Στην τελευταία δεκαετία του 20ου αιώνα και μετά από «το τέλος της ιστορίας» αναδείχθηκε ως βασική συνθηματική έκφραση ο όρος παγκοσμιοποίηση. Η θεωρία για το «τέλος της ιστορίας» κατέρρευσε πολύ γρήγορα έστω και υπό την έννοια μιας εκτιμούμενης «αισιόδοξης» παγκοσμιοποίησης που αναγνώριζε κάποιες αφετηριακές «παρενέργειες». Ο όρος παγκοσμιοποίηση έχει το ισοδύναμό του σε κάθε εποχή αλλά για πρώτη φορά μπορούμε να πούμε ότι υπό τον όρο αυτό περιλαμβάνεται όλη η Υδρόγειος. |
Υπό μια άποψη, θεωρώντας τον πλανήτη ως κόσμο μας, η παγκοσμιοποίηση είναι δόκιμος και ακριβής όρος. Όμως περισσότερο ακριβής θα ήταν ο όρος πλανητικοποίηση. Μια πλανητικοποίηση που ήρθε κύρια μέσα από τρεις συνιστώσες: Αυτές οι τρεις βασικές όψεις πλανητικοποίησης έχουν μέσα τους εμβόλιμες συνιστώσες του χθες όπως είναι η γεωπολιτική, η γεωστρατηγική, η γεωοικονομία, οι γεωθρησκευτικές και οι γεωπολιτισμικές δυναμικές που συμπεριλήφθησαν και υπό τον όρο της «σύγκρουσης των πολιτισμών» που προσέφερε τον εναλλακτικό όρο για την στρατηγική μιας νέας συστημικής αντιπαλότητας και πόλωσης σε πλανητικό επίπεδο. Η παγκοσμιοποίηση χρεώθηκε με το πάθος του παγκόσμιου οικονομικού, πολιτικού και πολιτισμικού ολοκληρωτισμού. Ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών, Μπερνάρ Κρουσνέρ όταν για την κρίση του 2008 στην Νότια Οσετία, δήλωνε ότι «δεν έχουμε έναν νέο ψυχρό πόλεμο» παρατήρησε ότι τα γεγονότα αυτά δείχνουν ότι περνάμε σε μια «νέα φάση παγκοσμιοποίησης». Οι «παίχτες» στο παιχνίδι της παγκοσμιοποίησης είναι πλέον περισσότεροι, ο κόσμος δεν είναι πλέον μονοπολικός και η κατανόηση της σύνθετης πραγματικότητας δυσκολότερη. Η παγκοσμιοποίηση του Νταβός και του Πόρτο Αλέγρε Παράλληλα αναδεικνύεται η αναγκαιότητα, (ή επικαλούνται κάποιοι την αναγκαιότητα) της λειτουργίας των κρατών ως ρυθμιστές της ασφάλειας. Με άλλα λόγια να αναστείλουν την παγκοσμιοποίηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Η ανάδειξη της εξισορροπητικής σημασίας του κράτους Εκτιμώντας τα παραπάνω γίνεται φανερό το πόσο μια βιώσιμη παγκοσμιοποίηση είναι συναρτημένη με άλλες έννοιες όπως η έννοια του κράτους. Η έννοια του κράτους επανέρχεται εξισορροπητικά, σε μια στιγμή που έδειχνε να ξεθωριάζει η αναγνώρισή του ως εποικοδομητικού παράγοντα κατά την μετάβαση προς ένα βιώσιμο πολιτισμό. Η υφιστάμενη παγκοσμιοποίηση ανέπτυξε έτσι την δομή της ώστε να πετύχει μια πειστική εξάρθρωση του κράτους, κυρίως στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Προς μια περισσότερο ανοιχτή σκέψη Όλα αυτά τα ζητήματα αποκτούν μια νέα διάσταση και θέτουν την απαίτηση για τη θέσπιση νέων και πιο ολιστικών βάσεων για την χάραξη μιας βιώσιμης οικονομικής πολιτικής. Ο αναστοχασμός αυτός ήδη διευρύνει τον οπτικό ορίζοντα που σχετίζεται με τον ρόλο του εργατικού κινήματος και αναγνωρίζει τον καθοριστικά ρυθμιστικό ρόλο της δυναμικής της καλής θέλησης και της έκφρασης του πνεύματος της ειρήνης μέσα από τις διεθνείς σχέσεις και την διακυβέρνηση. Σε αυτή τη γραμμή συνεισφέρει και η σκέψη του καθηγητή Κοινωνιολογίας Richard Sennett που σχολιάζει: «O νέος καπιταλισμός οδήγησε στην αποδυνάμωση των δημοκρατικών αξιών. …θεωρώ ότι επιβάλλεται να εστιάσουμε την προσοχή μας στο χώρο εργασίας και να δούμε πως αυτός μπορεί να αλλάξει. Καθότι δεν υπάρχει κανένα άλλο πρόσφορο μέσο για να εκπαιδεύσουμε εκ νέου τους ανθρώπους στην συμμετοχή».[2] _________________________ |
24 Δεκεμβρίου 2009,
Γιάννης Ζήσης, Δημοσιογράφος – Συγγραφέας |