Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΓΙΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ (του Γιάννη Ζήση)

Πρόσφατα ο Ζαν Ζιγκλέρ, αρμόδιος για τα επισιτιστικά ζητήματα της φτώχειας και της διατροφής στον FAO του ΟΗΕ, ανέφερε ότι στις αναπτυγμένες χώρες και πόλεις τα τρόφιμα προσφέρονται στο 1/3 της τιμής με την οποία διατίθενται στην αγορά του τόπου και της χώρας στην οποία παράγονται. Αυτό το φαινόμενο περιλαμβάνει και χώρες ακόμη όπως και η Ελλάδα. Είναι νωπές οι μνήμες της αποκάλυψης της υπερτιμολογημένης διάθεσης ελληνικών προϊόντων στην ελληνική αγορά σε σχέση με την τιμή που αυτά τα προϊόντα  διατίθενται σε ορισμένες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.         

        Αυτό αποκαλύπτει το γεγονός μιας εμπορικά ληστρικής άντλησης υπεραξίας με θύματα τις «αναπτυσσόμενες», τις φτωχιές χώρες και τις τοπικές οικονομίες. Σαν να είναι επιβεβλημένο ένα εσωτερικό οικονομικό καθεστώς που δεν επιτρέπει στους παραγωγούς να ωφεληθούν από την ίδια την παραγωγή τους. Μετατρέπει την ίδια την παραγωγή τους μέσω του εμπορίου και της αγοράς, (ποιας αγοράς;) σε άντληση και του παραγωγικού τους εισοδήματος είτε μέσα στην ίδια την χώρα τους, είτε στην παγκοσμιοποιημένη αγορά κεφαλαίου και εμπορευμάτων.

         Και αναρωτιέται κανείς: «γιατί αυτοί οι εξαθλιωμένοι πληθυσμοί δεν εξεγείρονται, γιατί δεν επαναστατούν;» Προσθέτοντας: «αφού δεν επαναστατούν καλώς συμβαίνει». Είναι το ίδιο ερώτημα με το «κατά πόσο επαναστάτησαν οι Εβραίοι μέσα στα στρατόπεδα εξόντωσης Άουσβιτς, Μπέλσεν, Μπίρκεναου κλπ.  Γιατί δεν επαναστάτησαν αυτοί που ήτανε τόσο μεγάλος αριθμός και που έβλεπαν μπροστά τους τον θάνατο; Γνώριζαν την ιστορία». Ας σημειώσουμε εδώ ότι μιλάμε για μια εξουσιαστική ελίτ υπό κανονικές ιστορικές συνθήκες με μεγάλη αλληλεγγύη, συνοχή και επιρροή.

         Αυτό μας οδηγεί να καταλάβουμε ότι ακόμη και οι άνθρωποι της εξουσίας σε ορισμένες συνθήκες λειτουργούν παθητικά και πειθήνια. Υπάρχει ένα όριο όπου κάθε άνθρωπος οδηγείται σε κάμψη, διαφορετικό στις διάφορες περιπτώσεις. Εδώ βλέπουμε ότι είναι όχι πολύ διαφορετικό – και θα ‘λεγε κανείς και αντίστροφα – ένα όριο λοιπόν πέραν του οποίου ο άνθρωπος είναι πλήρως ενδοτικός και εξουθενώνεται. Γι’ αυτό λοιπόν δεν είναι δίκαιο να ασκούμε αυτή την πολιτισμική, πολιτική και οικονομική επιρροή του Δυτικού πολιτισμού και της Δυτικής βέβαια βαρβαρότητας στον κόσμο της φτώχειας, της υπανάπτυξης, και της άγνοιας.

        Δεν πρέπει να θεωρούμε τους λαούς και τα δικαιώματά τους μόνο υπό το πρίσμα της διεκδίκησης εξουσίας. Πρέπει να συνοδοιπορήσουμε βαθιά με αρχές και αξίες. Να αναδείξουμε αυτή την ομορφιά της αλληλεγγύης και της ενότητας. Αυτό το ποίημα της μοιρασιάς. Και αν ίσχυσε αυτή η εξαθλίωση και η ενδοτικότητα για τους Εβραίους, (καθώς σημειωτέον αποτελούσαν και τώρα αποτελούν επίσης κυρίαρχη τάξη), τότε ας μην περηφανεύονται όσοι μιλούν κάτω από τον ψυχισμό του βάρβαρου ήθους της αγοράς απαξιώνοντας την αναγκαιότητα, το αίτημα, και την στάση της αλληλεγγύης σε αδυναμία. Ας θυμηθούν το «κάθε» Νταχάου και ας φροντίσουν η αγορά να μην γίνεται Νταχάου για κάποιους.

         Ας θυμηθούν ότι και αυτοί που τώρα κυριαρχούν στον κόσμο, λίγες δεκαετίες πριν πέρασαν μία από τις πιο άθλιες περιπέτειες τους. Πέρασαν αυτή την ταπείνωση της αξίας της ζωής στην γη, για μια περίπου δεκαετία. Και έζησαν ένα εγχείρημα εξόντωσης, μαζί με άλλους βέβαια λαούς, μαζί με άλλες θρησκευτικές πολιτισμικές και κοινωνικές κατηγορίες ανθρώπων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Κανείς δεν ξέρει πώς θα αντιδράσει στις εξαθλιωτικές συνθήκες και κανείς δεν ξέρει πώς λειτουργεί η κυκλικότητα της ζωής στους ρόλους. Γι’ αυτό λοιπόν δεν πρέπει να μετατρέψουμε το σύστημα σε βαρβαρική κυριαρχία.