Οι εμπορικές συμφωνίες «νέας γενιάς» ως υπερόπλο απορρύθμισης υπέρ των εταιρικών συμφερόντων…
Όταν πριν από τρία χρόνια ξεκινούσαν οι αντιδράσεις ενάντια στις μυστικές «εμπορικές» συμφωνίες (TTIP, TPP, CETA, TiSA), η μεγαλύτερη δυσκολία ήταν το πώς θα κατορθώναμε να στρέψουμε το ενδιαφέρον των πολιτών, αλλά και των ηγεσιών, σε ένα θέμα τόσο στριφνό και περίπλοκο. Κανείς δεν γνώριζε και κανείς δεν φαινόταν να θέλει να μάθει τι κρυβόταν πίσω από αυτή τη σειρά ακρωνυμίων. Η πληροφορία ήταν δυσεύρετη και το κουβάρι άρχισε να ξετυλίγεται το 2013, σε συνέχεια των σχετικών αποκαλύψεων των WikiLeaks, τα οποία έχουν προσφέρει τεράστια υπηρεσία και σε αυτό τον τομέα.
(Μέρος του κειμένου «Μεγάλες Ιδέες: Όμοιες λέξεις, αντίθετα οράματα»)
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η βασική μέριμνα του ανθρώπου είναι η ασφάλεια, είναι το θεμέλιο της ζωής του και αφορά την επιβίωσή του. Όλα τα άλλα φαίνονται εποικοδομήματα – ακόμη κι αν δεν είναι. Είναι όμως μια έννοια που ο καθημερινός άνθρωπος χρησιμοποιεί ως αυτονόητη παραπλανητικά και χωρίς εμβάθυνση στο νόημά της.
Τις προηγούμενες εβδομάδες υπήρξαν τρεις συνεχόμενες Διεθνείς ή Παγκόσμιες Ημέρες, όπως έχουν καθιερωθεί να αποκαλούνται οι ημέρες που έχει αφιερώσει κυρίως ο ΟΗΕ σε ζητήματα που ενδιαφέρουν ολόκληρη την ανθρωπότητα και χρήζουν ευαισθητοποίησης και δράσεων.
Η ζωή μας κινείται στην αέναη ταλάντωση ενός εκκρεμούς με ακραίες θέσεις το πριν και το μετά. Ένα πριν που έχει απολέσει την ιστορική μνήμη ή την εκθέτει περιστασιακά ως απολίθωμα, ένα μετά μην έχοντας πού να σταθεί, απεκδυόμενο το όραμα. Σε αυτές τις συνθήκες, ανάμεσα στις κενές νοήματος ακραίες θέσεις, άφευκτα, διαγράφεται το τόξο της ρηχότητος του παρόντος
Η καλλιέργεια τροφής έχει ένα σημαντικό τίμημα για το περιβάλλον, που θα επιδεινωθεί στη διάρκεια των επόμενων δεκαετιών, καθώς η ανθρωπότητα βρίσκεται αντιμέτωπη με την πρόκληση να θρέψει έναν αυξανόμενο πληθυσμό.
Η Δρ. Βαντάνα Σίβα αποτελεί ίσως την γνωστότερη μορφή παγκοσμίως, του κινήματος για την ελευθερία των Σπόρων και τη διατροφική αυτάρκεια.
ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΕΥΣΗ της γενικευμένης χρεοκοπίας έγινε πολύς λόγος για την ανάγκη μιας σημερινής «σεισάχθειας», κατά τα πρότυπα των μεταρρυθμίσεων του Αθηναίου νομοθέτη Σόλωνα, όταν στις αρχές του 6ου π.Χ. διαγράφηκαν τα χρέη και απαγορεύτηκε εφεξής η υποδούλωση των ανθρώπων ένεκα χρεών. Αυτό όμως που δεν συζητήθηκε ήταν το κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο εντός του οποίου έγιναν αυτές οι μεταρρυθμίσεις, καθώς επίσης το σύνολο των μεταρρυθμίσεων αυτών. Χωρίς αυτό το ευρύτερο πλαίσιο, η «σεισάχθεια» μένει μετέωρη, όπως πολλά πράγματα στην Ελλάδα, ακόμη και η ίδια η χώρα.
«Όταν βλέπει κανείς τις σκέψεις του, έχοντας επίγνωση τους, γίνεται έντονα ευαίσθητος, ευέλικτος και ξύπνιος. Εάν είναι όμως κανείς πάντοτε ξύπνιος και σε επαγρύπνηση μέσα του, εναρμονιζόμενος με όσα συμβαίνουν εξωτερικά, δεν πληγώνεται ποτέ».
Η «κρίση» είναι μια λέξη χιλιοειπωμένη, που μπορεί να λειτουργήσει με δύο αντίθετους τρόπους: αφ’ ενός μεν μπορεί ν’ αποτελεί, και συχνά αποτελεί, το τέλειο άλλοθι για την αδράνειά μας, για την μ
Δεν έχετε ακόμη λογαριασμό;
Δημιουργία λογαριασμού
