Πιο πρόσφατα, η World Athletics ανακοίνωσε την «προτιμώμενη επιλογή» της για ένα μειωμένο όριο τεστοστερόνης 2,5 nmol για τρανς γυναίκες που συναγωνίζονται, με την τελική απόφαση να αναμένεται στις 23 Μαρτίου.
Άλλοι αθλητικοί φορείς έχουν προτείνει αυστηρότερους όρους δικαιώματος συμμετοχής, όπως το Rugby Football Union, το Rugby Football League, το British Triathlon και το British Athletics , με βάση τον αποκλεισμό του ανδρικού πλεονεκτήματος που αποκτάται μέσω της εφηβείας ή της «ανδρογονοποίησης» (η διαδικασία που οδηγεί σε μη αναστρέψιμες μυοσκελετικές και καρδιαγγειακές αλλαγές κατά την εφηβεία) από τον γυναικείο ανταγωνισμό.
Όπως το British Athletics, το British Triathlon είπε ότι ήθελε μια «ανοικτή» κατηγορία για «όλα τα άτομα, συμπεριλαμβανομένων των ανδρών, [αρσενικών και γυναικών] τρανσέξουαλ και εκείνων των μη-δυαδικών ατόμων που ήταν αρσενικό φύλο κατά τη γέννηση», ενώ το World Aquatics θα κάνει τις τρανς αθλήτριες μη επιλέξιμες στον συναγωνισμό στην ελίτ κολύμβηση και κατάδυση γυναικών, λέγοντας ότι «η δικαιοσύνη ήταν αδιαπραγμάτευτη».
Οι εντάσεις εξακολουθούν να είναι πολύ εμφανείς, αλλά υπάρχουν ορισμένες ενδείξεις, με αυτές τις νέες πολιτικές, μιας αλλαγής της παγκόσμιας πολιτικής από μια βασισμένη στα επίπεδα τεστοστερόνης σε μια βασισμένη στο ανδρικό πλεονέκτημα που αποκτήθηκε στην εφηβεία. Και είναι σαφές ότι το έδαφος έχει μετατοπιστεί από το έδαφος της επιστήμης στο έδαφος της ηθικής.
Μια νέα εξέλιξη ήταν ένα είδος ηρεμίας στο επιστημονικό μέτωπο. Αν και εξακολουθείτε να καταλαβαίνετε τον αβάσιμο ισχυρισμό ότι η καταστολή της τεστοστερόνης μπορεί να αφαιρέσει το ανδρικό πλεονέκτημα, οι περισσότεροι από τους σοβαρούς ανθρώπους στη συζήτηση έχουν παραιτηθεί από αυτόν τον ισχυρισμό. Μια συστηματική ανασκόπηση μελετών έδειξε ότι, ακόμη και αν η ορμονική θεραπεία μειώνει τα επίπεδα σε αυτά που παρατηρούνται στις γυναίκες, η δύναμη, η σφιχτοδεμένη μάζα σώματος και η μυϊκή δύναμη παρέμειναν υψηλότερα για τουλάχιστον τρία χρόνια. Και πάντα ξέραμε ότι τα σκελετικά πλεονεκτήματα παρέμεναν.
Αυτό οδήγησε σε μια προσπάθεια να ανασχεδιαστεί η ίδια η ιδέα του «θεμιτού ανταγωνισμού». Κάποιοι τείνουν να υποστηρίζουν ότι, παρόλο που οι τρανς γυναίκες έχουν υπολειπόμενα ανδρικά πλεονεκτήματα, μπορεί να είναι λογικό να διαγωνίζονται στη γυναικεία κατηγορία: κάτι που οι υποστηρικτές αποκαλούν τώρα «ουσιώδη ανταγωνισμό» (meaningfull competition).
Θεμιτός ανταγωνισμός ή «ουσιαστικός» ανταγωνισμός;
Το νέο έδαφος εδώ είναι η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή, η οποία, ακολουθώντας τους ερευνητές Joanna Harper και Γιάννη Πιτσιλάδη, έχει δώσει την ευλογία της στις δίδυμες ιδέες του «ουσιώδους ανταγωνισμού» και του «δυσανάλογου πλεονεκτήματος» στα έγγραφα πολιτικής της. Η γενική ιδέα είναι ότι, εάν το πλεονέκτημα που έχουν οι τρανς γυναίκες είναι αρκετά μικρό, ώστε να μην κερδίζουν συνεχώς, τότε είναι επιτρεπτό – και «ουσιώδες» – να αγωνίζονται στη γυναικεία κατηγορία.
Αλλά υπάρχουν τουλάχιστον τρία μεγάλα πράγματα λάθος με αυτήν την προσέγγιση, όπως έχω υποστηρίξει . Το πρώτο είναι ότι αυτό που έχει σημασία για το ανδρικό πλεονέκτημα δεν είναι μόνο το μέγεθός του αλλά το είδος του πλεονεκτήματος που είναι.
Υπάρχουν δύο είδη πλεονεκτημάτων στον αθλητισμό: πλεονεκτήματα ανταγωνισμού και πλεονεκτήματα κατηγορίας. Τα πλεονεκτήματα του ανταγωνισμού είναι τα πράγματα εκείνα που αφήνουμε να εξελιχθούν στο άθλημα: ποιος είναι ο πιο επιδέξιος, ή πιο γρήγορος ή αυτός με την καλύτερη τακτική; Και, ναι, μερικές φορές, μας ενδιαφέρει ποιος έχει τα μεγαλύτερα γενετικά χαρίσματα, όπως η ικανότητα των πνευμόνων του ποδηλάτη Miguel Inndurain ή το άνοιγμα των φτερών του κολυμβητή Michael Phelps – και τι μπορούν να κάνουν με αυτό.
Τα πλεονεκτήματα της κατηγορίας, από την άλλη πλευρά, είναι αυτά για τα οποία ελέγχουμε, μέσω κατηγοριών. Μερικά από αυτά είναι μεταξύ αθλημάτων – όπως μεταξύ ηλεκτρικών ποδηλάτων, μοτοσυκλετών και ποδηλάτων δρόμου, ή μεταξύ διαφορετικών πρότυπων στον μηχανοκίνητο αθλητισμό. Οι πιο προφανείς είναι οι κατηγορίες ηλικίας, βάρους και φύλου. Αυτές οι κατηγορίες εξ ορισμού εξαιρούν ορισμένα είδη πλεονεκτημάτων. Εάν θέλετε να επιτρέψετε αυτά τα πλεονεκτήματα, πρέπει να καταργήσετε την ίδια την κατηγορία. Μπορείτε να αλλάξετε τον τρόπο κατηγοριοποίησης. Θα μπορούσαμε να μετατοπίσουμε το αντρικό πλεονέκτημα από πλεονέκτημα κατηγορίας, για παράδειγμα, σε ανταγωνιστικό πλεονέκτημα.
Όμως, δεδομένου ότι λίγοι άνθρωποι θέλουν να καταργήσουν τον γυναικείο αθλητισμό (τουλάχιστον ρητά), το ανδρικό πλεονέκτημα πρέπει να αποκλειστεί από αυτόν. Το λεγόμενο «προβάδισμα του Phelps» – η ιδέα ότι το φυσικό σχήμα του σώματος του Phelps του έδωσε «άδικα» πλεονεκτήματα στην κατηγορία του, και επομένως θα έπρεπε να αποδεχόμαστε τα ανδρικά πλεονεκτήματα των τρανς γυναικών με τον ίδιο τρόπο– δεν λειτουργεί, γιατί εμείς δεν κατηγοριοποιούμε για τα πλεονεκτήματα του Phelps. είναι ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα. Αλλά τα πλεονεκτήματα του ανδρικού φύλου είναι πλεονεκτήματα κατηγορίας.
Το δεύτερο μεγάλο λάθος είναι ότι η ΔΟΕ (Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή) παρεξηγεί τον θεμιτό ανταγωνισμό. Ο δίκαιος ανταγωνισμός δεν σημαίνει ότι κανείς δεν κυριαρχεί ποτέ – σκεφτείτε τον Ιντουράιν, τον Φελπς, τη Μαρτίνα Ναβρατίλοβα και τον Γιουσέιν Μπολτ. Φυσικά, θα μπορούσαμε να οργανώσουμε μια έκδοση για άτομα με αναπηρία/ μειονεκτήματα για κάθε άθλημα για να επιτρέψουμε, όσο το δυνατόν πιο κοντά, σε όλους να περάσουν τη γραμμή ταυτόχρονα, έτσι ώστε το ποιός κερδίζει να είναι αυθαίρετο και να βασίζεται στην επιθυμία της στιγμής αυτού που ορίζει την αναπηρία/ μειονέκτημα. Αλλά η τυπική μας κατανόηση της δικαιοσύνης στον αθλητισμό είναι ζήτημα διαδικασιών (ένας «ισότιμος αγωνιστικός χώρος») και όχι αποτελεσμάτων (ένας «φωτογραφικός τερματισμός»).
Το τρίτο λάθος αφορά τη θέση του αυτο- προσδιορισμού στην κατηγοριοποίηση. Ο ιατρικός και επιστημονικός διευθυντής της ΔΟΕ, Richard Budgett, έχει υποστηρίξει το σύνθημα «οι τρανς γυναίκες είναι γυναίκες». Αλλά δεν χρειάζεται, προς το παρόν, να αποφασίσετε αν το σύνθημα είναι αληθινό ή όχι, γιατί, σε κάθε περίπτωση, η λογική της προσέγγισης της ΔΟΕ είναι λανθασμένη. Εάν το σλόγκαν είναι αληθινό, τότε οι τρανς γυναίκες θα πρέπει να είναι επιλέξιμες για γυναικείο άθλημα χωρίς να χρειάζεται να περάσουν περαιτέρω τεστ. Αλλά αν το σύνθημα είναι ψευδές, τότε είναι δύσκολο να δούμε τι καθιστά αναγκαία τα όρια και τα τεστ τεστοστερόνης, είτε 10nmol είτε 5nmol είτε 2,5nmol, για δύο χρόνια, ή τρία χρόνια ή περισσότερο, επειδή ο γυναικείος αθλητισμός πρέπει να είναι μόνο για γυναίκες.
Έχοντας εξετάσει την επιστήμη – και ανησυχώντας για τη λογική – το World Aquatics, το World Rugby, το British Triathlon και το British Athletics έχουν καταλήξει λίγο πολύ στο ίδιο συμπέρασμα.
Όλοι πρέπει να είναι ευπρόσδεκτοι στον αθλητισμό, φυσικά, και όλοι πρέπει να έχουν μια δίκαιη κατηγορία στην οποία μπορούν να αγωνιστούν. Αυτό μπορεί να γίνει με μια γυναικεία κατηγορία – η οποία αποκλείει οποιονδήποτε έχει πλεονέκτημα ανδρών – και μια ανοιχτή κατηγορία χωρίς αποκλεισμούς για όποιον θέλει να διαγωνιστεί σε αυτήν. Με μερικές λεπτομέρειες προς διευθέτηση, αυτή είναι μια λύση για όλα σχεδόν τα αθλήματα του στίβου, η οποία είναι στο μέγιστο περιεκτική και δίκαιη για όλους.
πηγή : The Conversation
