Ποίημα: “Η αυτοκριτική του φωτογράφου”, του Γιάννη Ζήση
Θεέ μου βοήθησέ με να συνέλθω
από κείνο το βάθος της μουγγής φωτογραφίας,
πάνω από το όρος της διαφήμισης
να στήσω μια σημαία κατανόησης
με τα πύρινα βλέμματα των ονείρων
ν’ ανεμίσω τα νοήματα
κι ύστερα ξανά να υφάνω τις λέξεις
μ’ ένα τραγούδι βεβαιότητας πώς να!·
η γη συνεχίζει τον Δρόμο της Ζωής
κι ας μην έχει έξοδο κινδύνου
συντροφιά μ’ ότι απ’ την αρχή ήταν ανείπωτα Οικείο
και με τ’ άλλα τα νήπια των έμβιων
στην παλιγγενεσία της Εδέμ.