Η διαδικασία της απαλλαγής μας από την κακή συνήθεια της ασαφούς σκέψης είναι κοπιαστική. Κατ’ αρχήν, λίγοι από μας αναγνωρίζουν το γεγονός πώς είναι θύματα αυτής της συνήθειας. Έπειτα, για πολλούς πρακτικούς σκοπούς της καθημερινής ζωής η συνήθεια αυτή είναι χρήσιμη.
Ο άνθρωπος, την μια και την αυτή στιγμή είναι μια μοναχική ύπαρξη και μια κοινωνική ύπαρξη. Ως μοναχική ύπαρξη προσπαθεί να προστατέψει την ύπαρξη του και εκείνο απ’ αυτά που είναι πιο κοντά του για να ικανοποιήσουν τις προσωπικές του επιθυμίες και να αναπτύξουν τις εσωτερικές του ικανότητες.
Μια νυχτερίδα με προβλήματα αντίληψης στο υπερευαίσθητο sonar της, μια τυφλή καθηγήτρια φυσικής ειδική στην ανάλυση των χρωμάτων, ένας μοναχικός τύπος με ένα σπιρτόκουτο, ένα πανέξυπνο ηλεκτροφόρο ψάρι του Αμαζονίου, με βραχυκυκλωμένο τον δεξιό αισθητήρα της ηλεκτρότητας, ένας πρίγκιπας με ρούχα τσαγκάρη κι ένας ερασιτέχνης φωτογράφος, βρίσκονται στον προθάλαμο αναμονής ενός οφθαλμιατρείου.
Το διαρκές βασικό πρόβλημα του ανθρώπου είναι η ικανότητά του να ανταπεξέρχεται σε σημαντικά ψυχολογικά, κοινωνικά, βιολογικά, πνευματικά και πολιτιστικά γεγονότα που απελευθερώνουν μεγάλες ποσότητες ψυχικής και κοινωνικής ενέργειας.
Ξέρω· µόνον τα «µεγάλα ζητήµατα» έχουν σηµασία (όπως και τα µεγάλα λόγια, ναί). Ενώ για τα µικροπράγµατα της καθηµερινότητας δέν αξίζει να γίνεται λόγος. Eλα όµως που οι κοινωνιολόγοι µάς λένε οτι κάθε συµπεριφορά (ατόµων ή οµάδων)
Είχαμε την ευκαιρία να αντιδιαστείλουμε την ψυχολογική γονιμότητα της ανθρώπινης συνείδησης, το άνοιγμα σε ένα εσωτερικό σύμπαν, στην απονευρωμένη απάθεια, που μας σέρνει στον τεχνολογικό χορό της ψυχοσωματικής καταστροφής
Αναπτύξαμε για τον εαυτό μας, ένα όλο και πιο δύσκολο περιβάλλον και σχέσεις. Αυτό είναι αποτέλεσμα της ιδιοτέλειάς μας, είτε αυτή έχει τη μορφή της αδράνειας που λειτουργεί ως εσωτερική μελανή οπή, είτε του ενεργητικού ναρκισσισμού είτε του ισχυρού λειτουργικού συμφέροντος.
Η διάλεξη «Κοινωνία & Περιβάλλον, Τώρα; Με την Κρίση;», είναι η τελευταία εκ των τριών, που έδωσε ο Καθηγητής Θεοδόσης Π. Τάσιος, η οποία αφορά σε μια σειρά ομιλιών του Κύκλου «Φιλοσοφία & Κοινωνία», στα πλαίσια του προγράμματος Megaron Plus του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών.
Ζώντας μέσα στην πόλη με το απόλυτα σχεδόν τεχνητό περιβάλλον, αλλά και μέσα στον παραλογισμό των απίστευτων αντιφάσεων της σημερινής κατάστασης αυτό που κατασταλάζει σε όλους είναι μια βαθιά ματαιότητα και ένα απόλυτο λάθος που κυριαρχεί και στοιχειώνει την ανθρώπινη καθημερινότητα.
Στην αναζήτηση του μέλλοντος σε αυτή τη μεταβατική εποχή, δεν υπάρχει αρκετή αισιοδοξία, αλλά απόγνωση που βαπτίζει τη σκέψη και τη φύση μας σε ένα εχθρικό πεδίο πληθωρικού χάους. Χρόνια τώρα, παρατηρώντας τη μεταπολεμική πραγματικότητα, βλέπουμε τους «ασκούς» της απληστίας και του παράλογου εγωκεντρισμού να κατακτούν το σύνολο του ορίζοντα, με ελάχιστα διαλείμματα μερισμού και ορθότητας.
Οσοι, αντιδραστικοί, τριάντα χρόνια τώρα γράφαν για την κατηφόρα, κι εμείς δέν παίρναμε χαμπάρι (έτσι που ήμασταν μεγαλορρήμονες Αντιλαϊκοί λαϊκιστές της πεντάρας), τώρα πιά δέν έχουν κανέναν λόγο να συνεχίσουν να φωνάζουν. Κι ούτε βέβαια να επιχαίρουν μπορούν «σας τα λέγαμε ΄μείς».
Για χιλιάδες χρόνια δεν υπήρχαν πόλεις. Η πόλη ξεκίνησε από το χωριό όπου όλοι ήταν επώνυμοι και αναγνωρίσιμοι. Στην ανάπτυξή της πληθυσμιακά τα πρόσωπα έχασαν την αναγνωρισιμότητά τους. Αυτό αρχικά λειτούργησε απελευθερωτικά απέναντι στους σταθερούς και άκαμπτους κανόνες που μπορεί να επιβάλει η μικρή κοινωνία του χωριού.
Το απίθανο είναι το «νετρόνιο» της ιστορίας, αυτή η κρισιμότητα που διαπερνάει ολότελα την ανθρώπινη φύση και τις μαζικές της αιχμές. Κι, όμως, ποτέ δεν γίνεται συνειδητό το απίθανο στην πορεία της πραγμάτωσής του, όσο η συνείδησή μας είναι αλλοτριωμένη από την καθημερινότητα. [1]
Η διάλεξη «Ανατομία Ήθους & Πολιτικής», είναι η δεύτερη εκ των τριών, που έδωσε ο Καθηγητής Θεοδόσης Π. Τάσιος, η οποία αφορά σε μια σειρά ομιλιών του Κύκλου «Φιλοσοφία & Κοινωνία», στα πλαίσια του προγράμματος Megaron Plus του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών
Στη αυγή του καινούργιου χρόνου, όταν μαζικά και συντονισμένα οι ντόπιες και διεθνείς οικονομικές και περιβαλλοντικές γραφίδες –Κασσάνδρες- μας γεμίζουν με κινδύνους χρεωκοπίας, με κατακλυσμούς και καταστροφές ο δύσμοιρος πολίτης αυτής της ευλογημένης από τη φύση της χώρας τι να έχει άραγε στη φαρέτρα του να αντιπαραθέσει;
Ο Αυστραλός σκιτσογράφος Stuart McMillen σχολιάζει με ξεχωριστό τρόπο τη μανία μας για τα air-condition και τους κλιματιζόμενους χώρους, μια συνήθεια με περιβαλλοντικές συνέπειες η οποία ταυτόχρονα μας απομακρύνει από τη φύση και τις αλλαγές της
Πόσο εύκολο είναι να περιπέσουμε στην αδράνεια και την αμάθεια, κλεισμένοι στον μικρόκοσμο της καθημερινότητάς μας; Μήπως τελικά πρέπει εμείς οι ίδιοι να προκαλούμε καθημερινά τον εαυτό μας;
Το πιο μεγάλο μας πρόβλημα, σαν ανθρωπότητα και σαν ανθρώπινες μονάδες ξεχωριστά, βρίσκεται στην αδυναμία να εξαγάγουμε ολοκληρωμένα και αποτελεσματικά συμπεράσματα μέσα από τις εμπειρίες μας, είτε συλλογικές, είτε ατομικές.
H φαντασία είναι μια από τις θεμελιώδεις δημιουργικές δυνάμεις και θεμελιώδης παράγοντας πίσω από το πεδίο της κοινωνικής, της οικονομικής και της πολιτισμικής θέσμισης.
Δεν έχετε ακόμη λογαριασμό;
Δημιουργία λογαριασμού
