ΖΩΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ, ΖΩΗ-ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ

Η ΑΓΑΠΗ ΩΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΘΕΣΗ (της Μαλάμως Στεργίου)

love solution - Σόλων ΜΚΟ
image_pdfimage_print

love solution - Σόλων ΜΚΟΊσως μοιάζει παράξενο να μιλά κανείς για αγάπη και να αναφέρεται σε πoλιτικά ή κοινωνικά θέματα. Ωστόσο είναι γνωστό σε όλους μας ότι τα συναισθήματα αγάπης οδηγούν σε συγκεκριμένες συμπεριφορές που όλοι τις ζούμε (περιορισμένα ίσως, αλλά έχουμε κάποια γνώση τους). Όπως όλες οι έννοιες σαν της αλήθειας, δικαιοσύνης, ισότητας, ευτυχίας, δημοκρατίας κ.λ.π. που το σύστημα έχει διαστρέψει, έτσι και η έννοια της αγάπης έχει περιοριστεί, έχει μικρύνει, έχει αποδυναμωθεί, έχει μιζεριάσει και μάλιστα καμιά φορά θεωρείται τραγική αδυναμία και…. απευκταίο συναίσθημα.


Προσπαθώντας να επαναπροσδιορίσουμε την έννοια της αγάπης και μάλιστα σαν πολιτικοκοινωνική στάση, το πρώτο που μπορούμε να πούμε είναι οτι το συμφέρον/όφελος της υγειούς κοινωνίας ΕΙΝΑΙ η αγάπη και μόνο με την ενότητα και αλληλεγγύη που υπαγορεύει. Απεκδύοντάς την από το όποιο θρησκευτικό και φιλοσοφικό ή θεωρητικό της μέρος μπορούμε να δούμε  μόνον την συμπεριφορά που μπορεί να υπαγορεύσει μέσα στην κοινωνική καθημερινότητα.
Και ας δούμε κατ’ αρχήν τι ΔΕΝ μπορεί να είναι αγάπη.

– Αυτό που συνήθως περιορίζουμε στα “καλά” συναισθήματα απέναντι στο σύντροφο, το παιδί, τους γονείς, τους φίλους. Ακόμη και σε αυτές τις περιπτώσεις η «αγάπη μας» πολλές φορές γίνεται περιοριστική και τυρανική για τους ανθρώπους που την εισπράττουν.
– Το αγχωτικό συναίσθημα που υπαγορεύει κάθε είδους εμμονές, φόβους, ακόμη και βία. (οποιος αγαπάει παιδεύει/ζηλεύει κλπ).
– Η αλληλοϋποστήριξη που περιορίζεται στην οικογένεια, τη φυλή, το έθνος. Αυτό είναι, μάλλον πιο πολύ, μια περιφρούρηση κοινών συμφερόντων πλούτου και περιουσίας, όπως και διαφύλαξη στενών συμφερόντων εγωισμού.
– Το στενό προσωπικό συμφέρον και βόλεμα.
– Το εξασφαλίζω την οικογένειά μου ή εμένα τον ίδιο, θυσιάζοντας ή βλάπτοντας άλλους που δεν είναι «δικοί μου».

– Η Αγάπη δεν μπορεί να είναι ένα μοναδικό πολύτιμο κουτάκι που όταν τέλος πάντων αποφασίσουμε να το δώσουμε σε κάποιον, στερώντας το από όλους τους άλλους, το χρεώνουμε με απίστευτα επιτόκια τα οποία επιμένουμε να εισπράξουμε ακόμη και με αντίτιμο ζωής.

Η παρεξήγηση σχετικά με την αγάπη και η διάσταση από την εσωτερική και εξωτερική εναρμόνιση και συνεργατικότητα, έχει οδηγήσει την κοινωνία σε συλλογική απάρνηση της ηθικής που υπαγορεύεται από την προσωπική συνείδηση, σε τεράστια ρήξη με τον εσωτερικό εαυτό αλλά και με την ιδιότητα του κοινωνικού όντος. Τα αποτελέσματα (κατάθλιψη, άρνηση, μηχανιστικές συλλογικές αντιδράσεις, η ασυνείδητη εκτέλεση των υποχρεώσεων της κάθε μέρας) είναι πολύ γνωστά.

Τώρα, τι μάλλον είναι Αγάπη.

Κατ’ αρχήν, η αγάπη προς τον εαυτό. Στη συνέχεια το αξίωμα που περιγράφει τον άνθρωπο «ως ζώο και μάλιστα αρπακτικό» νομίζω ότι είναι ώρα να καταργηθεί και να αντικατασταθεί με τη θέση ότι «ο άνθρωπος είναι ΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ». Και πιστεύω ότι μας επιτρέπεται πια μέσα στην ιστορία της εξέλιξης να δούμε επιτέλους τον άνθρωπο σαν οντότητα. Δηλαδή μια μορφή ζωής που υπάρχει στο εδώ και τώρα και έχει ποικίλες βασικές ανάγκες που απορρέουν από την ύπαρξή του και ικανοποιούνται μέσω αμοιβαίων δραστηριοτήτων ανταλλαγής δεξιοτήτων, ιδεών, συναισθημάτων. 
Στα πλαίσια λοιπόν της πολιτικής και κοινωνικής αγάπης η αυθόρμητη προσφορά κάλυψης των αναγκών των συνανθρώπων-συμπολιτών, γίνεται χωρίς χρέωση, χωρίς υποσημειώσεις και αυτό είναι ακριβώς το χαρακτηριστικό της αγάπης στην οποία αναφερόμαστε. Η αγάπη όπως και αν εξασκείται, δεν χρεώνει. Δεν την ενδιαφέρει καθόλου αυτό που σήμερα ονομάζουμε υπεραξία/κέρδος. Επίσης, δεν την ενδιαφέρει το μέλλον, γιατί συμβαίνει τώρα.

Η όποια προσφορά γίνεται άμεσα και η ανταπόδοσή της μπορεί να μένει για το μέλλον και όχι απαραίτητα από το ίδιο πρόσωπο εφ’ όσον δεν υπάρχει άμεση σχετική ανάγκη και των δύο συναλλασομένων. Αυτή η περιγραφή δεν περιλαμβάνει καμμία μεσολάβηση, εξυπηρετεί άψογα τις ανάγκες επιβίωσης και διαβίωσης και αυτό είναι το συνολικό της κέρδος, όφελος, συμφέρον.

Στη φύση αυτή η ανταλλαγή συμβαίνει συνέχεια, όλη την ώρα, πάντα. Είναι η αλυσιδωτή αλληλλοπροσφορά που την κρατάει ζωντανή και δημιουργική. Το χώμα και τα μέταλλα τρέφουν τα φυτά που με τη σειρά τους παράγουν οξυγόνο και συγχρόνως γίνονται τροφή των ζώων. Αν στο σώμα αρρωστήσει ένα όργανο το ανοσοποιητικό σύστημα προστρέχει χωρίς κωλυσιεργίες και κυρίως, χωρίς χρέωση. Αυτά είναι παραδείγματα εφαρμογής της αγάπης στη φύση που διέπει και συντηρεί τη ζωή. Μέσω της άμεσης προσφοράς και συναλλαγής ανάμεσα στις διαφορετικότητες.

Στον άνθρωπο η εφαρμογή της αγάπης εκτός από την επιβίωση παράγει αυτοπεποίθηση, σιγουριά, χαρά, ευγνωμοσύνη για τη ζωή και την ύπαρξη των άλλων ανθρώπων και μια μεγαλύτερη πιθανότητα ευτυχίας, για την οποία είναι απόλυτα ικανός. Όλα τα έως τώρα πολιτικά συστήματα, αναγνωρίζοντας την ευτυχία ως βαθιά ανάγκη του ανθρώπου, του την έχουν υποσχεθεί αλλά ποτέ δεν την έχουν πραγματοποιήσει γιατί πάντα για τα συμφέροντα της όποιας συγκεντρωτικής εξουσίας καλλιεργείται ο διαχωρισμός, τα κόμματα, οι ιδεολογίες/ιδεοληψίες, το μίσος, ο φόβος και η απομόνωση ανάμεσα στον κάθε έναν από εμάς, ανάμεσα στον εαυτό και τη συνείδηση, ανάμεσα στον άνθρωπο και τη φύση, ανάμεσα στα έθνη και τις φυλές.

Μπορούμε να δούμε την αγάπη σαν μια δυναμική κοινωνική ιδιότητα του ανθρώπου που έχει μείνει σε αχρηστία για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα στερώντας του αναντικατάστατη ποιότητα κοινωνικής ζωής και ύπαρξης. Η ανυπόκριτη, ανιδιοτελής, δυναμική, δημιουργική αγάπη είναι εξαιρετικός μοχλός εξυπηρέτησης αλληλεπιδραστικών κοινωνικών και προσωπικών- ατομικών συμφερόντων.

Βρισκόμαστε πιστεύω στο σωστό χρόνο να συζητήσουμε το αν ο άνθρωπος έχει πια ιστορικό καθήκον να απεμπλακεί από τους όρους μάζα και όχλος. Μια κοινωνία αλληλεγγύης αποτελείται από άτομα που έχουν ανόμοιες προσωπικότητες και ίδιες ανάγκες. Απλώς, διαφορετικά εκφρασμένες και με διαφορετικές δυνατότητες να ικανοποιηθούν. Όλοι μας έχουμε ζωή αλλά ο καθένας-καθεμιά την ζει διαφορετικά.

Κλείνοντας διευκρινίζω ότι δεν αναφέρομαι σε κοινωνία αγίων και αναμάρτητων, αλλά σε μια κοινωνία φιλική και προστατευτική για τον καθένα-καθεμία από εμάς, που δρα κάνοντας λάθη και από τα οποία διδάσκεται χωρίς ενοχές.


Πηγή/φωτό
Απέναντι Όχθη, apenantioxthi.com

Σχετικά άρθρα