Οι ευρωπαϊκές ελίτ στιγματίζουν ως λαϊκίστικη οποιαδήποτε εναλλακτική πολιτική, ενώ λιπαίνουν το έδαφος στην Aκροδεξιά.
«Οποιος καυτηριάζει τα προνόμια της ολιγαρχίας, την αυξανόμενη αισχροκέρδεια των ηγετικών τάξεων, τα δώρα στις τράπεζες, την απελευθέρωση των αγορών, τον ακρωτηριασμό των μισθών με πρόσχημα την ανταγωνιστικότητα, καταγγέλλεται ως “λαϊκιστής”, που “παίζει το παιχνίδι της ακροδεξιάς”».
Ο διασημότερος εν ζωή γάλλος φιλόσοφος προτείνει «τοπικές δράσεις παντού», λέει τα χειρότερα για τον Νικολά Σαρκοζί και πιστεύει ότι η παγκόσμια εξέγερση είναι προ των πυλών.
Τον αποκαλούν «γκουρού της γαλλικής Αριστεράς». Ο ίδιος φέρει με υπερηφάνεια τον τίτλο του μαρξιστή. Αλλά και του φιλοσόφου που ανήκει στην περίφημη γαλλική σχολή της δεκαετίας του ΄60 μαζί με τον Αλτουζέρ, τον Λακάν, τον Ντεριντά, τον Λιοτάρκαι τον Ντελέζ. «Είμαι ο τελευταίος επιζών» λέει κρατώντας αποστάσεις από τους νεότερους συναδέλφους του που «υπερασπίζονται την καθιερωμένη τάξη και τον καπιταλισμό».
Σπάνια αναδεικνύεται έστω και λίγο αυτή η σημασιολογική ιδιαιτερότητα των ευρωεκλογών. Εμφανίζονται οι ευρωεκλογές σαν επικοινωνιακό μαξιλάρι του μεταβατικού κυβερνητικού πολιτικού κόστους ή άλλοτε της εθνικής πολιτικής κρίσης. Αυτό δεν σημαίνει ότι η Ελλάδα είναι ουραγός στην ατζέντα των ευρωεκλογών.
Δεν έχετε ακόμη λογαριασμό;
Δημιουργία λογαριασμού
