Οι τελευταίες εξελίξεις στην Ευρώπη και κυρίως στην Ελλάδα είναι δραματικές και αποτελούν απόδειξη της αδράνειας των λαών και της ελλειμματικής και ανορθολογικής τους τοποθέτησης απέναντι στον εαυτό τους και την ιστορία.
«Εβδομαδιαία επισκόπηση παραγνωρισμένων ειδήσεων επικαιρότητας που πρέπει να έχουμε πρόχειρες σε ένα συρτάρι»
(Από δημοσιεύσεις της 4ης εβδομάδας του Ιανουαρίου 2012)
Η ελευθερία από την εσωτερική βαρβαρότητα ξεκινά από μέσα μας
«Είναι δύσκολο να ανοίξουμε μια διέξοδο μέσω μιας οικολογικής επανάστασης. Και γιατί είναι δύσκολο; Από την δεκαετία του ’60 ο Μαρκούζε είχε επισημάνει, ότι αυτό το απεχθές κοινωνικό σύστημα δεν βρίσκεται πια έξω από τον άνθρωπο, αλλά έχει ενσωματωθεί μέσα στον άνθρωπο και έχει υποχρεώσει τον άνθρωπο να το αναπαράγει συνεχώς. Αυτό τι λέει; Αυτό λέει, ότι υποχρεωτικά, έχουμε μια μετάλλαξη της συνείδησης, μια μεταφορά της, από την αυτονομία της αναζήτησης του καλού ή της ζωής, σε μια πρακτική η οποία αναπαράγει το σύστημα. Μας έχουν υποχρεώσει να παίρνουμε αυτοκίνητα, μας υποχρεώνουν να παίρνουμε κινητά, μας υποχρεώνουν να κάνουμε τούτο, ή το άλλο. Έχουν οργανώσει έτσι τη ζωή, ώστε δεν μπορούμε να διαφύγουμε.
Ευρωπαϊκές τράπεζες και επενδυτές κερδοσκοπούν με τα τρόφιμα και την υφαρπαγή γης
Τράπεζες, ταμεία συντάξεων και ασφαλιστικές εταιρείες ουσιαστικά τζογάρουν με τα διατροφικά προϊόντα και οι ζημιές και τα κέρδη τους ανέρχονται σε δισεκατομμύρια δολάρια.
Οι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί είναι κι αυτοί στο παιχνίδι, αφού άμεσα ή έμμεσα χρηματοδοτούν την υφαρπαγή γης.
Το απίθανο είναι το «νετρόνιο» της ιστορίας, αυτή η κρισιμότητα που διαπερνάει ολότελα την ανθρώπινη φύση και τις μαζικές της αιχμές. Κι, όμως, ποτέ δεν γίνεται συνειδητό το απίθανο στην πορεία της πραγμάτωσής του, όσο η συνείδησή μας είναι αλλοτριωμένη από την καθημερινότητα. [1]
Η απουσία της σκέψης οδηγεί σε απουσία του ανθρώπου. Αν όμως δεχτούμε τη σκέψη ως το Σημείο του ανθρώπου, τότε πρέπει να δεχτούμε την παιδεία ως τη μύηση του ανθρώπου στον Εαυτό του και την ειδοποιό σχέση του με τον κόσμο.
Παράλληλα με την πολύπλευρη κρίση παρακμής της Δύσης[1] εξελίσσεται και η κρίση της Ανατολής. Η κρίση της Ανατολής συνδέεται με την αναδυόμενη οικονομική και πολιτική ισχύς της. Η αύξηση της οικονομικής της δύναμης δεν συμβαδίζει με την ικανοποίηση της εσωτερικής της ανεκπλήρωτης ζήτησης γύρω από το θεσμικό της έλλειμμα.
Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων θεωρεί το παραπάνω ερώτημα μάλλον αφελές, γιατί είναι πασιφανές ότι στα σημερινά δημοκρατικά, ολιγαρχικά ή δικτατορικά πολιτικά συστήματα, οι άρχοντες είναι αυτοί που δημιουργούν τους θεσμούς· που δημιουργούν δηλαδή τους νόμους και τους κανόνες συμπεριφοράς και δράσης των ανθρώπων[i].
Aπαντήσεις στα υπαρξιακά ζητήματα του ανθρώπου δόθηκαν πολλές φορές στην ιστορία του. Κάποια στιγμή έγινε φανερό ότι χρειαζόταν πλέον μια άμεση ψυχολογική και λογική τομή.
Αντί της συμβολικής οικονομίας χρειαζότανε πια μια βιωματικά ουσιαστική αμεσότητα. Χρειαζότανε τη λογική και εννοιακή οικονομία των εννοιών και της βιωματικής αμεσότητας.
Το βιβλίο «η φλούδα του βερίκοκου» είναι το επίκεντρο της συνέντευξης του καθηγητή Πάνου Λιγομενίδη* στον Γιάννη Ζήση και την ΜΚΟ ΣΟΛΩΝ. Ο κ. Λιγομενίδης ανήκει σε εκείνη την μειοψηφία επιστημόνων που δεν φοβούνται να θέτουν ερωτήματα.
Δεν έχετε ακόμη λογαριασμό;
Δημιουργία λογαριασμού
