ΠΟΙΗΣΗ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ ΑΝΑΦΟΡΕΣ

Γουόλτ Γουίτμαν ~ 1819 έως 1892

Walt Whitman - Σόλων ΜΚΟ
image_pdfimage_print

Walt Whitman - Σόλων ΜΚΟ

Ο Γουόλτ Γουίτμαν ήταν κορυφαίος Αμερικάνος ποιητής του 19ου αιώνα, υποστηρικτής του δημοκρατικού πολιτεύματος και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Γεννήθηκε στις 31 Μαΐου του 1819 στο Λόνγκ Άιλαντ, δεύτερο παιδί από εννιά αδέρφια. Ο πατέρας του ήταν ξυλουργός και το 1824 μετακόμισαν στο Μπρούκλιν όπου ξεκίνησε μια οικοδομική επιχείρηση. Δώδεκα ετών ο Γουόλτ εγκατέλειψε το σχολείο για να μάθει την τέχνη του τυπογράφου. Ήταν εκ φύσεως ανοιχτός σε νέες ιδέες και ρεύματα και περνούσε ατελείωτες ώρες στην βιβλιοθήκη διαβάζοντας ποίηση και λογοτεχνία. Ξεκίνησε να γράφει διηγήματα και προσπάθησε να τα δημοσιεύσει σε περιοδικά κι εφημερίδες ενώ συγχρόνως έκανε διάφορες δουλειές όπως βοηθός δικηγόρου και δάσκαλος. Τα επόμενα χρόνια ίδρυσε την εφημερίδα Long Islander, εργάστηκε σε διάφορα έντυπα και εφημερίδες ως συντάκτης, τυπογράφος, δημοσιογράφος.

Επίσης, ασχολήθηκε με την πολιτική και ανέλαβε ενεργό ρόλο στην εφημερίδα Δημοκρατική επιθεώρηση η οποία ήταν το επίσημο έντυπο του Δημοκρατικού κόμματος. Το 1850 έκανε μία μεγάλη στροφή και αφήνοντας τις εφημερίδες επέστρεψε στο Μπρούκλιν και εργάστηκε μαζί με τον πατέρα του στις οικοδομικές επιχειρήσεις. Ύστερα από τρία χρόνια αποφάσισε να αφήσει όλες τις άλλες ασχολίες του και να επικεντρωθεί στην ποίηση.

Το 1855 εκδίδει με δικά του έξοδα την συλλογή «Φύλλα χλόης» το οποίο αναδείχθηκε στο σημαντικότερο έργο του καθώς το επεξεργαζόταν και το εμπλούτιζε μέχρι τέλους της ζωής του. Στην πρώτη έκδοση υπήρχαν 12 ποιήματα χωρίς τίτλους, στην 2η τα ποιήματα έγιναν 20, η 3η έκδοση το 1860 εκδόθηκε από εκδοτικό οίκο και παρά τις αντιδράσεις των συντηρητικών που το θεώρησαν ανήθικο, ίσως και εξαιτίας αυτών, τον έκανε γνωστό στους λογοτεχνικούς κύκλους. Σε αυτή την έκδοση είχε προσθέσει το ποίημα «Παιδιά του Αδάμ» στο οποίο μιλούσε ανοιχτά για την ομοφυλοφιλία του. Δέχτηκε πιέσεις για να αποκηρύξει το ποίημα αλλά αρνήθηκε σθεναρά, με αποτέλεσμα, εκτός της κατακραυγής, να απολυθεί από το Δημόσιο ταμείο της Ουάσιγκτον στο οποίο εργαζόταν εκείνα τα χρόνια. Το 1862, κατά την διάρκεια του εμφύλιου πολέμου επισκέφτηκε τον τραυματισμένο αδερφό του στο πεδίο της μάχης και γνώρισε από κοντά την φρίκη του πολέμου, έγραψε για αυτήν στις επόμενες συλλογές του, «Ήχος Τυμπάνων» και «Παρεπόμενα στον ήχο Τυμπάνων» καθώς και στο πεζογράφημα «Δείγματα ημερών και συνάθροιση».

Το 1868 δημοσιεύτηκαν ποιήματά του στο Λονδίνο όπου γνώρισαν μεγάλη επιτυχία. Το 1870 δημοσιεύτηκε το έργο του «Δημοκρατικές απόψεις» στο οποίο εκθέτει τα πιστεύω του για την δημοκρατία και για το πως η λογοτεχνία μπορεί να βοηθήσει στην θεμελίωση και στήριξή της. Το 1873 έπαθε εγκεφαλικό και έμεινε μερικώς παράλυτος, εγκαταστάθηκε στο Κάμπτεν του Νιού Τζέρσευ με την μητέρα του που υπεραγαπούσε. Συνεχίζει ωστόσο να γράφει και να δημοσιεύει, είναι αναγνωρισμένος ποιητής πλέον και με τα χρήματα που βγάζει αγοράζει το 1884 το δικό του σπίτι στο Κάμπτεν. Το 1884 παθαίνει και δεύτερο εγκεφαλικό, ούτε τώρα δεν σταματάει την συγγραφή. Συνεχίζει να επανεκδίδει σε εμπλουτισμένη μορφή κάθε φορά το βασικό του έργο «Φύλλα χλόης», ώσπου γίνεται ένας ογκώδης τόμος με 400 ποιήματα στην τελική του μορφή το 1891. Ο Γουίτμαν πέθανε τον επόμενο χρόνο, στις 26 Μαρτίου 1892, θάφτηκε στον τάφο τον οποίο ο ίδιος είχε προετοιμάσει, με επιγραφή τους παρακάτω στίχους του: 
Στήριγμα μου είναι ένα κομμάτι ξύλου
My foothold is tenon’d
εντοιχισμένο σε γρανίτη
and mortis’d in granite;
Γελάω σε ότι ονομάζεις αποσύνθεση
I laugh at what you call dissolution;
Και βέβαια γνωρίζω το εύρος του χρόνου
And I know the amplitude of time.


Γουόλτ Γουίτμαν (Επιλεγμένα ποιήματα)

ΞΑΣΤΕΡΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ
A CLEAR MIDNIGHT

Τούτη είναι η ώρα σου, ω Ψυχή,

This is thy hour O Soul,

Η ελεύθερη πτήση σου στο ανείπωτο,

thy free flight into the wordless,

Μακριά από βιβλία, μακριά απ’ την τέχνη,

Away from books, away from art,

η μέρα σβήνει, το μάθημα τελειώνει

the day erased, the lesson done,

Κι εσύ γεμάτη προβάλλεις, σιωπηλή,

Thee fully forth emerging, silent,

ατενίζεις και στοχάζεσαι ό,τι πιο πολύ αγαπάς:

gazing, pondering the themes thou lovest best.

Τη νύχτα, τον ύπνο, τον θάνατο και τα αστέρια.

Night, sleep, death and the stars.


ΚΑΠΕΤΑΝΙΕ! Ω KΑΠΕΤΑΝΙΕ ΜΟΥ!

Καπετάνιε! Ω Καπετάνιε μου!

Το φοβερό μας ταξίδι έχει τελειώσει.

Το καράβι μας αρμένισε σε όλους τους καιρούς

Και φτάνει στης νίκης το λιμάνι.

Να το λιμάνι, φάνηκε.

Ακούω τις καμπάνες και του λαού το βουηό,

Κι όλων τα μάτια στράφηκαν στ’ ακλόνητο σκαρί,

στ’ ατρόμητο και βλοσυρό καράβι.

Μα, συ καρδιά! Ω καρδιά! καρδιά!

Τις κόκκινες κοιτάζεις στάλες αίματος

Πάνω στο κατάστρωμα όπου ο καπετάνιος κείτεται

Στον τόπο που σωριάστηκε, ψυχρός και πεθαμένος.

Καπετάνιε! Ω Καπετάνιε μου! Σήκω

Και άκου τις καμπάνες που χτυπάνε.

Σήκω! για σένα σηκώθηκε η σημαία,

για σένα οι σάλπιγγες ηχούν,

Για σένα η οχλοβοή.

Εσένα καλούν, προσεύχονται και κλαίνε.

Για σένα καπετάνιε μας, πατέρα αγαπημένε

Άσε  να βάλω κάτω από το κεφάλι σου το μπράτσο μου

Να σ’ ανασηκώσω να σε δω

Σαν όνειρο μου φαίνεται, που πάνω στην κουβέρτα

Του καραβιού μας κείτεσαι Ψυχρός και πεθαμένος.

Μα ο καπετάνιος δεν ακούει.

Το χείλι του χλωμό και σφραγισμένο,

Δεν νιώθει το μπράτσο μου

Ούτε σφυγμό ούτε θέληση δεν έχει

Όμως το πλοίο άραξε, γερό κι ασφαλισμένο

Και το ταξίδι τέλειωσε, το φοβερό με νίκη.

Ηχείτε ακρογιάλια, χτύπα καμπάνα!

Μα εγώ με πένθιμο βήμα θλιμμένος,

Κοιτώ την γέφυρα που κείτεται ο καπετάνιος

Ψυχρός.. πεθαμένος..


ΔΑΚΡΥΑ

Δάκρυα! Δάκρυα! Δάκρυα!

Μέσα στην ερημιά και μέσα στη νύχτα, δάκρυα,

Που πέφτουν, πέφτουν στάλα – στάλα

στο λευκό ακρογιάλι κι η αμμουδιά τα πίνει,

Δάκρυα και μήτε έναάστρο που να λάμπει

όλα ανέλπιστα και όλα μαύρα,

Δάκρυα που τρέχουν από τα υγρά τα μάτια

Μιας μορφής με σκεπασμένο πρόσωπο·

Ω ποια είναι αυτή η σκιά;

Η οπτασία αυτή που κλαίει μέσα στα σκοτάδια;

Ποιος όγκος άμορφος, εκεί, είναι σκυφτός στην αμμουδιά;

Κύματα δάκρυα και λυγμοί,

αγωνίες που μέσα πνίγονται κραυγές τρελές.

Μην είσαι εσύ, εσύ τάχα, ενσαρκωμένη τρικυμία,

που υψώνεσαι έτσι και περνάς στον όρμο βιαστικά!

Ω τρικυμία νυχτερινή, πένθιμη κι αγριωπή,

με τον αγέρα σου  – όλο σπασμούς κι αλλοφροσύνη!

Ω σκιά τόσο ήρεμη κι αξιοπρεπή τη μέρα,

με το γαλήνιο πρόσωπό σου και με την ταχτική περπατησιά σου

Όμως τη νύχτα, άμα κανένας δε σε βλέπει

και ξεσπάς – σε τι αβάσταχτο ωκεανό μεταμορφώνεσαι,

Από δάκρυα! δάκρυα! δάκρυα!

Από τη συλλογή Φύλλα Χλόης, 1855

Απόδοση Ναπολέων Λαπαθιώτης


ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΟΥ (ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ, οι πρώτοι στίχοι)
Song of Myself

Γιορτάζω τον εαυτό μου, και υμνώ τον εαυτό μου,

I CELEBRATE myself, and sing myself

Και αυτό που υποθέτω πρέπει να υποθέσεις,

And what I assume you shall assume,

Γιατί κάθε άτομο που μου ανήκει, ανήκει και σε σένα.

For every atom belonging to me as good belongs to you

Τεμπελιάζω και προσκαλώ την ψυχή μου,

I loafe and invite my soul

Πλαγιάζω και τεμπελιάζωε την ησυχία μου

I lean and loafe at my ease

παρατηρώντας μια λόγχη καλοκαιρινής χλόης.

observing a spear of summer grass.

Η γλώσσα μου, κάθε άτομο από το αίμα μου,

My tongue, every atom of my blood,

φτιαγμένο από αυτό το χώμα, αυτόν τον αέρα,

form’d from this soil, this air,

Γεννημένος εδώ από γονείς γεννημένους εδώ

Born here of parents born here

από γονείς το ίδιο, και οι γονείς τους το ίδιο,

from parents the same, and their parents the same,

Εγώ, τώρα τριάντα-εφτά χρονών απόλυτα υγιής ξεκινώ,

I, now thirty-seven years old in perfect health begin,

Ελπίζοντας να μην σταματήσω μέχρι το θάνατο.

Hoping to cease not till death.

Θρησκείες και σχολεία σε εκρεμότητα,

Creeds and schools in abeyance,

Αποσύρονται για λίγο, αρκούνται με αυτό που είναι,

Retiring back a while sufficed at what they are

αλλά ποτέ δεν ξεχνιούνται,

but never forgotten

Καταφεύγω για καλό ή κακό,

I harbor for good or bad

Επιτρέπω να μιλήσει σε κάθε κίνδυνο,

I permit to speak at every hazard

Η φύση ανεμπόδιστη με πρωτότυπη ενέργεια.

Nature without check with original energy.


Δείτε τα ποιήματα 
εδώ (pdf)

Πηγή/φωτογραφία: hallofpeople.com/gr/

Σχετικά άρθρα