|
Δεν βλέπει με όρους αλληλεγγυότητας τις πάσχουσες μορφές ζωής ή την πάσχουσα ζωή μέσα στις μορφές στο ζωικό ή στο φυτικό βασίλειο. Βλέπει υπό τους όρους μιας περιβαλλοντικής αισθητικής ανθρωποκεντρικής τα πράγματα από την μία και απ’ την άλλη με όρους μιας τροφικής και φυσικοχημικής ρυπαντικής ισορροπίας. Δεν προσεγγίζει τα πράγματα από την μεριά του υποκειμένου. |
Η περιβαλλοντική και οικολογική θεώρηση που είναι σήμερα επικρατούσα ακόμη και στις ΜΚΟ – στην πλειάδα από αυτές – ενέχεται από την διαιώνιση της ίδιας λογικής: υπολογίζει τον ρυπαντικό αντίκτυπο των δράσεων και δεν αναγνωρίζει τη ζωή και τη βιωματική της ζωής μέσα στο περιβάλλον.| Διαιωνίζει αυτό το θεμελιώδη διχασμό υποκειμένου-αντικειμένου όπου από τη μία είναι ο άνθρωπος και από την άλλη όλα τα άλλα είναι μια πέτρα που την εξετάζουμε χημικά στον ρόλο της ως πόρο – και αισθητικό βέβαια – ως τροφή, ως ενέργεια. Δεν υπάρχει αυτή η ολιστικότητα της ζωής. Δεν έχει ενοποιηθεί αυτό που έχουμε περιγράψει στη Θεωρία των Αισθητικών και Διαχειριστικών Κύκλων σαν ένα σημείο ενότητας του ανώτατου και του κατώτατου, όπως το βλέπουμε να το περιγράφει το μεν ένα υπερβατολογικά ο νομπελίστας Ρ. Ταγκόρ και απ’ την άλλη όπως το περιγράφει ο Μπρούνο Λατούρ για τους Αχουάρ του Αμαζονίου.
Αυτή η ικανότητα ταύτισης, ενότητας με την ζωή δεν υπάρχει.Όσο δεν έχει γίνει βίωμα αυτό στην οικολογική θεώρηση,η οικολογική θεώρηση θα πάσχει από αυτό που ακριβώς γέννησε ακόμη και την αναγκαιότητα της. Απ’ αυτόν τον ανθρωποκεντρικό διχασμό, απ’ αυτή την ανθρωποκεντρική αποξένωση του ανθρώπου από την ζωή και από την ολότητα από την ετερότητα ως πεδίο ενότητας. Θα πάσχει από αυτό που ο Μάμφορντ προσδιορίζει απ’ αυτή την βύθιση στην ορυκτή δυναμική του πολιτισμού και της οικονομίας, όπου ο άνθρωπος είναι κυρίαρχος προμηθεϊκά αλλά αδυνατεί να βιώσει αυτή την Ορφική αρμονία. |
|
Γιάννης Ζήσης, Δημοσιογράφος-Συγγραφέας |
