TO ΠΕΡΙΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΚΕΫΝΣΙΑΝΙΣΜΟΥ (του Γιάννη Ζήση)

GDP PPP Per Capita IMF 2008.svg - Σόλων ΜΚΟ

Η πρακτική της κατάχρησης δύναμης από πλευράς των Hedge fund, των αυτόκλητων οίκων αξιολόγησης και των πολλών «παραγόντων» της αγοράς εξακολουθεί και μετά τη διάσωσή τους. Αυτήν την περίοδο τζογάρουν εις βάρος του ευρώ εν μέσω αναμενόμενης έκρηξης της ανεργίας στην Ευρώπη για το έτος 2010 και ενός αποδυναμωμένου κράτους πρόνοιας – καθώς η διάσωσή τους εκτροχίασε τα δημοσιονομικά!

          Το προκλητικό είναι ότι το κάνουν αμέσως μετά την πρώτη ανάσα – εικονική ή πραγματική – αποκατάστασης της ρευστότητάς τους. Όσον αφορά για την επιρροή τους στην οικονομία των Ηνωμένων Πολιτειών τις τελευταίες δεκαετίες ο Πώλ Κρούγκμαν σχολιάζει ότι «η αύξηση της ανισότητας στις ΗΠΑ δεν έχει το αντίστοιχό της πουθενά».[1]
            Αυτές οι ολοκληρωτικές, άπληστες και χωρίς οίκτο πρακτικές, που χρησιμοποιούν συν τοις άλλοις  τη δύναμη του φόβου και του πανικού, διευρύνουν τη συζήτηση για την ανάγκη ενός νέου Κεϋνσιανισμού.

          Όπως σε κάθε εξελικτικό βήμα έτσι και στο πεδίο της οικονομίας η νέα διαχείριση είναι αναγκασμένη να ξεκινήσει από το επίπεδο της επινόησης. Η επινόηση, η λογική και η φαντασία, έχουν πάντοτε το δικαίωμα της διαχείρισης των γεγονότων και των δεδομένων. Το πρόβλημα βρίσκεται στο ότι αφενός η λογική δεν είναι η κυριαρχούσα νοοτροπία και δεν είναι πολιτισμικά κατοχυρωμένη αφετέρου η φαντασία δεν έχει μέσα της την απαιτούμενη θερμότητα και ψυχολογική εγκαρδιότητα που να επιτρέπει την υπέρβαση του ναρκισσισμού.
          Όσον αφορά στον ναρκισσισμό «ο βασικός συγγραφέας που θέτει τους όρους με τους οποίους σκεφτόμαστε μέχρι σήμερα την οικονομία της αγοράς», ο Άνταμ Σμίθ, στο βιβλίο του με τίτλο «H Θεωρία των Ηθικών Συναισθημάτων» το οποίο τον έκανε για πρώτη φορά γνωστό προσδιορίζει τον ναρκισσισμό ως την κινητήρια βάση της κοινωνίας της αγοράς σχολιάζοντας χαρακτηριστικά:  «Ποιο είναι το αντικείμενο όλου αυτού του μόχθου … ποιος είναι ο στόχος της φιλαργυρίας, της φιλοδοξίας, της αναζήτησης πλούτου, εξουσίας και καταστροφικής δύναμης; … Δεν ελπίζουμε σε άλλα οφέλη παρά να αναγνωριζόμαστε και να κερδίζουμε την προσοχή των προσοχή, τίποτε άλλο παρά να μας αντιμετωπίζουν με συμπάθεια και εύνοια. Πρόκειται για τη ματαιοδοξία μας και όχι τις ανέσεις ή την ευχαρίστησή μας»[2]

Έτσι λοιπόν είμαστε αντιμέτωποι με μια δύσκολη κατάσταση, ειδικά στην πορεία μας, της αναγνώρισης της κοινωνίας, της ποιότητας και του ρόλου της.

Το επίκαιρο αίτημα για ένα νέο Κέυνς
Ο καιρός είναι περισσότερο ώριμος από ποτέ στο να οριστεί ο ρόλος ενός νέου Κεϋνσιανισμού, στο πλαίσιο της ρύθμισης της αγοράς. Αυτός ο ρόλος προβάλει αφενός μεν από τις περιβαλλοντικές ή αειφορικές ανάγκες της οικονομίας, αφετέρου από τις πολιτικές και κοινωνικές ανάγκες ή ακόμη και από τα γεωπολιτικά αδιέξοδα. Το ίδιο συμβαίνει και στο επίπεδο της κοινοβουλευτικής διακυβέρνησης, όπου πραγματικά έχουμε σημεία κορεσμού και κοπώσεως της κομματικής ανάπτυξης, ταυτόχρονα με την κόπωση της κοινοβουλευτικής θεσμικής διαχείρισης και αντιπροσώπευσης.

Έχουμε δηλαδή μπροστά μας την ανάγκη του να ανατροφοδοτήσουμε τις εξελίξεις τόσο στην αγορά όσο και στην κοινωνία των πολιτικών και της διοίκησης. Στην κοινωνία των πολιτικών και της διοίκησης υπάρχει και ένας πρόσθετος παράγοντας σύγχρονου πολιτικού χρήματος. Το πολιτικό χρήμα είναι ένα σημείο που θέλει ιδιαίτερη προσοχή, και σίγουρα η ρύθμισή του δεν είναι ακριβώς μόνο θεσμική. Απαιτούνται πρόσθετα τόσο πρακτικές διαφάνειας όσο και ανοιχτότητας γιατί εδώ πρέπει να προσέξουμε μήπως σε μια προσπάθεια διασφάλισης της διαφάνειας, τελικά «κατοχυρώσουμε» τις κατεστημένες πολιτικές προσωπικότητες και συμβάλουμε στην τάση για αποκλεισμό του πολιτικού πεδίου από κάθε φορέα του νέου και στην ενδυνάμωση της συντεχνιακής δομής του.

Στον τομέα του οικονομικού χρήματος, αρχίζουν να λειτουργούν νέοι παράγοντες χρήματος. Τέτοιοι παράγοντες είναι το χρώμα της αειφορίας πάνω στο χρήμα, το πράσινο χρήμα που επίσης αναπτύσσεται και η αναγκαιότητα ενός αναδιανεμητικού χρήματος (και αυτό πρέπει να το προσέξουμε) όπως υπάρχει και η αναγκαιότητα ενός πολιτισμικού χρήματος. Η δημιουργία των νέων ζωνών, των νέων ποιοτήτων κεφαλαίου μπορούμε να πούμε ότι είναι το χαρακτηριστικό αυτής της εποχής.
Δυστυχώς όμως για την ώρα, η παραγωγή αυτού του κεφαλαίου γίνεται με έναν βραδύ ρυθμό και δεν έχει ως πηγή του τη λογική και την επινοητικότητά της καθώς τροφοδοτείται από μια δημιουργικότητα υστερημένη από ταχύτητα και προοπτική.

Το ζήτημά μας είναι και πάλι να επιτρέψουμε στη λογική να γίνει ο ρυθμιστικός παράγοντας αυτών των νέων ποιοτήτων, του νέου φάσματος χρήματος τόσο στο επίπεδο του πολιτικού και του διοικητικού όσο και στο επίπεδο του οικονομικού συστήματος. Οι προοπτικές έκφρασης αυτών των αλλαγών στο πεδίο του χρήματος είναι για την ώρα περιορισμένες καθώς προς το παρόν δεν φαίνεται να υπάρχει η απαιτούμενη αφύπνιση της συνείδησης, της πλειοψηφίας των πολιτών, μπροστά στα αδιέξοδα και στα προβλήματα του συστήματος. Σε αυτό το σκηνικό αυξάνουν οι φωνές εκείνες που προειδοποιούν για τις συνέπειες των πρακτικών κατάχρησης δύναμης των παραγόντων της αγοράς. Μια τέτοια φωνή είναι και του Σάιμον Τζόνσον όπου σχολιάζοντας την Goldman Sachs δηλώνει ότι όπως αρκεί «ένας διεφθαρμένος χρηματιστής για να γκρεμίσει μια τράπεζα» έτσι και «μια διεφθαρμένη τράπεζα αρκεί για να γκρεμίσει το διεθνές χρηματοοικονομικό σύστημα» [3]

Χαρακτηριστικά του νέου Κεϋνσιανισμού
Ο Αμάρτια Σεν, μας έδειξε, και τιμήθηκε για αυτό με το Νόμπελ, ότι τελικά η δημοκρατική ολοκλήρωση και ωρίμανση των κοινωνιών είναι συναφής με την οικονομική τους ανάπτυξη. Η επιστημονική απόδειξη του γεγονότος του διασυνδετικού και του ολιστικού χαρακτήρα των μορφών ανάπτυξης μας οδηγεί μπροστά στο συμπέρασμα ότι επίκειται ένας νέος Κευνσιανισμός.

Ο νέος Κευνσιανισμός λοιπόν έχει να κάνει αφενός μεν, με την ανάδειξη του ολιστικού και διαφορετικού χαρακτήρα της ανάπτυξης, κάτι για το οποίο φαίνεται να μιλάει ακόμη και ο φιλελευθερισμός. Και από την άλλη, έχει να κάνει με τη συνειδητή παρέμβαση, με την ανάδειξη των έλλογων στοιχείων, μέσα στην αγορά και στους θεσμούς. Η ανάδειξη των έλλογων στοιχείων με τρόπο επιδοτούμενο, είναι μια επιδότηση της ίδιας της ιστορίας. Η ιστορία χρειάζεται επιδότηση, χρειάζεται νέες ποσότητες χρήματος και κεφαλαίου που να επενδυθούν και να οδηγήσουν σε μια ολοκλήρωση της απασχόλησης των ανθρώπων.
Ένα παράδειγμα – από τα πολλά – που εκφράζουν το προβληματισμό για την επικράτηση μονομερών αντιλήψεων για τον τρόπο με τον οποίο καθορίζεται το ύψος της αμοιβής στην εποχή μας ο Χάουαρντ Ζιν εκφράζει τον παρακάτω προβληματισμό: «εγώ δουλεύω ως καθηγητής πανεπιστημίου. Η δουλειά μου είναι δύσκολη αλλά σχετικά ευχάριστη σε σύγκριση με τη δουλειά ενός καθαριστή ή ενός σκουπιδιάρη. Γιατί λοιπόν εγώ χρειάζομαι μεγαλύτερο κίνητρο (χρηματικό) από τον καθαριστή;»[4]

Η ολοκλήρωση και κατεύθυνση της απασχόλησης των ανθρώπων είναι το πιο πολιτισμικό σημείο και θα λέγαμε ότι η κοινωνία του πνεύματος στοχεύει στη μεγιστοποίηση της καμπύλης των δυνατοτήτων τόσο ποιοτικά, όσο και ποσοτικά. Αυτή η καμπύλη των δυνατοτήτων έχει μέσα της την καθολικότητα της απασχόλησης τόσο ποιοτικά όσο και ποσοτικά.
Η αναδυόμενη πνευματική διάσταση της εργασίας αποτελεί άλλο ένα σημείο του πάζλ που αναζητά τη σύνδεσή του με εκείνο το αναζητούμενο ευρύτερο πλαίσιο λειτουργίας της αγοράς που δεν είναι φυλακισμένο στην οικονομική διάστασή της. Σε αυτήν την κατεύθυνση κινούμενος ο καθηγητής Κοινωνιολογίας Ρίτσαρντ Σένετ σχολιάζει: «Αν θέλουμε πραγματικά να βγούμε από την κρίση, πρέπει να αναζητήσουμε το επίκεντρό της… Η όποια αναγέννηση θα έρθει μόνο διαμέσου της αναγέννησης του χώρου και του θεσμού της εργασίας… Ο νέος καπιταλισμός οδήγησε στην αποδυνάμωση των δημοκρατικών αξιών. …θεωρώ ότι επιβάλλεται να εστιάσουμε την προσοχή μας στο χώρο εργασίας και να δούμε πως αυτός μπορεί να αλλάξει. Καθότι δεν υπάρχει κανένα άλλο πρόσφορο μέσο για ναεκπαιδεύσουμε εκ νέου τους ανθρώπους στη συμμετοχή»[5]

Το ζητούμενό μας δεν είναι να οδηγήσουμε την πραγματικότητα προς μια σύλληψη ενός ιδεολογήματος. Το ζητούμενό μας είναι να απελευθερωθούμε από τα ιδεολογήματα και ο δρόμος για να απελευθερωθούμε από αυτά δεν είναι να αφήσουμε την πραγματικότητα να κινείται από μόνη της.

Η πραγματικότητα μπορεί να κινηθεί καλύτερα ωθούμενη από τη λογική. Έτσι και αλλιώς διαμορφώνεται μια ζώνη μέσα στην αγορά της προσφοράς και της ζήτησης. Η ζήτηση και η τεχνητή ανάπτυξή της, ήταν πάντα μέσα στη λειτουργία της αγοράς, γιατί λοιπόν να μην προχωρήσουμε σε μια νέα διάσταση και ποιότητα της ζήτησης; Γιατί να μην προσανατολιστούμε σε εκείνη τη ζήτηση η οποία θα έχει μέσα της τα στοιχεία της αειφορίας και της ολιστικής ανάπτυξης, και με εκείνα τα νέα προϊόντα και υπηρεσίες που να συνδέονται με την ολοκληρωμένη ανάπτυξη του ανθρώπου και του πολιτισμού του;

Είναι παράλογο μέσα στα οικονομικά δόγματα να συνεχίζεται με αδιαλλαξία η δογματική εμμονή σε «παραδοσιακές» θέσεις, την ίδια ώρα που η ίδια η ιστορικότητα των εξελίξεων διαλύει κάθε δογματισμό. Αν προσεγγίσουμε ιστορικά τις εξελίξεις και τις κρίνουμε με πρακτικό και καθαρό λόγο τότε βρίσκουμε μπροστά μας μια νέα πρόταση και αυτή η πρόταση είναι πρωταρχικά «διάλογος»και κατόπιν «ανοιχτός διάλογος» στον οποίο καταγράφονται και καταχωρούνται όλες οι απόψεις και στην συνέχεια βρισκόμαστε μπροστά στην ανάγκη νέων θεσμίσεων. Η «φαντασιακή θέσμιση της κοινωνίας» ίσχυε και στο παρελθόν, μπορεί να ισχύσει και για το μέλλον.

Το ζήτημά μας δηλαδή είναι να αναγνωρίσουμε το δικαίωμα του ανθρώπου και της κοινωνίας να επαναπροσδιορίζουν τα δημιουργήματά τους. Τέτοια δημιουργήματα είναι όλα τα οικονομικά μεγέθη, όλες οι οικονομικές έννοιες, όλες οι οικονομικές συμπεριφορές, όπως αντίστοιχα και όλες οι πολιτικές συμπεριφορές. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο νέος Κεϋνσιανισμός είναι πρωταρχικά πολιτισμικός, ο οποίος επαναπροσδιορίζει και έτσι δημιουργεί ένα νέο κεφάλαιο θεσμών, γιατί η επανατοποθέτηση των όρων, μας απελευθερώνει σε νέους ορίζοντες συνθηκών, σε νέους ορίζοντες τήρησης και ανάπτυξης δεσμεύσεων.

Βιωσιμότητα, ομοιοστασία και Νεοκεϋσιανισμός
Οπωσδήποτε, ο καθαρός οικονομικός νέος Κεϋνσιανισμός, περιέχει τις παραμέτρους μιας ποιοτικής και ποσοτικής αναδιανομής του προϊόντος, των αγαθών και των υπηρεσιών, με τρόπο ώστε, να ευνοείται η μεγιστοποίηση της ωφέλειας που περιέχει μεν μέσα της μια ανισότητα, αλλά που μπορεί να είναι, σε κάποιες περιπτώσεις αξιοκρατική και σε άλλες αναξιοκρατική που έχει μέσα της ένα εύρος διακύμανσης και επιτρέπει σε όλους να αισθάνονται την κοινωνική συνοχή και την ομοιοστασία.

Η ομοιοστασία είναι κανόνας επιβίωσης των οργανισμών, και στο βαθμό που η ανθρωπότητα ολοκληρώνεται μέσα από την παγκοσμιοποίηση και που ενσαρκώνεται μέσα από την τοπικότητα των κοινωνιών, δεν μπορεί να πορευθεί χωρίς την ομοιοστασία. Η ομοιοστασία είναι ένας όρος ουσιαστικά Κεϋνσιανός και συνδέεται με τη βιωσιμότητα. Χωρίς βιωσιμότητα, η οικονομία χάνει το νόημά της και αναφερόμαστε σε μια βιωσιμότητα τόσο πολιτική και γεωπολιτική, όσο και πολιτιστική και περιβαλλοντική. Η ομοιοστασία είναι μια έννοια κλειδί για τη διατήρηση του πλέγματος του δικτύου της ανάπτυξης της ανατροφοδότησής της. Η αποξένωση, ως ρηγματικό στοιχείο στις σχέσεις – χαρακτηριστικό του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού – περιέχει μέσα της στοιχεία λειτουργικής κατάπτωσης και ευνοεί τη νεοπλασματική ανάπτυξη της οικονομίας, δηλαδή μια οικονομία που δεν έχει όρια στην ανάπτυξή της αλλά ούτε και τάσεις συνάφειας και επαφής. Αυτή η οικονομία είναι καταδικασμένη να λειτουργήσει καταστροφικά για το σώμα που την κυοφορεί.

Ορθός λόγος και Νεοκεϋνσιανισμός
Είμαστε μπροστά σε ένα νέο ιστορικό σταθμό, ο οποίος θέτει μπροστά του ένα νέο επίπεδο κρίσης και πιθανότητας καταστροφής. Η απάντηση στην κρίση πρέπει να είναι τέτοια που να δίνει ξανά το περιθώριο στην λογική να ελέγξει τις εξελίξεις. Η λογική για να ελέγξει τις εξελίξεις, προϋποθέτει τη συμμετοχή στη λογική όλων. Και με την έννοια αυτή προϋποθέτει μια απελευθέρωση, μια ανοικτότητα στο πεδίο των ιδεών και των προσώπων. Και αυτή η ανοικτότητα πραγματώνεται όταν αντιληφθούμε και συμμετάσχουμε σε μια κοινωνία του πνεύματος και της ποιότητας, από την οποία, και θα αντλήσουμε τελικά το ιστορικό κεφάλαιο που θα επενδύσουμε για το βιώσιμο μέλλον.
Εμπόδιο σε αυτήν την αναγκαία ανοιχτότατα της σκέψης στέκεται ο εθισμός στην ψευδαίσθηση ασφάλειας που προσφέρει η «εξειδικευμένη σκέψη». Ο προβληματισμός του Εντγκάρ Μορέν για τους περιορισμούς της εξειδικευμένης σκέψης και την αντιδραστικότητα απέναντι στον αναγκαίο «ψυχισμό ανοικτότητας» μπροστά στο πεδίο των ιδεών και των προσώπων περιγράφεται ως εξής: «Καθώς τα πνεύματα διαπλάθονται κυρίως σύμφωνα με το καλούπι της κλειστής εξειδίκευσης, η δυνατότητα μια γνώσης πέραν αυτής της εξειδίκευσης τους φαντάζει παράλογη. … Το βασίλειο των ειδικών είναι το βασίλειο των πιο κούφιων γενικών ιδεών, με την πιο κούφια απ’ όλες να είναι αυτή που δηλώνει πως δεν χρειάζονται γενικές ιδέες» [6]

Η κοινωνία του πνεύματος και ο Νεοκεϋνσιανισμός
Η κοινωνία του πνεύματος δεν κατοχυρώνεται ως μια αξιακή ελίτ. Δεν μπορεί να ταυτιστεί σε καμία περίπτωση ολοκληρωτικά με πρόσωπα. Μέσα σε αυτή μπορούν να συμμετάσχουν οι πάντες, υπό μια έννοια. Ταυτόχρονα όμως, είναι μια κοινωνία διασυνδετική, διαρθρωτική και ολιστική. Με την έννοια που προαναφέραμε, η κοινωνία του πνεύματος ενώ δείχνει να έχει όλες τις ομοιότητες με μια ιεραρχία του τύπου του Άλφρεντ Βέμπερ, δεν περιέχει στοιχεία ελιτισμού. Είναι μια κοινωνία περισσότερο ανάπτυξης της επιστήμης της υπηρεσίας, της προσφοράς του κεφαλαίου του πνευματικού, παρά μια διεκδικούσα κοινωνία καταξίωσης.

Το αίτημα της αναγνώρισης υπάρχει σε όλα τα άτομα και αυτό είναι φυσιολογικό και λειτουργεί σε όλα τα επίπεδα και μέσα στην κοινωνία των πολιτών, αλλά εν προκειμένω, μιλώντας για την κοινωνία του πνεύματος, έχουμε να κάνουμε με μια κοινωνία που λειτουργεί ως ένας διαφανής πυρήνας ανάπτυξης της ίδιας της κοινωνικότητας. Βασίζεται πρωταρχικά στην υπέρβαση της υλιστικότητας του εγώ. Η υλιστικότητα του εγώ μπορεί να πάρει πολλές ειδωλικές μορφές ακόμη και σχετικά εξαϋλωμένες. Οι ειδωλικές μορφές υπάγονται στον ναρκισσισμό. Η υπέρβαση του ναρκισσισμού παραμένει ένα οντολογικό ζητούμενο.

Μερισμός και Νεοκεϋνσιανισμός
Το πνεύμα του μερισμού έστω και αν εκφράζεται και αυτό, μέσα από άτομα και ομάδες, είναι αυτό που συνδέεται με την κοινωνία του πνεύματος και την κοινωνία της ποιότητας. Η ποιότητα– με τη θετική έννοια της ποιότητας, γιατί υπάρχει και καλή και κακή ποιότητα – δεν υπάρχει στην περίπτωση εκείνη που έχουμε μια προσδοκία ανταποδοτική στο χωριστό, στη χωριστικότητά μας. Από την ώρα που, η χωριστικότητα ορίζεται ως ο κριτικός παράγοντας μιας παραγόμενης δημιουργίας, η έννοια της ποιότητας δεν υπάρχει.

Αναδιανομή της πολιτικής & οικονομικής υπεραξίας
Το Κεϋνσιανό μοντέλο, πρέπει να είναι ένα μοντέλο που θα πατάει, όχι μόνο σε ρυθμίσεις της αγοράς κυκλοφορίας του χρήματος και της απασχόλησης, αλλά και σε δομές που θα διασφαλίζουν την αναδιανομή της παγκόσμιας πολιτικής και οικονομικής υπεραξίας. Στον πολιτικό τομέα θα λέγαμε ότι ο νέος Κέυνς θα πρέπει να προσεγγίσει, να επιλύσει και να αντιμετωπίσει το πρόβλημα των δομών της πολιτικής και της επικοινωνιακής υπεραξίας και έτσι – μέσα στην πολιτική της υπεραξίας, περιλαμβάνει τη θεσμική, τη διασυλλογική δημοκρατία – να δημιουργήσει ένα μοντέλο ανοικτό και ισηγορικό μέσα στο οποίο το σημείο εισόδου των ιδεών, θα είναι αμφικτιονικά κατοχυρωμένο.

Πρόσωπα και φορείς θα μπορούν να καταθέτουν και να ταυτοποιούν καινοτόμες ιδέες άσχετα του μεγέθους τους. Θα μπορούν όχι μόνο να τις εκφράζουν αλλά και να συμμετέχουν στην υλοποίησή τους, με τρόπο αναγνωρίσιμο, με τρόπο που να εκφράζει και τη διασυλλογική δημοκρατία και οπωσδήποτε να εκφράζει και την ατομική ισηγορία, μια ισηγορία που θα κατατείνει στην ποιότητα. Αντίστοιχα στο γεωπολιτικό χώρο, χρειάζονται τεράστιες αναδιανομές, τέτοιες που να καθιστούν κάθε πεδίο της υδρογείου ανοιχτή πύλη, ανοιχτή πόρτα για δράσεις που θα διαχέονται παγκόσμια, που θα διαχέονται με τρόπο ρυθμιστικό, και θα λειτουργούν μέσα σε ένα πλαίσιο οικουμενικού μερισμού των δράσεων.

Αυτή η γεωπολιτική διανομή έχει να κάνει από τη μια με αναδιανομές όρων και αναγνωρίσεων και από την άλλη με τη δυνατότητα κάθε περιοχής και μεμονωμένου ή συλλογικού δικτυακού φορέα, να εκφράζει τη δράση του σε ένα παγκόσμιο σύστημα. Στη βάση αυτή απαιτείται και μια σύνθεση έτσι ώστε η ισηγορία να μην είναι μια νοοτροπία ή μια αδιάλλακτη χωριστικότητα και όπως γράφει ο ποιητής Χένρι Λονγκφέλοου: «Ας κάνουμε ώστε το κάθε αύριο να μας βρίσκει πιο μακριά απ’ το σήμερα»[7]

Χαρακτηριστικά του νέου Κεϋνσιανισμού
*  Αναγνωρίζει το γεγονός ότι η δημοκρατική ολοκλήρωση και ωρίμανση των κοινωνιών είναι συναφής με την οικονομική τους ανάπτυξη
* Αναδεικνύει τον ολιστικό χαραχτήρα της αγοράς [8]
* Αναδεικνύει και επιδοτεί τα έλλογα στοιχεία της αγοράς και των θεσμών
* Μεγιστοποιεί την ποιοτική και ποσοτική καμπύλη απόδοσης των ανθρώπων θεωρώντας την ολοκλήρωση και κατεύθυνση της απασχόλησης των ανθρώπων ως το σημαντικότερο πολιτισμικό σημείο
* Αναδεικνύει τη ζήτηση που ενσωματώνει τα στοιχεία της αειφορίας και της ολιστικής ανάπτυξης
* Αναδεικνύει εκείνα τα νέα προϊόντα και υπηρεσίες που συνδέονται με την ολοκληρωμένη ανάπτυξη του ανθρώπου, και του πολιτισμού του.
* Κεφαλαιοποιεί το δικαίωμα του ανθρώπου και της κοινωνίας να επαναπροσδιορίζουν τα οικονομικά και πολιτικά δημιουργήματά τους.
* Αναδιανέμει ποιοτικά και ποσοτικά το προϊόν, τα αγαθά και τις υπηρεσίες, μεγιστοποιώντας την ωφέλεια που ενώ κατανέμεται αξιοκρατικά, επιτρέπει  σε όλους να αισθάνονται την κοινωνική συνοχή και την ομοιοστασία.
* Κεφαλαιοποιεί την ευελιξία του επαναπροσδιορισμού των θεσμών και της επανατοποθέτησης των όρων,  απελευθερώνοντας νέους ορίζοντες συνθηκών, νέους ορίζοντες τήρησης και ανάπτυξης δεσμεύσεων
* Επιτρέπει σε όλους να αισθάνονται την κοινωνική συνοχή και την ομοιοστασία
(Η ομοιοστασία είναι ένας όρος ουσιαστικά Κεϋνσιανός και συνδέεται με τη βιωσιμότητα. Χωρίς βιωσιμότητα,  η οικονομία χάνει το νόημά της και αναφερόμαστε σε μια βιωσιμότητα τόσο πολιτική και γεωπολιτική, όσο και πολιτιστική και περιβαλλοντική)
* Ρυθμίζει την  αγορά κυκλοφορίας του χρήματος και της απασχόλησης αλλά και τις δομές που θα διασφαλίζουν την αναδιανομή της πολιτικής και παγκόσμιας οικονομικής υπεραξίας.

Ο Νέος Κέυνς:
Ι. Ο νέος Κέυνς
ΙΙ. Πολιτική, οικονομία, κοινωνία των πολιτών & αναδυόμενος ολοκληρωτισμός
ΙΙΙ. Ο διαρκής τροφοδοτικός παράγοντας της πραγματικής ανάπτυξης

__________________________________
ΑΝΑΦΟΡΕΣ
[1] Raul Krugman, Η συνείδηση ενός προοδευτικού, εκδόσεις ΠΟΛΙΣ
[2] πηγή: Daniel Cohen, Η ευημερία του κακού, εκδόσεις ΠΟΛΙΣ
[3] ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ: ΗΜΕΡΗΣΙΑ- ΣΑΒΒΑΤΟ 20- ΚΥΡΙΑΚΗ 21 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2010
“ΚΡΑΔΑΣΜΟΙ ΣΤΟ ΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑ ΤΗΣ Ε.Ε. ΑΠΟ ΤΙΣ «ΑΛΧΗΜΕΙΕΣ» ΤΗΣ GOLDMAN SACHS”
ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ Ι. ΜΑΥΡΟΥ
[4] Αμείβοντας τους ανθρώπους για τα ταλέντα και τη σκληρή δουλειά
Howard Zinn, November, 25 1999, Μεταφραση: Πράπας Δημήτρης 07/02/2010 http://chomsky-speaks-greek.blogspot.com/] «Αν θέλουμε πραγματικά να βγούμε από την κρίση, πρέπει να αναζητήσουμε το επίκεντρό της… Η όποια αναγέννηση θα έρθει μόνο διαμέσου της αναγέννησης του χώρου και του θεσμού της εργασίας… Ο νέος καπιταλισμός οδήγησε στην αποδυνάμωση των δημοκρατικών αξιών. …θεωρώ ότι επιβάλλεται να εστιάσουμε την προσοχή μας στο χώρο εργασίας και να δούμε πως αυτός μπορεί να αλλάξει. Καθότι δεν υπάρχει κανένα άλλο πρόσφορο μέσο για να εκπαιδεύσουμε εκ νέου τους ανθρώπους στην συμμετοχή»

[5Richard – Sennett, καθηγητής Κοινωνιολογίας στο LSE και στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 14/6/09
[6 ] Εντγκάρ Μορέν, Το καλοφτιαγμένο κεφάλι, Εκδόσεις Εικοστού πρώτου
[7] Χένρι Λονγκφέλοου πηγή: Οι μεταμορφώσεις του Ανθρώπου, εκδόσεις Νησίδες, του Λιούις Μάμφορντ
[8] ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΩΝ ΘΕΜΕΛΙΩΝ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΣΚΕΨΗΣ, ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑΣ https://www.solon.org.gr/index.php/ergatiko-kinima-oikonomia/120-ergatiko-kinima-oikonomia/1546-themelio-oikon-skepsis.html