ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ, ΣΥΝΘΕΣΗ & ΣΧΕΔΙΟ ΙΔΕΩΝ

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΤΖΑΡΡΟΟΥ – ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΚΡΙΣΕΩΝ (του Γιάννη Ζήση)

Jarrow Crusade - Σόλων ΜΚΟ
image_pdfimage_print

Jarrow Crusade - Σόλων ΜΚΟΤο Τζάρροου ήταν μια γιγαντιαία ναυπηγική και ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη της Αγγλίας.  Η κρίση του ’29 έπληξε φυσικά και το Τζάρροου. Όπως συνήθως εφαρμόστηκαν πολιτικές έντασης της ανταγωνιστικότητας. Τελικά όμως η διάχυση των κινήτρων του ανταγωνισμού έδωσαν κίνητρα για την καταστροφή της προβληματικής βιομηχανικής μονάδας και την απόσυρσή της από την αγορά η οποία είχε δεχθεί την κρούση της ύφεσης. Έτσι, μια πρώην ακμάζουσα περιοχή μετατράπηκε ταχύτατα σε παρακμάζουσα (εργασιακά, κοινωνικά και οικονομικά). 

Οι κάτοικοι του Τζάρροου μετά από μια απεγνωσμένη προσπάθεια επιβίωσης και μετά από αλλεπάλληλες εκλύσεις βοήθειας -που οδήγησαν και στην επίσκεψη του βασιλιά της Αγγλίας- αποφάσισαν να κάνουν τον Οκτώβριο του 1936 [1] μια ηρωική συνεχή πεζοπορία εκατοντάδων χιλιομέτρων προς το Λονδίνο για να δηλώσουν την ανάγκη τους για κοινωνικά οικονομικά μέτρα. Η συρρίκνωση όμως του κοινωνικού κράτους αποτελούσε πολιτική επιλογή της τότε κυβέρνησης παρόλη την αυξανόμενη ανεργία και χρεοκοπία των επιχειρήσεων.

Η κυβέρνηση του Στάνλεϋ Μπάλντουιν δεν μπόρεσε να δώσει καμία απάντηση και εξέφρασε την αποστροφή της στους πολίτες του Τζάρροου. Το μόνο που προσφέρθηκε ήταν ένα τσάι παρηγοριάς από πλευράς της αντιπολίτευσης στο τέλος αυτής της χειμαζόμενης πορείας και ένα εισιτήριο επιστροφής από την κυβέρνηση.

Πολιτική βαρηκοΐα και εκκωφαντικές συνέπειες
Ο «δρόμος του Τζάρροου» αποτελεί ένα διαχρονικό σύμβολο.  Οι πολιτικοί της εποχής υιοθέτησαν αυτό που θεωρούνταν από τους εξουσιάζοντες ως «μονόδρομος» της οικονομικής πραγματικότητας, ως «μονόδρομο κοσμοείδωλο», δεν ενδιαφέρθηκαν να δώσουν μια δίκαιη και βιώσιμη απάντηση στην κρίση.

Δημιουργήθηκε ένας ολέθριος συνδυασμός από:

α. την  επιβολή των παράλογων οικονομικών όρων συνθήκης των Βερσαλλιών -όπως σωστά είχε διαβλέψει ο Κέυνς [2]

β. την ανοησία του οικονομικού κοσμοειδώλου της αγοράς με την συνέργεια της οικονομικής κρίσης.

Από την αγνόηση κάθε ανεπιτυχούς διαμαρτυρίας  -που το Τζάρροου αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα- και κάθε έκφρασης δυσαρέσκειας για την βαρηκοΐα της πολιτικής, η ανθρωπότητα οδηγήθηκε στους εκκωφαντικούς ήχους των πυροβόλων, των βομβών, των πολεμικών μηχανών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και στην φρίκη των στρατοπέδων συγκέντρωσης.

Όλα αυτά γιατί δεν υπήρχε κανείς να ακούσει έγκαιρα τους πολίτες του κάθε Τζάρροου και γιατί οι πολίτες όταν βίωναν την οικονομική ακμή αγνοούσαν τον ψιθυριστή των ήσυχων καιρών και του αγοραίου εφησυχασμού που τους μιλούσε για την παροδικότητα όλων των καταστάσεων ακόμη και της ισχύος. [3]

Πρέπει άραγε στην σύγχρονη εποχή μας να ξαναζήσουμε μεγάλες καταστροφές για να συνειδητοποιήσουμε ότι ο κόσμος δεν μπορεί να ζήσει μόνο με την οικονομία και ότι η πολιτική έρχεται για να την συμπληρώσει; Όπως είπε και ο Χριστός στο Ευαγγέλιο «δεν έγινε ο άνθρωπος για το Σάββατο. Έγινε το Σάββατο για τον άνθρωπο».

Θα υπάρξουν άραγε τώρα αυτοί που θα ακούσουν την βουβή ανάμνηση του Τζάροου, την αναβίωση του φαντάσματος της κρίσης πάνω από τον κόσμο;

Στον δρόμο μιας ανασυντακτικής πολιτικής

  1. Όπως οι επιχειρήσεις χρησιμοποίησαν τα κίνητρα του άκρατου ανταγωνισμού για να βγουν από την ύφεση -ακόμη και με την εκδοχή της αποδόμησης της παραγωγικής-
  2. Όπως οι πολιτικοί εκδήλωσαν μια εξαιρετική βαρηκοΐα που συνταράχθηκε από την εκκωφαντική φρίκη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στα πεδία των μαχών, της πείνας των στρατοπέδων συγκέντρωσης.
  3. Έτσι φαίνεται και τώρα να επαναλαμβάνεται σαν τραγωδία και φάρσα η ίδια υπόθεση θυμίζοντας και τον Σαντιαγιάνα [4] και τον Μαρξ [5] και καθέναν που παραπέμπει στην απαιδευσία της πολιτικής αλλά και των κοινωνιών.

Οι κοινωνίες πρέπει να αναζητήσουν -όπως το έκαναν σε διάφορες φάσεις-  τον δρόμο της ανασυντακτικής πολιτικής όπως σωστά έχουν εισηγηθεί νουνεχείς και επαΐοντες. Επίσης όπως έχουμε κατ’ επανάληψη υποστηρίξει χρειάζεται η πολιτική της Σεισάχθειας και αυτή είναι η μόνη πολιτική για μια μεταρρύθμιση που να μην καταλήξει σε βία.  Έτσι διασώθηκε πολιτειακά η αρχαία Αθήνα από τους Δρακόντειους νόμους που οδηγούσαν στην δουλεία των πολιτών. Η πολιτική της Σεισάχθειας καθοριστική για την μετατροπή της Αθήνας από πόλη πολιτών που γίνονταν δούλοι λόγω χρεών σε πόλη επίκεντρο του δυτικού πολιτικού και ανθρωπιστικού πολιτισμού. Ακόμη και η μάχη του Μαραθώνα οφείλει στην πολιτική της Σεισάχθειας.

Επιτέλους χρειαζόμαστε να καταλάβουμε ξανά ότι η οικονομία έγινε για τον άνθρωπο, για την φύση, τον πολιτισμό ή το πνεύμα. Χρειάζεται να καταλάβουμε πως η πολιτική έγινε για να προσανατολίσει την οικονομία στην δικαιοσύνη και τον Λόγο. Αυτό το ιστορικό αίτημα πρέπει να δικαιωθεί με την επανασυγκρότηση όλου του πολιτικού σώματος αδιαμεσολάβητα προχωρώντας σε μια νέα συντακτική βάση πολιτικής:

1.στη μικρή και την μεγάλη κλίμακα

2.στον δρόμο της σοφίας και όχι της ανοησίας απέναντι στο παρελθόν, στο παρόν και το μέλλον

3.στον δρόμο της υπεύθυνης βούλησης και ελευθερίας και όχι στον δρόμο της δουλείας και της αβουλίας

4.στον δρόμο του πολιτικού λόγου και του πολιτικού σχεδίου.


Αναφορές

[1] http://en.wikipedia.org/wiki/Jarrow_March 

[2] Γιάννης Ζήσης, Μοντέλα ανάδυσης της ισχύος 
(Ενδεικτικό της στενόμυαλης στάσης των πολιτικών της εποχής αποτελούν οι μη ρεαλιστικοί όροι που επιβλήθηκαν στην Γερμανία μετά τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο για την οποία ο Κέυνς έκφρασε πρώτος τις αντιρρήσεις του γράφοντας αγανακτισμένος το βιβλίο «Οι οικονομικές συνέπειες της ειρήνης»  στο οποίο σημείωνε μεταξύ άλλων: «είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι τα θεμελιώδη προβλήματα μιας Ευρώπης που λιμοκτονούσε και διαλυόταν μπροστά στα μάτια τους, ήταν το μόνο ζήτημα που δεν ήταν ικανό να διεγείρει το ενδιαφέρον των Τεσσάρων» (Συμμάχων νικητών.)

[3] Γιάννης Ζήσης, Ισχύς: Μύθος και Πραγματικότητα
(Μπορεί να πει κανείς «άνευ βλάβης της γενικότητας» ότι τίποτε δεν είναι σταθερό.  Αυτό θυμίζει μια ηθική πρακτική της αρχαίας Ρώμης. Μετά από κάθε μεγάλη νίκη τελούνταν από τον νικητή Στρατηγό στην Ρώμη «θρίαμβοι» κάτι σαν την σημερινή παρέλαση, επιδεικνύοντας τις λεγεώνες αλλά και τα λάφυρα. Κατά την διάρκεια του «θριάμβου» στην ίδια άμαξα δίπλα με τον στρατηγό στέκονταν ένας υποβολέας που του ψιθύριζε στο αυτί ότι «η δόξα είναι φευγαλέα, τίποτε δεν διαρκεί» υποδεικνύοντας λίγο πολύ την ματαιότητα και το «ουδέν καινό υπό τον ήλιο», όπως θα έλεγε ο Εκκλησιαστής ή το πιο γνωστό «ματαιότης ματαιοτήτων» ή υπό ποιο εξελικτική όψη αυταπάτη, γοητεία ή παραισθητική φαντασμαγορία και θεατρινισμός.)

[4] Γ. Σαντιαγιάνα: «Λαοί που ξεχνούν είναι αναγκασμένοι να επαναλάβουν»

[5] Κάρλ Μάρξ: «Ο Χέγκελ λέει κάπου ότι όλα τα γεγονότα και οι προσωπικότητες της ιστορίας επανεμφανίζονται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Ξέχασε να προσθέσει: την πρώτη φορά ως τραγωδία και τη δεύτερη ως φάρσα»  http://el.wikiquote.org 

Φωτό:wikipedia

Γιάννης Ζήσης

Σχετικά άρθρα