Στην προοπτική της ολοκλήρωσης της προοδευτικής διακυβέρνησης αλλά και των προβλημάτων μέσα από τα οποία καθίσταται αυτή μια επιλογή λειτουργική, μπορούμε να πούμε ότι έχουμε στο σημείο του περιβάλλοντος, το σημείο κρίσης της ατομικής αποδοτικότητας.
Αυτή αποδεσμεύει το ενδογενές, το ατομικό και το επιχειρηματικό δυναμικό (μέσα στο πλαίσιο της φιλελεύθερης ανταγωνιστικότητας) το οποίο, χωρίς οριοθέτηση θεσμική, πολιτισμική και τεχνική, μπορεί και λειτουργεί καταστροφικά, καθώς έχει συχνά μια καταστροφική απόδοση τόσο για την κοινωνική συνοχή όσο και για το περιβάλλον.
|
Ταυτόχρονα έχουμε την κοινοτική αποδοτικότητα που αποδεσμεύει το αλληλέγγυο πολιτισμικό και κοινωνικό-κοινοτικό δυναμικό, μέσα στο πλαίσιο της συνεργατικής συμβιωτικότητας. Αυτό όμως, καθώς είναι καθεστώς εγγυημένο, διαμορφώνει μια δυναμική φθίνουσας απόδοσης. Διαμορφώνει μια παραγωγική καθήλωση και αδράνεια και οικονομικά και κοινωνικά – περιβαλλοντικά. Έτσι καθίσταται αναγκαία η συμπληρωματικότητά του από συνθήκες αποδέσμευσης της ατομικής αποδοτικότητας τόσο σαν πρωτοβουλία/εθελοντισμός όσο και σαν εξωθητική ανταγωνιστικότητα και συνεργατικότητα.
Στη μέση του κύκλου της κρίσης, βρίσκεται βέβαια η περιβαλλοντική κρίση, η οποία συνδέεται και με την κοινωνική κουλτούρα για την περιβαλλοντική διακυβέρνηση και με την ανάλογη ιδιωτική.
Στο σημείο που συναντιούνται η συνεργατικότητα και η ανταγωνιστικότητα, προκύπτουν τεχνικές λύσεις και δυναμικές ανατροφοδότησης τόσο του κοινοτικού όσο του ατομικού και φιλελεύθερου μοντέλου (πολιτισμικές, θεσμικές και τεχνολογικές).
Εδώ πρέπει να σημειώσουμε πλέον ότι, εκτός από το «Αόρατο Χέρι» που λειτουργεί στο πλαίσιο της αγοράς και αποδίδει μέσα από την ανταγωνιστικότητα και το κόστος της (αποδίδει κοινωνικά και οικονομικά), είναι αναγκαίο και ένα «Αόρατο Πρόσωπο». Ένα πρόσωπο που εκφράζει την ανάγκη και τη λειτουργία μιας κουλτούρας, είναι ο πολιτισμικός παράγων ο οποίος είναι υπόβαθρο σε κάθε περίπτωση και που αποτελεί την άλλη όψη, συμπληρώνει το αόρατο χέρι. Ο πολιτισμικός παράγων είναι ενδογενής. Συνδέεται με τη συνέργεια της οικονομικής και πολιτισμικής αποδοτικότητας, με την σύγκλιση των δύο αυτών αποδοτικοτήτων.
Το περιβάλλον σε κάθε περίπτωση είναι ένα σημείο που επιτρέπει μια διαιτησία πρωταρχικά τόσο για τη θεσμική λογική, όσο και για την κοινωνική και κοινοτική ζήτηση της ανάπτυξης. Και αυτή όμως, μας έδειξε ότι το μοντέλο του κρατικού σχεδιασμού, μπορεί να είναι καταστροφή για το περιβάλλον, όπως συνέβη με τις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, καθώς και με τη λογική των τοπικών κοινωνιών.
Από την άλλη μεριά η περιβαλλοντική διάσταση είναι μια διαιτησία για την ιδιωτική πρωτοβουλία και την αγορά. Μας επιτρέπει να ξεφύγουμε από τις μονομέρειες αυτών των οπτικών προσεγγίσεων, για να οδηγηθούμε σε μια υψηλότερη στάθμη και αποδοτικότητα στάσης και συμπεριφοράς. Μας επιτρέπει να υπερβούμε την αυταπάτη του Εταιρικού Εαυτού και την αλαζονεία του με ένα Θεμελιώδες Δίκαιο Κοινοτικό και Ελευθεριακό πέραν του Εξουσιαστικού Ελιτισμού.
|
|
27 Ιουλίου 2009,
Γιάννης Ζήσης, Δημοσιογράφος – Συγγραφέας
Μέλος της γραμματείας της ΜΚΟ ΣΟΛΩΝ
|
