|
Τώρα οι επιστήμονες, με ένα πολύ απλό πείραμα απέδειξαν ότι μεγάλης έκτασης περιοχές και στον Ατλαντικό Ωκεανόκοντά στα παράλια των ΗΠΑ χρησιμοποιούνται επίσης ως σκουπιδότοπος. Τεράστιες ποσότητες πλαστικών και άλλων κάθε είδους απορριμμάτων επιπλέουν στα νερά του ωκεανού δημιουργώντας ένα φαινόμενο που μοιάζει με τη γνωστή κηλίδα σκουπιδιών του Ειρηνικού. |
Εδώ και πολλά χρόνια είναι γνωστή η ύπαρξη της μεγάλης κηλίδας απορριμμάτων του Ειρηνικού Ωκεανού, η οποία αποτελεί το μεγαλύτερο σκουπιδότοπο του πλανήτη.| Οι επιστήμονες που διεξήγαγαν την έρευνα έριξαν «δίχτυα», μισά εκ των οποίων βρισκόταν πάνω, και μισά κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Το αποτέλεσμα ήταν δραματικό καθώς στα δίχτυα «πιάστηκαν» περισσότερα από 6.000 αντικείμενα κάθε μορφής και διαστάσεων, τα μισά εκ των οποίων ήταν πλαστικά.
Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι πάρα πολλά εκ των πλαστικών σκουπιδιών τα οποία περισυλλέγησαν είναι προϊόντα καθημερινής χρήσης, ακόμα και κοινές σακούλες που χρησιμοποιούνται στις αγορές. Σε κάποια σημεία της τεράστιας αυτής περιοχής η οποία ξεκινά από τις βόρειες ακτές της Κούβας και περιλαμβάνει τις Μπαχάμες καθώς και τις πολιτείες Φλόριντα, Τζόρτζια και Νότια Καρολίνα ο όγκος των απορριμμάτων φτάνει τα 200.000 «κομμάτια» ανά τ. χλμ. γεγονός που σύμφωνα με την εκ των επικεφαλών της έρευνας δρ. Λάβενγκερ Λο συγκρίνεται με τη συγκέντρωση απορριμμάτων στα νερά του Ειρηνικού Ωκεανού. Η διαφορά όμως είναι ότι στον Ατλαντικό δεν μπορούμε να κάνουμε ακόμα λόγο για κηλίδα αφού «τα υπολείμματα είναι ευρέως διασκορπισμένα»[1] σε μία τεράστια σε έκταση περιοχή και όχι συγκεντρωμένα όπως στην περίπτωση του Ειρηνικού. Στον Ειρηνικό Ωκεανό η χιλιάδων χιλιομέτρων κηλίδα χωρίζεται από τους επιστήμονες σε «ανατολική κηλίδα» η οποία εκτείνεται από τη Χαβάη έως την Ιαπωνία και σε «δυτική κηλίδα», η οποία εκτείνεται από τη Χαβάη έως τις ακτές της αμερικανικής ηπείρου. Η παρουσία των απορριμάτων είναι καταστροφική για τα ψάρια και κυρίως τα πτηνά, καθώς τα ζώα δεν καταλαβαίνουν βεβαίως ότι πρόκειται για απορρίμματα και τα καταναλώνουν, ακριβώς όπως συμβαίνει και στον Ειρηνικό Ωκεανό[2]. Ο κίνδυνος μάλιστα για την πανίδα της περιοχής γίνεται ακόμα πιο μεγάλος αν αναλογιστεί κανείς ότι μεγάλο μέρος των απορριμμάτων που περισυλλέγησαν ήταν μικρότερα του 1 εκ., άρα και ευκολότερα προς βρώση. Η συντριπτική πλειοψηφία των απορριμμάτων παραμένει στην επιφάνεια της θάλασσας ή σε βάθος μέχρι 10 μέτρων. Τα θαλάσσια ρεύματα μετακινούν συνεχώς τα απορρίμματα αυτά τα οποία όταν σχηματίζουν κηλίδες, μοιάζουν με μετακινούμενες νησίδες απορριμμάτων. Οι επιστήμονες προειδοποιούν ότι η περίπτωση του Ατλαντικού ίσως σύντομα πάρει τις δραματικές διαστάσεις της τεράστιας κηλίδας απορριμμάτων του Ειρηνικού. Επιπλέον κάνουν λόγο για άμεση ανάγκη λεπτομερούς καταγραφής των επιπτώσεων που έχουν στη χλωρίδα και την πανίδα οι τεράστιοι αυτοί «σκουπιδότοποι» σε Ατλαντικό και Ειρηνικό Ωκεανό.
[2] Ατόλλη Μίντγουαίη: θάνατος δεκάδων χιλιάδων νεοσσών άλμπατρος από τα απορρίμματα, Σόλων, 16 Ιανουαρίου 2010
|
|
25 Φεβρουαρίου 2010 Άρης Καπαράκης |
