ΕΠΩΝΥΜΙΑ ΚΑΙ ΟΝΟΜΑ, ΕΝΑΣ ΦΑΥΛΟΣ ΚΥΚΛΟΣ (της Ιωάννας Μουτσοπούλου)
(Μέρος του κειμένου «Μεγάλες Ιδέες: Όμοιες λέξεις, αντίθετα οράματα»)
Η επωνυμία και το όνομα είναι λέξεις των οποίων το νόημα και η αξία θεωρούνται τόσο αυτονόητα, ώστε να μην απασχολούν κανέναν, και μόνον σε μια διαδικασία αληθινής αυτογνωσίας που συσχετίζει το άτομο με το περιβάλλον του (και όχι ομφαλοσκόπησης) μπορεί να διερευνηθεί το περιεχόμενό τους και η σχέσης τους.
Η ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΑΡΝΗΣΗΣ (του Μιχάλη Θεοδοσιάδη)
Είναι πραγματικά πολύπλοκο, ακόμη και τώρα, να προσδιορίσει κανείς τι πραγματικά συνέβη στην Ευρώπη την άνοιξη του 2010. Τις ημέρες εκείνες, μόλις ενάμιση χρόνο από τον σεισμό του Δεκέμβρη στην Ελλάδα, σηματοδοτείται όχι μόνο το τέλος μιας παλιάς και η αρχή μιας νέας εποχής για τους πληθυσμούς της γηραιάς Ηπείρου, αλλά και το ξέσπασμα μιας αλυσιδωτής έκρηξης, η οποία δεν φαίνεται να έχει ξεπεραστεί, παρά τις συνεχόμενες και απελπισμένες προσπάθειες.
ΝΕΡΟ ΠΡΟΣ ΠΩΛΗΣΗ (της Φραγκίσκας Μεγαλούδη)
ΤΟ ΧΑΣΜΑ ΜΕΤΑΞΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΑΙ ΔΥΤΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ (του Μάνου Δανέζη)
Η ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΩΣ ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ (της Ιωάννας Μουτσοπούλου)
MΕ ΚΡΑΤΟΣ Ή ΧΩΡΙΣ ΚΡΑΤΟΣ; ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΔΕΝ ΕΦΥΓΕ ΠΟΤΕ! (της Ιωάννας Μουτσοπούλου)
ΒΙΟΚΑΥΣΙΜΑ – ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΗΣ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΗΣ ΕΠΙΛΥΣΗΣ ΤΗΣ – Β’ Μέρος – Οι επιπτώσεις στη γεωργία και τις καλλιέργειες
Η επίδραση της παραγωγής βιοκαυσίμων στην αγροτική παραγωγή και η καταστροφή των καλλιεργήσιμων εδαφών αποτελούν την καταστροφικότερη και πλέον μακροχρόνια επίπτωσή τους.
Εδώ εισέρχεται και το τεράστιο οικονομικά, κοινωνικά και περιβαλλοντικά πρόβλημα των μονοκαλλιεργειών από το οποίο
-πάμπολλες αναπτυσσόμενες και φτωχές χώρες εξακολουθούν να υποφέρουν, με μεγάλα τμήματα του πληθυσμού τους να μην μπορούν να αγοράσουν ακόμα και τα υποτιθέμενα ως ζωτικά για τη διαβίωσή τους τρόφιμα
-την ίδια ώρα που τεράστιες εκτάσεις γης σε όλο τον κόσμο σταδιακά ερημοποιούνται.
ΜΕΤΑΛΛΑΓΜΕΝΑ (Γενετικά Τροποποιημένα), ΑΤΟΜΙΚΗ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΚΑΙ… ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΠΡΟΛΗΨΗΣ; !
Είναι φανερό ότι οι εταιρείες παραγωγής μεταλλαγμένων σπόρων επιμένουν ανά τακτά χρονικά διαστήματα, επικαλούμενες οτιδήποτε θα τις διευκόλυνε (νόμους, επιστημονικές έρευνες, την παγκόσμια φτώχεια και την κατάσταση της γεωργίας), για να επιτραπεί στην Ε.Ε. η είσοδος ορισμένων μεταλλαγμένων προϊόντων, όπως ο σπόρος καλαμποκιού, για καλλιέργεια. Οι επιμέρους χώρες της Ευρώπης διατηρούν τη δική τους εθνική πολιτική, ενώ παράλληλα η ΕΕ υποκύπτοντας στις πιέσεις των ευρωπαίων πολιτών διατηρούσε ώς τώρα μία αρνητική στάση.