Ο Τσόρτσιλ ακόμα και μετά από την μεγάλη νίκη του Ελ Αλαμέιν και παρότι η Μεγάλη Βρετανία δεν ήτανε πλέον μόνη της στο πόλεμο εναντίον των δυνάμεων του Άξονα, περιορίστηκε να κάνει λόγο «για το τέλος της αρχής» του Παγκόσμιου Πόλεμου. Και αυτό παρά το γεγονός ότι υπήρχε μεγάλη ανάγκη τόνωσης του ηθικού -τόσο στην Μεγάλη Βρετανία όσο στην αντιστεκόμενη ανθρωπότητα- κάνοντας κάποια δήλωση που να μεγεθύνει την σημασία του γεγονότος και την ελπίδα για το μέλλον. Όλοι μας ξέρουμε ότι σε καιρό πολέμου τα ρεπορτάζ δεν είναι αξιόπιστα και λειτουργούν με ένα πολλαπλό φίλτρο σκοπιμότητας ακόμη και στο πλαίσιο της αυτο –λογοκρισίας. Τι γίνεται όμως με την οικονομική κρίση της «διάσωσης» της Ελλάδας, της Πορτογαλίας κλπ;
Δάνεια από το μέλλον & λιτότητα στη βάση
Η κρίση της διάσωσης εισέρχεται στην πιο βαθιά της περιοχή και ανοίγεται σε περισσότερο ασταθές έδαφος. Η κρίση έχει πλέον μετατεθεί κατά ένα μέρος στις κοινωνίες μέσω των δημοσιονομικών μέτρων και των αναδιαρθρώσεων μεταθέτοντας το πρόβλημα στο μέλλον. Στόχος για τους διασώστες παραμένει η εξυπηρέτηση της ταχείας ανάκαμψης των μεγάλων επιχειρήσεων, των επενδυτικών, των χρηματιστηριακών και των χρηματοπιστωτικών κεφαλαίων και αξιών. Στην ουσία πραγματοποιούνται δάνεια από το μέλλον και λιτότητα στην βάση της δημογραφικής οικονομικής πυραμίδας. Ταυτόχρονα παρατηρούμε μια απόπειρα διασωστικής συμπαιγνίας που φιλοδοξεί την αποτροπή της διαφαινόμενης φάσης πύκνωσης του βαρομετρικού χαμηλού που σκεπάζει την υδρόγειο και τις οικονομίες των κρατών.
Ολιγαρχική καρτελοποίηση της «διάσωση»
Διενεργείται ήδη μια πολυπολική απόπειρα συγκράτησης του ντόμινο αρνητικών εξελίξεων αλλά παράλληλα ασκείται μια συνθλιπτική πίεση επάνω στην κοινωνία. Η συνθλιπτικότητα αυτή -παρά την αναπτυξιακή αναστροφή του πρόσημου, παρά την ανάκτηση των χρηματιστηριακών αξιών, παρά την διάσωση των επιχειρήσεων- έχει στοιχεία αβεβαιότητας και αστάθειας τα οποία θα την συνοδεύουν επί μακρόν. Εάν οι επαΐοντες ήταν ειλικρινείς θα έπρεπε να μην κάνουν λόγο ούτε καν για το τέλος της αρχής της διάσωσης.
Η «διάσωση» έτσι όπως προσεγγίζεται από τους σχεδιαστές της πάσχει από μια θεμελιώδη στρέβλωση.Η «διάσωση» -καθώς συνδέθηκε με την γενικευμένη κληρονομιά διαφθοράς και αδιαφάνειας- καρτελοποιήθηκε ολιγαρχικά και διευκολύνθηκε σε αυτό με την διαμεσολάβηση των κυβερνήσεων και των μέσων μαζικής ενημέρωσης.
Η καρτελοποίηση της διάσωσης αποτελεί από μόνη της μια μακράς πνοής δυναμική κρίσης για το μέλλον, σε σχέση με τις κοινωνίες, με τα πολιτικά συστήματα, με τις γεωπολιτικές κρίσεις και γενικότερα με τον προσανατολισμό των ιστορικών εξελίξεων.
Διαβάστε επίσης:
-Κρίσεις και βιώσιμα σχέδια για το μέλλον στον 21ο αιώνα
-Τα κυλιόμενα αίτια της οικονομικής κρίσης
Φωτό:wikimedia
Γιάννης Ζήσης
