Ποίημα: “Το Όνειρο μιας Βροχής” (της Ιωάννας Μουτσοπούλου)
Σ’ εκείνο το σπιτάκι το απόμερο
που στέγασε των παιδικών χρόνων τ’ αποθέματα
της ζωής που ευτυχισμένα έπαιζε
στου κόσμου τη μισοκρυμμένη θέα,
με καρδιοχτύπι προσμονής
για ένα σκοπό ανάμεικτο
από ψυχή και σώματα ξεστρατισμένα,
σ’ εκείνο το σπιτάκι το μοναχικό
είναι καιρός να ξαναμπώ,
ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΕΙΜΑΙ ΣΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ (του Γιάννη Ζήση)
Σχεδόν όλοι «θέλουμε» να βελτιώσουμε την κατάσταση τόσο προσωπικά όσο και συλλογικά. Τι είναι όμως αυτό που τελικά μας ανακυκλώνει μέσα στη διαιώνιση των προβλημάτων; Ο καλύτερος τρόπος να το καταλάβουμε είναι να αρχίσουμε από τον εαυτό μας.
Τι μας εμποδίζει τόσο αποτελεσματικά; Αυτό που μας εμποδίζει βρίσκεται μέσα μας, στο περιβάλλον ή και στα δύο; Μήπως υπάρχει κάποιο επίκεντρο, κάτι σαν την κρυφή «ιερή» κεφαλή της Λερναίας Ύδρας και ποιο είναι αυτό το επίκεντρο;