Οι θετικοί καθοριστικοί συντελεστές σε αυτή τη νέα κρίση |
1) Εδώ λοιπόν θεωρούμε ότι πρώτον ότι έχει αναπτυχθεί μια ημιτελής νέα κουλτούρα ζωής και σχέσεων σε επίπεδο ατομικό αλλά και σε επίπεδο σχέσεων των λαών. Στο δεύτερο θα λέγαμε ίσως λιγότερο. Αυτή η κουλτούρα συνοδεύεται από πολλά κινήματα ελευθερίας και αυτοπραγμάτωσης. Το πρόβλημα είναι ότι αυτή είναι ημιτελής και έχει κάποιες βασικές αντιφάσεις, ανθρωπολογικές και στρατηγικές και πολιτισμικές. Ωστόσο υπάρχει ο θετικός παράγων. 2) Ο δεύτερος μεγάλος παράγοντας είναι ότι αναδύεται όλο και πιο πολύ η παγκόσμια επικοινωνία παρά τα όσα έχουν διαδραματιστεί μετά από την πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών, της Μεγάλης Βρετανίας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και γενικότερα μετά από το 2001 σε σχέση με μια νέα χωριστικότητα με την διαμόρφωση τειχών και με την διαμόρφωση ενός νέου πατερναλισμού που παίρνει τα χαρακτηριστικά ενός αναπτυσσόμενου ολοκληρωτισμού. 3) Ο τρίτος παράγοντας συνδέεται με την σχετικά ολοκληρωμένη ελευθερία όχι υπό την έννοια των ατομικών ελευθεριών αλλά υπό την έννοια της ελευθερίας από αυταπάτες μέσα στην οποία καλούνται οι άνθρωποι να επιλέξουν το μέλλον, οι άνθρωποι, οι κοινωνίες και η ανθρωπότητα. Υπάρχει αρκετή ελευθερία σαν κληρονομιά όλης αυτής της Μεταπολεμικής κατάστασης, κυρίως βιωματικά, η οποία όμως ωστόσο δεν έχει αξιοποιηθεί. Έτσι λοιπόν υπάρχει επίσης ολοκληρωμένη ευκαιρία αλλά και η εμπειρία. Η εμπειρία του Μεσοπολέμου, του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, του Ψυχρού Πολέμου και της ανταγωνιστικής παγκοσμιοποίησης είναι μια εμπειρία αρκετά ολοκληρωμένη που επιτρέπει πλέον για την ανθρωπότητα να διαμορφώσει ένα αληθινότερο σημείο ισορροπίας στην συνείδηση της για να προβεί σε επιλογή και να πάρει απόφαση. 4) Ο τέταρτος παράγοντας είναι η αποδυνάμωση του κύρους των παλαιών νοοτροπιών, προτύπων και ηγεσιών καθώς λειτουργεί η επικοινωνία αποκαλυπτικά και απογυμνώνει από θαυματοποιούς στο τοπίο ή από παραδοσιακές συνταγές αναδεικνύοντας σαν μέρος του προβλήματος. 5) Τέλος υπάρχει μια ισχυρή πίεση αλλαγών που έρχεται από τον τομέα του περιβάλλοντος, τον τομέα της οικονομίας, τον τομέα των ανθρωπίνων σχέσεων όπως και τον τομέα της επικοινωνίας και της εκπαίδευσης. Αυτή η ισχυρή πίεση των αλλαγών μαζί με την αποδυνάμωση του κύρους και της γοητείας που αναφέραμε πριν, που αναφέρεται σε όλες όχι μόνο τις πολιτικές ηγεσίες, αποτελεί παράγοντα αλλαγής προς το καλύτερο που όμως δεν μπορεί να εκτιμηθεί ποσοτικά και ποιοτικά σε σχέση με την επάρκειά του με όσα αναφέραμε προηγουμένως. Τι μπορούμε και τι πρέπει να κάνουμε μπροστά σε αυτή την δυναμική που είναι ανοικτή στην έκβασή της. 2) Το δεύτερο μέτωπο συνίσταται στην ανάγκη να δημιουργηθεί ο μεταβατικός σχεδιασμός θέτοντας ένα όραμα ελευθερίας, σύνθεσης, καλής θέλησης και σωστών σχέσεων ή δικαιοσύνης. Δεν γινόμαστε άμεσα αποτελεσματικοί. Πρέπει να διαμορφώσουμε και τον δρόμο για την πραγματοποίηση αυτών των στόχων και των αξιών και αυτό πρέπει να γίνει με όρους υψηλών προδιαγραφών στην πολιτική πράξης και αλλαγής, δηλαδή στην εξελικτική δυναμική των πραγμάτων όπου η αλλαγή και η πράξη είναι καθοριστικοί παράγοντες ή η ίδια πράξη της αλλαγής. 3) Το τρίτο μέτωπο συνδέεται με την ανάδειξη και την ανάπτυξη στελεχιακών παραγόντων, λειτουργών και μεντόρων διεθνούς δυναμικής καλής συνεργατικής θέλησης. Δηλαδή να εντοπιστούν αμοιβαία οι παράγοντες και να αναγνωριστούν στις γραμμές της καλής θέλησης και της συνεργασίας ώστε να υπάρξει μια επάρκεια αποτελεσματική στην οργάνωση για ένα καλύτερο μέλλον. 4) Στον βαθμό λοιπόν που θα υπάρξει η διάκριση των επιλογών, ο σχεδιασμός των αλλαγών και η στελεχιακή ομαδική ποιότητα και οργάνωση ανοίγει ο δρόμος για ένα τέταρτο μέτωπο, είναι το μέτωπο των συντονισμένων παρεμβάσεων και της ευρύτερης αξιοποίησης της παγκοσμιοποιημένης επικοινωνίας. 5) Αυτό πρέπει να συνοδευτεί με την πέμπτη ανάγκη, την ανάγκη να αναπτυχθεί μια πλατιά επίκληση. Δηλαδή οι ίδιες οι κοινωνίες, οι ίδιοι οι άνθρωποι να ξεπεράσουν την συγχυτικότητα της εποχής, να ξεπεράσουν τον αποπροσανατολισμό και την οπισθοδρομική πίεση ως τοποθέτηση απέναντι στα προβλήματα και να εκφράσουν την επίκληση τους για το νέο, την αναγνώριση του νέου και την συμμετοχή σε αυτό. Αν αυτά τα πέντε πράγματα συμβούν μετά θα μπορέσουν να ακολουθήσουν πιο ολοκληρωμένες πολιτικές καλυτέρευσης και λύσης των προβλημάτων οι οποίες και θα εμπεδώσουν σε βάθος τον αναπροσανατολισμό της ανθρωπότητας και του ανθρώπινου παράγοντα στον πλανήτη και τον πολιτισμό. Πιστεύουμε ότι αυτά τα σημεία αποτελούν μια βάση για έναν ευρύτερο διάλογο στην διαμόρφωση μιας κιβωτού αυτοπραγμάτωσης και αναπροσανατολισμού. Μπορούν να μπουν δηλαδή πολλοί επιμέρους τομείς και προβληματισμοί και να ανοίξουν το πλαίσιο της συζήτησης σε εξειδίκευση. Ωστόσο κρατάμε την για λόγους λειτουργικούς αυτή την αρχική απλούστευση των αξόνων του προβλήματος, της όποιας θετικής δυναμικής που υπάρχει αλλά και των βασικών αναγκών και παρεμβάσεων που πρέπει να γίνουν.
Διαβάστε επίσης: Γιάννης Ζήσης, συγγραφέας |
26 Αυγούστου 2008 |