Στην μεγάλη παγκόσμια οικονομική κρίση που διανύουμε, θα έλεγε κανείς υπό όρους μιας ταξικής, αγοραίας και νεοφιλελεύθερης προτίμησης, επιτεύχθηκαν πολιτικές συγκλήσεις απ’ τις οποίες δεν διαχώρισαν πλήρως τις θέσεις τους ούτε εκείνοι που στέκονταν στις παρυφές ή εκτός αυτού του δεσπόζοντος συστήματος συμφερόντων.         Αυτή η σύμπλευση συνέβη γιατί όλοι προσδοκούσαν άμεση κοινή ωφέλεια από τα όποια λαμβανόμενα μέτρα και μερίζονταν την κοινή επιθυμία διατήρησης των γνωστών «ταχύτατων ρυθμών ανάπτυξης», ασχέτως αν αυτοί συνεπάγονταν τεράστια περιβαλλοντική επιβάρυνση και επιδείνωσης της περιβαλλοντικής κρίσης.