχι από τη βάση, της πυραμίδας.
Οι πολιτικές που μας έφεραν εδώ δεν ήταν αντιδράσεις σε απαιτήσεις της κοινής γνώμης. Ήταν, με ελάχιστες εξαιρέσεις, πολιτικές που επιβλήθηκαν από μικρές ομάδες ανθρώπων με επιρροή – σε πολλές περιπτώσεις, από τους ίδιους ανθρώπους που κάνουν τώρα κήρυγμα σε εμάς τους υπολοίπους για την ανάγκη να σοβαρευτούμε. Και επιχειρώντας να μεταθέσουν την ευθύνη στον γενικό πληθυσμό, οι ελίτ αποφεύγουν να αναλογιστούν τα δικά τους καταστροφικά λάθη».
Πωλ Κρούγκμαν, “Για την κρίση φταίνε οι πολιτικοί, όχι οι πολίτες” , 11/5/2011, Το Βήμα
***
Όταν οι ελίτ νομίζουν ότι γράφουν ιστορία
«Άλλωστε, ο πρωταρχικός στόχος αυτών που εισβάλλουν σε μία χώρα, ειδικά όταν μέσω αυτής της «επίθεσης» επιδιώκεται η κατάλυση της Ευρωζώνης, δεν είναι άλλος από την «αποσταθεροποίηση» της – κάτι που επιτυγχάνεται με διάφορους τρόπους (προβοκάτσιες, διαρροή ειδήσεων στα ΜΜΕ, διατεταγμένα δημοσιεύματα, bank run κλπ.), δια μέσου των οποίων «αποδομούνται» η πολιτική, το χρηματοπιστωτικό σύστημα, τα συνδικάτα, οι δημόσιοι υπάλληλοι, η αστυνομία, ο στρατός και γενικότερα η κοινωνική συνοχή. Όπως δε πιστεύεται από τους ίδιους, «Η ιστορία γράφεται αποκλειστικά από τις ελίτ: Οι κατάλληλοι τεχνοκράτες πρέπει να κατασταλάξουν στις κατάλληλες πολιτικές».
Τέλος, ας μην ξεχνάμε ότι βιώνουμε ουσιαστικά έναν (οικονομικό) πόλεμο του μονοπωλιακού καπιταλισμού, του «ιδιωτικοποιημένου αστυνομικού κράτους» καλύτερα (κυριότερος διεθνής εκπρόσωπος του οποίου είναι το ΔΝΤ – σε κάποιες άλλες χώρες η Οικονομική Αστυνομία), με το «κοινωνικό κράτος» – το οποίο δεν έχει πλέον αιτία ύπαρξης για την «ελίτ» ούτε στην Ευρώπη (στις Η.Π.Α. έχει πάψει προ πολλού να λειτουργεί), μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού».
Βασίλης Βιλιάρδος, “Ευρωπαϊκές Ασυμμετρίες”, 10/5/2011
***
Ο κλέφτης και ο ψεύτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται
«Η αφαίρεση εθνικής κυριαρχίας έγινε με την επίκληση της ανάγκης υπερεθνικής ολοκλήρωσης που θα εξασφάλιζε την ευημερία όλων. Η μεν ευημερία όμως μάλλον οπισθοχωρεί, η δε πραγματική εξουσία στην Ευρώπη δεν συγκεντρώνεται σε οποιαδήποτε υπερεθνική δημοκρατική δομή, αλλά στους εκπροσώπους μιας «αριστοκρατίας του χρήματος», που, αφού κατάφερε να ανεξαρτοποιηθεί από κάθε πολιτικό έλεγχο, ανεξαρτοποιήθηκε και από την υλική παραγωγή και εξαρτά πλέον αυτή την πολιτική. Αποτρόπαιος στην κοινωνική, αναρχικός στην οικονομική λειτουργία του, ο κλασικός «φιλελεύθερος» καπιταλισμός διέθετε ακόμα τη δικλείδα της χρεωκοπίας των επιχειρήσεων. Τώρα, η απαγόρευση χρεωκοπίας των τραπεζών, αληθινών φορέων της εξουσίας, απειλεί με χρεωκοπία κράτη και κοινωνίες!
Η θεμελίωση της Ευρωπαϊκής ‘Ενωσης πάνω στις «αρχές» του «ελεύθερου και ανόθευτου ανταγωνισμού», της αντιπληθωριστικής πολιτικής, που εγγυάται την απόδοση του χρήματος και στην αρχή της μη αλληλεγγύης, του no bail out, που επανέρχεται σε κάθε ευρωπαϊκή συνθήκη, περιλαμβανομένης της Λισσαβώνας (άρθρο 125), φέρει τον σπόρο της αποσύνθεσης και της αυτοκαταστροφής. Ενστικτωδώς, λαοί και κοινωνικές ομάδες, θέλουν να ξαναγίνουν αφεντικά στη ζωή και στον τόπο τους, έστω κι αν κινδυνεύουν να διαπιστώσουν στο τέλος, όπως και οι οπαδοί των μεσοπολεμικών προγόνων της σημερινής ακροδεξιάς, πόσο οικτρά τους ξεγέλασαν».
Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος, “Οικονομικές Φουκουσίμα”, Κόσμος του Επενδυτή
Επιμέλεια: Αλέξανδρος Μπέλεσης
Μέλος της Μ.Κ.Ο. Σόλων
info@solon.org.gr
Φωτό:wikimedia
16 Μαΐου 2011
