1. Μια «αποενοχοποιητική» φράση πρώτα: Ο,τι είχα (εγώ ο έσχατος) να ‘πώ για την Κρίση (άν υποθέσομε πως είχαν κάποιαν αξία) τα έγραφα τα περασμένα 30 χρόνια σ’ αυτήν εδώ τη στήλη. Τώρα; Τώρα εγώ θα λέω άλλα
Ο πολιτιστικός χάρτης για το περιβάλλον έχει μια πανάρχαια αφετηρία, μια αφετηρία από την εποχή που ο άνθρωπος ήταν αναπόσπαστο μέρος της φύσης και που λειτουργούσε με πολύ περιορισμένες εργαλειακές, τεχνικές και δυνάμεις, και που η σχέση του με το περιβάλλον περιορίζονταν αποκλειστικά στην υπερβατική ερμηνεία και διαμεσολάβηση μέσα από τις τελετουργίες του και τη θρησκεία του.
Αν ένας χάρτης του κόσμου δεν περιλαμβάνει την Ουτοπία, δεν αξίζει ούτε μια ματιά μας… » Λιούις Μάμφορντ, «Η ιστορία των Ουτοπιών» [1]
Τα έθνη είναι μια μορφή συλλογικής ακεραιότητας των ανθρώπων ενάντια σε κάθε μορφή ολοκληρωτικής οικονομικής, πολιτισμικής, πολιτικής ή θρησκευτικής άσκησης εξουσίας. Κάθε συλλογική διαφοροποίηση που αντιστρατεύεται αυτές τις τέσσερις μορφές επικυριαρχίας μπορεί να ονομαστεί έθνος, ανεξάρτητα από το αν έχει νομικό υπόβαθρο.
Συνάντηση, για το μέλλον του εργατικού κόμματος και της ηγεσίας του, για τις εξελίξεις και προφανώς και τις σχέσεις με τα Media, με την μεγάλη διαπλοκή δηλαδή, με τον Μεγάλο Αδελφό της πολιτικής, έγινε σε μοναστήρι.
Δεν έχετε ακόμη λογαριασμό;
Δημιουργία λογαριασμού
