|
|
Όποιος μειώνει τη Δόξα του παρελθόντος την αφαιρεί από το Μέλλον. Σκοπός μας δεν είναι να μειώσουμε τη Δόξα του παρελθόντος, δεν είναι να σφετεριστούμε το Παρόν, αλλά να τονίσουμε τη Μεγαλοσύνη του Μέλλοντος, όχι με κέντρο εμάς, αλλά με κέντρο τις ιδιότητες της Αγάπης, της Αλήθειας και του Αγαθού με κέντρο τις σχέσεις Θεού, ανθρώπων Λόγου και Ελευθερίας.|
Προσωπικότητες και ιδέες πρέπει να αξιολογούνται αμερόληπτα, δίχως φθόνο και χωρίς ειρηνιστικές αφέλειες και αριστεριστικές ραψωδίες που αποκρύπτουν την ποιότητα και την ευθύνη των λαών. M’ αυτόν τον πρόλογο είμαστε μπροστά στην ανάγκη να διαπιστώσουμε την ανακολουθία των θρησκειών στην ανάγκη. Εντοπίζουμε κυρίως την ανακολουθία στις θρησκείες γιατί σ’ αυτές συγκεντρώνονται οι μεγαλύτερες δυνάμεις υποκρισίας, διχασμού και αχαρτογράφητου υποσυνείδητου των ανθρώπων, με φανερή τη δυναμική πυρπόλησης της πραγματικότητας από φαντάσματα που ζουν μέσα μας και αρνούνται τον αυτογνωσιακό περιορισμό και τις παραδοχές της Αγάπης και του Λόγου. Οι φανατικοί αποτελούν το τέλος των εκκλησιών μαζί με τον εξουσιαστικό υλισμό τους. Οι φανατικοί τείνουν να καταστρέψουν την ελευθερία μας με την αλαζονεία τους. Φανατικοί του υλισμού και του αθεϊσμού θεοποίησαν τον Στάλιν, τον Κιμ Ιλ Σουνγκ, τον Τσαουσέσκου. Φανατικοί θεοποίησαν τους ηγέτες του ισλαμικού φονταμενταλισμού. Φανατικοί δίωξαν τον Χριστό και τον Στέφανο. Φανατικοί κήρυξαν την Ιερά Εξέταση όπως και τους «ιερούς» θρησκευτικούς πολέμους και τις σταυροφορίες. Η φανατική σκέψη κήρυξε τον πνευματικό ολοκληρωτισμό. Ο φανατισμός τόσο στις μεταφυσικές όσο και στις υλιστικές αποδοχές του, έκρυβε τη θέληση για εξουσία και όχι την αληθινή πίστη, ήταν θεμελιακά εγκληματικός. |
Υπάρχει μια ιδιαίτερη όψη φανατισμού, η επίκριση και η εχθρότητα απέναντι στη μεταρρύθμιση. Αυτή χαρακτήριζε τη στάση των Σκοτσέζων των πρεσβυτεριανών και των Ιρλανδών καθολικών απέναντι στον Κρόμβελ και την ανεξιθρησκία. Παρόμοια στάση υπήρξε απέναντι στην εκσυγχρονιστική για την Τουρκία προσπάθεια του Αταττούρκ από τον Οθωμανικό Ιμπεριαλισμό και τον Ισλαμικό φονταμενταλισμό.|
Υπάρχει όμως και μια άλλη όψη κακοήθους φανατισμού που ιστορικά έχει τεράστιες παρενέργειες. Ως ιστορικά της δείγματα θα αναφέρουμε, τις ακρότητες που σημειώθηκαν στην Ιουδαία, από τον Αντίοχο τον Επιφανή, τον επονομαζόμενο θεό ο οποίος υπήρξε ιστορικά ο πρώτος που επέβαλλε το πρότυπο του «Κολοσσαίου» και αποτέλεσε τον πρόδρομο του Νέρωνα. Ο δικός του τυραννικός χαρακτήρας προκάλεσε την αναγέννηση του Ιουδαϊσμού, όπως αντίστοιχα τόσο η Ιερά Εξέταση όσο και ο αντισημιτισμός του 19ου αιώνα πυροδότησαν την αναβίωση του Ιουδαϊσμού και τελικά του Σιωνισμού. |
|
|
Αντίστοιχες περιπτώσεις ήταν αυτές που πυροδότησαν τον διωγμό της Υπατίας και που ολοκληρώθηκαν με τον Ιουστινιανό ο οποίος πυροδότησε το θρησκευτικό ολοκληρωτισμό και το σφράγισμα της πίστεως. Επίσης, μια άλλη περίπτωση ιδιοτελούς φανατισμού είναι η περίπτωση του Γκάντι τον οποίο απομυθοποιεί ο Άρθουρ Καίσλερ σε ένα από τα βιβλία του. Ο Γκάντι πέρα από την αλλοτρίωση της ζωής των παιδιών του και των γυναικών μαθητριών του, που τους υποβίβαζε σε αντικείμενα του υποσυνείδητού του, ήταν υπεύθυνος και για την σφαγή των Ινδών και Πακιστανών στην έναρξη της ανεξαρτησίας τους. Το πιο ειδεχθές όμως παράπτωμά του, αποτέλεσε η απόπειρά του να εκμεταλλευθεί την έκτακτη κατάσταση του Β παγκόσμιου πολέμου για την εξασφάλιση της ανεξαρτησίας της Ινδίας από τη Μεγάλη τότε Βρετανία διακινδυνεύοντας το μέλλον του πολέμου και της ανθρωπότητας. Εάν συμμαχούσε η Ινδία με το Γ’ Ράιχ θα προκαλούσε περικύκλωση των Συμμάχων παρέχοντας στρατηγικά δίαυλο μεταξύ των Γερμανών και των Ιαπώνων, αλλάζοντας έτσι πιθανότατα την τύχη του πολέμου. Για όσους «βάζουν στο ίδιο τσουβάλι» τον ιμπεριαλισμό της Μεγάλης Βρετανίας με το Ναζιστικό Ράιχ να θυμίσουμε ότι επίσημη θέση του Ναζιστικού κόμματος ήταν να «προσφέρουν το μεγάλο ευεργέτημα του αναλφαβητισμού»! στον κόσμο μεταξύ άλλων. Ο φανατικός ειρηνισμός του Γκάντι με μονομέρεια εξύμνησε τον Μουσολίνι αδυνατώντας να διακρίνει το τεράστιο ηθικό ζήτημα της ανθρωπότητας. Μια ύστατη και επικίνδυνη μορφή φανατισμού είναι ο οικονομισμός που ανελαστικά μαζί με τον επαγγελματισμό της πολιτικής και τις ειδικές τεχνοκρατίες αρνείται τόσο τις βαθύτερες ανάγκες της ανθρωπότητας όσο και τις οικολογικές ευαισθησίες.
|
