Σήμερα, ο περισσότερος κόσμος πιστεύει ότι η επιστήμη απαντάει στο ερώτημα με έναν ειδικό τρόπο κι ο Χριστιανισμός με διαφορετικό. Κι όμως, αυτό που πιστεύει ο κόσμος απέχει πολύ από την αλήθεια!
Το παρακάτω άρθρο έχει ως σκοπό να προβληματίσει γύρω από το αν και κατά πόσο ο σημερινός άνθρωπος μπορεί να είναι και να αισθάνεται ελεύθερος μέσα στο χείμαρρο των ερεθισμάτων που δέχεται καθημερινά και μεταξύ των οποίων καλείται να επιλέξει.
Σε παλαιότερο κείμενο – αναφερόμενος στα αδιέξοδα αντιπροσωπευτικά πολιτικά συστήματα – είχα υποστηρίξει ότι οι πολίτες με την παθητικότητά τους και την έλλειψη αμφισβήτησης επέτρεψαν τη δημιουργία μιας κοινής ψευδαίσθησης.
Είναι φανερό πλέον ότι ο άνθρωπος που προσδιορίζεται ή, μάλλον, οριοθετείται αποκλειστικά από την εργασία του, από τη σχέση του με το σπίτι του και την οικογένειά του, από τον πλούτο του και από την δημοτικότητά του είναι ένας άνθρωπος τελείως ανεπαρκής για τα νέα παγκόσμια δεδομένα που απαιτούν λύσεις συνεργατικών και ολιστικών προσεγγίσεων.
Ο Δήμαρχος της πόλης των Σερρών σε πρόσφατες δημόσιες δηλώσεις του στα ΜΜΕ πρότεινε να ευθανατώνονται, δηλαδή να δολοφονούνται, όλα τα αδέσποτα, που δεν υιοθετούνται.
Όχι διάβασμα δεν είναι το διάβασμα που συνήθως εννοούμε, ένα ανοιχτό βιβλίο και η περιδιάβασή μας στις γραμμές των σελίδων και ό,τι πάρουμε από τα νοήματα των συγγραφέων. Αυτή είναι η εξωτερική εικόνα που, αν δεν συνυπάρχει με το βαθύ πυρήνα της πνευματικής καλλιέργειας, είναι εικόνα φενακισμένη.
Ένα χειμώνα, ο Ντεκάρτ, απομονωμένος σ’ ένα χωριό στη Γερμανία, κι απορροφημένος από τους στοχασμούς του, σκέφτηκε πρώτα πως, όπου κι αν κοιτάξει κανείς, βλέπει πως μόνα τα έργα που έγιναν από ένα μόνο άνθρωπο — είτε πόλεις, είτε νομοθεσίες, είτε κι επιστήμες — μπορούν να ικανοποιήσουν απόλυτα το πνεύμα
Όλοι μας χρησιμοποιούμε διάφορες τεχνικές ή μηχανισμούς για ν’ ανακουφιστούμε από την εσωτερική ένταση και να προφυλαχθούμε από επώδυνες εμπειρίες. Από τους μηχανισμούς αυτούς μερικοί λειτουργούν συνειδητά, οι πιο πολλοί όμως λειτουργούν ασυνείδητα.
Η αξιοπρέπεια ως βασική έννοια και αξία τείνει να κυριαρχήσει στον δημόσιο λόγο των κοινωνικών κινημάτων από τη δεκαετία του 1990 και μετά, με διάφορους όρους. Ως αξιοπρέπεια, λοιπόν, χαρακτηρίζουμε τη συναίσθηση της προσωπικής μας αξίας και την εξασφάλισή της με έντιμες πράξεις, συμπεριφορά που ταιριάζει στην αξία μας. Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια έχει σχέση με την αξία του ανθρώπου ως ελεύθερου και λογικού όντος.
Ένας άνθρωπος με προβλήματα υγείας, κλεισμένος στον εαυτό του, αποκλεισμένος από την κοινωνία. Ένας σκύλος παραμελημένος, μόνος, παρατημένος σε άσυλο. Μοιράζονται παρελθόν με κοινά στοιχεία
Δεν έχετε ακόμη λογαριασμό;
Δημιουργία λογαριασμού
