«Δεν υπάρχει, ούτε μπορεί να υπάρξει, κανένας θεμελιώδης και υποχρεωτικός νόμος για το σώμα του λαού, ούτε καν το κοινωνικό συμβόλαιο».[1]
Η πολιτική ανεπάρκεια, αμηχανία, αδράνεια και αβουλία που εκδηλώνονται τόσο σε πρακτικό επίπεδο όσο και σε θεσμικό επίπεδο είναι έκδηλες και φανερώνονται μέσα από τον διεθνοποιημένο πολιτικό πατερναλισμό που ασκούν οι αγορές, αλλά και μέσα από τη διαπλοκή, την αδιαφάνεια, τη διαφθορά και τον εκφυλισμό του κοινοβουλευτισμού.
Αυτή η κατάσταση υποβάλλει το αίτημα της αναγκαίας θεμελιώδους ανακαίνισης της πολιτικής. Αυτή η ανακαίνιση μπορεί να γίνει από το πολιτικό σώμα ως ολότητα, από τους λαούς, τους πολίτες, άνδρες και γυναίκες, και την κοινωνία. Η πολιτική κοινωνία είναι εκείνη που μπορεί να επιβάλλει ξανά μια συντακτική πολιτική. Η συντακτική πολιτική κεφαλαιοποιεί τη γενική βούληση και την επικαιροποιεί απέναντι στη φθίνουσα πολιτική που έχει ασκηθεί επί δεκαετίες σε περιφερειακά, τοπικά, εθνικά και διεθνή ζητήματα.
Τίθεται, δηλαδή, το αίτημα για μια νέα εθνική και διεθνή συντακτική βάση. Σε αυτή τη νέα συντακτική βάση, η διανόηση πρέπει να εργαστεί σε διεθνές επίπεδο στην κατεύθυνση της συνέργειας των προοδευτικών και δημιουργικών εκφραστών των κοινωνικών και οικονομικών επιστημών και των πολιτών και των κοινωνιών που πλέον πληρώνουν το τίμημα:
α) της αβέβαιης οικονομικής απόδοσης σε μήκος χρόνουˑ
β) της διαμεσολαβητικής καρτελοποίησης των αγορών, σε διεθνές επίπεδο.
Προς έναν νέο Διαφωτισμό
Ως απάντηση στην ανεπάρκεια των θεσμών και των πολιτικών μπορούμε και πρέπει να θεμελιώσουμε εκ νέου την πολιτική στις βάσεις της μεταρρύθμισης του Σόλωνα και του Ζαν Ζακ Ρουσσώ, με τις διαδικασίες:
1. της δημοκρατικής αμεσότητας και ολοκλήρωσηςˑ
2. της μεταρρυθμιστικής συντακτικής καινοτομίας στο πεδίο της οικονομίας και στο πεδίο της πολιτικής και του πολιτισμού, σε συνάρτηση και με τις περιβαλλοντικές προσαρμογές, αλλά και με τις προσαρμογές στις οποίες πρέπει να προχωρήσουμε ώστε να επιτευχθεί συνέπεια του λόγου με ένα βιώσιμο σχέδιο στην κατεύθυνση της ρύθμισης της αγοράς και της εξυγίανσης και ανασυγκρότησης των θεσμών.
Αυτή πρέπει να είναι η βάση ενός νέου οικονομικού, κοινωνικού, πολιτικού, και πολιτισμικού Διαφωτισμού. Μέσα από αυτόν τον Διαφωτισμό, πρέπει να λειτουργήσουν μακρές διαδικασίες επαναρρύθμισης, οι οποίες να απορροφούν το κόστος προσαρμογής της κοινωνίας στο πεδίο της επιχειρηματικότητας, των αγορών και της απασχόλησης, με επινοητικότητα και με δικαιϊκή ανασυγκρότηση της πολιτικής, της οικονομίας και της κοινωνίας.
Αν η αγορά αντίκειται στον ορθολογισμό, αυτό σημαίνει ότι αυτή η αγορά, έτσι όπως την ξέρουμε, δεν αποδίδει. Ο ορθολογισμός υπέρκειται της αγοράς ως εργαλείο αναδρασιακής απόδοσης και ρύθμισης.
Ελπίζουμε ότι κάπου θα υπάρχουν κι εκείνοι που δεν θέλουν να μετατρέψουν σε απόλυτη εξουσία την ανοησία και την ηλιθιότητα, έστω και αν αυτό επιχειρηθεί να γίνει από ορισμένους με τον μανδύα και το γόητρο της ισχυρής ιδιοτέλειας και της ισχυρογνωμοσύνης ή της αδιαλλαξίας του οικονομικού και πολιτικού δογματισμού, που φέρει το φορτίο μιας νέας μονόδρομης και φθίνουσας πολιτικής. Αυτή η πολιτική, όμως, χρεοκόπησε και έτσι άνοιξε τον δρόμο στις ασύδοτες αγορές μέσα από την αλαζονεία των καρτέλ για την κρίση.
Επίλογος
Πρέπει να υπερβούμε τα υπάρχοντα στενά όρια της θέσμισης και να προχωρήσουμε σε στοχεύσεις πολιτικής ρύθμισης των φαινομένων της αλληλόχρεης και φαύλης αγοραίας μετακύλισης χρεών μέσω πιστωτικών κρίσεων, με κοινωνικούς όρους, διαφάνεια και ορθολογική αποδοτικότητα.
Αναφορά:
[1] Ρουσσώ, Ζαν Ζακ, “Το Κοινωνικό Συμβόλαιο”, 2004, εκδ. ΠΟΛΙΣ, σελ. 64.
Γιάννης Ζήσης, συγγραφέας
Φωτό:wikimedia
15 Ιουλίου 2011
