«Ο κόσμος τείνει προς μια καθολική Διαύγεια και έτσι η Αραιότητα είναι μια ποιότητα του κόσμου. Η Αραιότητα είναι περιεκτική σε Παρουσία Ομορφιά και Ποιότητα.
Μέχρι τώρα ο κόσμος αναπτυσσόταν πάνω στην αλλοτροπία, τη διαφοροποίηση στην έκφραση της ποιότητας με αλλαγή της διάταξης και της οργάνωσης του ίδιου συστατικού μέρους του. Έτσι ζούσε και το ανθρώπινο άτομο. Τώρα όμως πρέπει να αναδειχθεί η Περιεκτική Αραιότητα, με αραιότητα που φωτίζει διαυγαστικά το ίδιο το πεδίο της ενότητας και όχι τις χωρισμένες μορφές.
Η Αγάπη που διακηρύχτηκε σαν ιδανικό των χιλιετιών, αν απέτυχε, είναι επειδή δεν κατανοήθηκε όχι μόνο σαν αγάπη για τη χωρισμένη υπόσταση αλλά και για τον ίδιο το χώρο σαν πεδίο ενότητας.
Ακριβώς αυτή είναι η κρυμμένη μορφή του Αδιεξόδου: η αντίληψη του χώρου και των αποστάσεων, όχι ως φύση, ως οντότητα και ως πεδίο ενότητας , αλλά ως αντιστεκόμενο κενό, ως χωριστικότητα, ως μη ποιότητα και απουσία του Είναι.
Αυτό το λάθος δεν έγινε μόνο για το φυσικό χώρο αλλά και για τον πολιτικό, τον ψυχολογικό, τον εθνικό, το βιολογικό κ.λπ. χώρο. Έτσι όλα έβγαλαν αγκάθια και πανοπλία σκαντζόχοιρου. Τα σύνορα μεταξύ των εθνών αντί για χώροι ζωντανής επικοινωνίας έγιναν τόποι θανάτου. Το σώμα και οι προσωπικότητες οχυρώθηκαν στην επιφάνεια, στο δέρμα, ακτινοβόλησαν επιβολή και επίδειξη αντί να στραφούν στο βάθος. Ακτινοβολώντας έτσι το χειρότερο στα σύνορά τους, οι μορφές σχημάτισαν τον κόπρο του Αυγεία, δημιούργησαν ένα περιβάλλον ασφυξίας και καρκινογένεσης.
Τώρα πια, αν θέλουν να επιβιώσουν, πρέπει να καταστρέψουν αυτό που έφτιαξαν χωρίς οίκτο, με την επαναφορά της Αυτογνωσίας. Χωρίς την καταστροφή των οικείων μας βούρκων και τεράτων, δε θα έχουμε καμμιά αληθινή ποιοτική απελευθέρωση χώρου και χρόνου, βρίσκοντας έτσι τον Ακάλυπτο Χώρο, που έχει κάθε τι, από το φυσικό μέχρι τον ιδεολογικό, σαν Χώρο Ζωής και Χαράς και τον Ελεύθερο Χρόνο σαν χρόνο Συνειδητοποίησης και Δημιουργίας.
Η καταστροφή όμως όλων των τελματώσεών μας δεν απαιτεί να γίνουμε σφουγγάρια κακοτυχίας. Δεν χρειαζόμαστε την αποτυχία από τη δυστυχία, δεν απαιτείται τραγωδία, για να φτάσουμε στο βιωματικό Ύψος του Είναι και να πραγματώσουμε το Σκοπό και το Νόημα της Ύπαρξης.
Θα ζήσουμε όχι μόνον επιδιώκοντας το ιδανικό της Χαράς, αλλά και ζώντας κάτω από την Έντασή της.»
Γιάνης Ζήσης
Βιβλίο: «ΠΛΑΝΗΤΙΚΟ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ» κεφ. 11: Το αδιέξοδο και η υπέρβασή του.
Εκδόσεις: ΤΗΛΟΡΗΤΗΣ
Αθήνα, 1988
