Στην αναζήτηση της ελεύθερης βούλησης (για την οποία τόσο πασχίζει ο σύγχρονος άνθρωπος, τουλάχιστον ο δυτικός) συναντάμε ένα επόμενο δύσκολο σημείο, που δεν καταλαβαίνουν αυτοί που αναζητούν ριζοσπαστικές ή άμεσες λύσεις (κατά φαντασίαν, βέβαια).
Η οικογένεια χρησιμοποιήθηκε ως έννοια από τον πολιτικό λόγο συχνά με σκοπό τη χειραγώγηση των ανθρώπων και τον εγκλωβισμό τους σε περιορισμένης υφής ρόλους, είτε για να αποτραπεί η ενασχόλησή τους με τα κοινά, είτε για να προσεγγιστούν συναισθηματικά και να επηρεαστούν πολιτικά.
Η οικογένεια ως περίκλειστη εγωιστική κοινότητα και η αδιαφορία για τον κόσμο. Αυτό είναι ένα στοιχείο που ελάχιστοι άνθρωποι θεωρούν προβληματικό, αν και θα έπρεπε να το θεωρούν τέτοιο.
Όταν μια εποχή και ένας πολιτισμός παρέρχονται, όλα τίθενται εν αμφιβόλω εν μέσω κρίσης. Δυστυχώς, δεν διαθέτουμε σαν νοήμονα όντα ακόμη τόση σοφία ώστε να κατανοήσουμε σε βάθος την ουσία, το νόημα και τη χρησιμότητα του κάθε πράγματος,
Είναι φανερό πλέον ότι ο άνθρωπος που προσδιορίζεται ή, μάλλον, οριοθετείται αποκλειστικά από την εργασία του, από τη σχέση του με το σπίτι του και την οικογένειά του, από τον πλούτο του και από την δημοτικότητά του είναι ένας άνθρωπος τελείως ανεπαρκής για τα νέα παγκόσμια δεδομένα που απαιτούν λύσεις συνεργατικών και ολιστικών προσεγγίσεων.
Ο ζωολογικός κήπος είναι ένας τέλειος μικρόκοσμος του μεταμοντέρνου κόσμου. Κολυμπώντας σε μια θάλασσα προσομοίωσης, ψεύτικης πραγματικότητας του Εθνικού Κράτους Διασκέδασης, όπου τα πάντα, από τα ανθρώπινα σώματα μέχρι την εθνική πολιτική είναι πλαστά και σκηνοθετημένα
Με βάση τα παρακάτω ευρήματα, φαίνεται πως η ελληνική νεολαία έχει το προφίλ νεολαίας μιας κοινωνίας όπου, παρά τις «μεσογειακές» και «βαλκανικές» ιδιαιτερότητες που φυσικά ισχύουν, η «πραγματική υπαγωγή στο κεφάλαιο» των ανθρωπίνων σχέσεων είναι η κυρίαρχη κατάσταση. Με εξαίρεση την Οικογένεια, δηλαδή το ιδιωτικοποιημένο «σύμπλεγμα του Οιδίποδα», που εμφανίζεται σαν νησίδα αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας, αυτό που καθοδηγεί τα κίνητρα των νέων είναι η Οικονομία, η Εργασία, το Χρήμα, και για αναψυχή το διαδίκτυο και διάφορες μορφές διασκέδασης.
Με πρωτόγνωρη επιτυχία ολοκληρώθηκε φέτος η αναπαραγωγική περίοδος της Νανόχηνας, του πιο απειλούμενου υδρόβιου πουλιού της Ευρώπης που διαχειμάζει και στη χώρα μας. Στις 24 Αυγούστου, στα έλη Βαλντάκ στη Βόρεια Νορβηγία, καταμετρήθηκαν από τη Νορβηγική Ορνιθολογική Εταιρεία 126 άτομα, εκ των οποίων τα 70 νεαρά που ανήκαν σε 22 οικογένειες. Ο αριθμός των νεαρών είναι ο μεγαλύτερος που έχει καταγραφεί για τον φιννοσκανδικό πληθυσμό της Νανόχηνας, ενώ μάλιστα παρατηρήθηκε οικογένεια με 7 μικρά, η πιο πολυμελής οικογένεια Νανοχηνών που έχει παρατηρηθεί ποτέ!
Μια γυναίκα η 22χρονη Τάνια που είναι μέλος της Ζωοφιλικής Ένωσης Ηλιούπολης (Ζ.Ε.Η.) ταξίδεψε μέχρι τη Δανία στις 23 Ιουλίου και κατάφερε να εντοπίσει μετά από 11 μέρες αναζητήσης τον σκύλο που είχε εξαφανιστεί από το σπίτι της οικογένειας η οποία τον είχε υιοθετήσει και διέμενε κοντά στη λίμνη Μπουρέσο.
Η Σύλβια «μίλησε» ξανά!
Ο μόνος επιζών πελαργός από αυτούς που δακτυλιώθηκαν στις Φέρες Έβρου από το Φορέα Διαχείρισης και το Ινστιτούτο Max Planck ταξίδευε τους τελευταίους μήνες μέσα στην Αφρική: από το νότιο Σουδάν πέταξε τον Ιανουάριο προς την Αιθιοπία και μετά προς την Κένυα όπου και περιπλανήθηκε για ένα περίπου μήνα.
Έπειτα πέταξε ξανά στο νότιο Σουδάν και κάπου εκεί ο πομπός του με το GPS σταμάτησε να στέλνει σήμα, στοιχείο που συνήθως αποτελεί αρνητική ένδειξη για την τύχη του πουλιού…
Τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να κάνει την εμφάνισή της στην ελληνική πραγματικότητα μια τάση θεραπευτικοποίησης της εκπαίδευσης, η οποία αντανακλά ευρύτερες δυτικές τάσεις και θεσμοθετημένες κρατικές πολιτικές. Ορισμένα στοιχεία της είναι η εισαγωγή κοινωνικών λειτουργών και ψυχολόγων στα σχολεία ως μέρος των προγραμμάτων απασχόλησης ανέργων, η εμφάνιση σεμιναρίων, ομιλιών και διαλέξεων σε καθηγητές και δασκάλους για τη σημασία της διαχείρισης και της έκφρασης των συναισθημάτων, και γενικότερα μια έμφαση στη ‘ψυχική/συναισθηματική υγεία’ και ‘ευεξία’ των παιδιών.
Πόσο αμήχανη είναι εκείνη η στιγμή που πηγαίνεις με τα παιδιά σου και αγοράζεις σχολικά είδη, σάκα, τετράδια, κασετίνες, μολύβια και την επομένη μαθαίνεις ότι τίποτα από όλα αυτά δεν θα χρησιμοποιηθεί.
Πόσο περίεργα ακούγεται η άποψη ότι “σημαντικότερο από το να διαβάσει το παιδί ένα σχολικό βιβλίο είναι να το παραδώσει στο τέλος της χρονιάς ανέπαφο όπως ακριβώς το παρέλαβε γιατί απλά αποτελεί δημόσια περιουσία”.
Ένα παιδί σκοτώνεται κάθε πέντε λεπτά εξαιτίας της βίας, σύμφωνα με την Unicef. Αξίζει, όμως, να τονιστεί ότι η πλειονότητα των παιδιών δεν σκοτώνεται σε εμπόλεμες ζώνες.
Σύμφωνα με νέα έκθεση του οργανισμού του ΟΗΕ για τα παιδιά, εάν οι κυβερνήσεις δεν αναλάβουν δράση για την προστασία τους, τότε μέσα στον επόμενο χρόνο θα χάνουν την ζωή τους ημερησίως 345 παιδιά.
Δεν έχετε ακόμη λογαριασμό;
Δημιουργία λογαριασμού
