Και οι τρεις θεωρήσεις του ανθρώπου –της διαλεκτικής, της πιθανολογικής ερμηνείας, και του εσωτερισμού με την έννοια που του δώσαμε στα προηγούμενα άρθρα– μπορούν να συνεργασθούν για τη δημιουργία του νέου κόσμου. Αποτελούν λειτουργικά υποσύνολα, παρά το ότι έρχονται αντιμέτωπες συχνά του παράδοξου της συνείδησης με ένα τρόπο ανοικτό προς μια αρμονική απειρότητα αντιλήψεων. Είναι χρήσιμες για να λειτουργήσουμε λογικά και για να εργαστούμε για την αναγκαία ανθρωπολογική αλλαγή αναλαμβάνοντας συστηματικά τον έλεγχο της κατάστασης και εισάγοντας τις αναγκαίες αλλαγές. Κάτω από αυτό το επίπεδο αντίληψης υπάρχει μόνον ο τυφλός ψυχολογισμός, σε αυτό ο άνθρωπος δεν είναι συνειδησιακά και βιωματικά ακέραιος.
Το καμίνι της μετουσίωσης
Η νοητική ενοποίηση και εναρμόνιση είναι αναγκαία για να μπουν σε λειτουργία οι αναγκαίες αλλαγές. Για να μπορέσει να γίνει μετουσίωση από κάτω προς τα πάνω -όπως το θέτει σαν αναγκαίο η εξέλιξη του ανθρώπου- πρέπει να πληρούνται ορισμένοι όροι. Όταν οι όροι αυτοί δεν πραγματοποιούνται, τότε γίνονται οι μεγάλες καταστροφές στην ψυχοσύνθεση του ατόμου και την ιδιοσυγκρασία του. Το άτομο υφίσταται μια παρανοϊκή μετάλλαξη ή μια σχιζοειδή κατάρρευση. Το ίδιο συμβαίνει και με τις κοινωνίες.
Ένας σημαντικός όρος ορθότητας της μετουσιωτικής διαδικασίας είναι η αποταύτιση του ανθρώπου από τη σωματικότητα, η αίσθηση ταυτότητας χωρίς προβολή στον χώρο της αίσθησης, χωρίς μεσαιωνικές φαντασιώσεις και ειδωλοποιήσεις. Είναι το παραπλήσιο της θέσης, που είχε διατυπώσει ο μεγάλος ενορατικός επιστήμονας και ιδρυτής της κυβερνητικής, ο Βίνερ, όταν διατύπωνε την άποψη για τη δυνατότητα ύπαρξης ως πληροφορία χωρίς φορέα.
Σαν στρεβλό υποκατάστατο αυτής της προοπτικής πολλοί άνθρωποι γίνονται δημιουργοί του τίποτε. [1] Όταν προβάλλουν αυτήν τη «μετουσίωση» μέσα στο τίποτε, όταν δίνουν αυθεντία στο Τίποτε, τότε προκύπτει το Χόλλυγουντ, το όραμα των αυτορυθμιζόμενων αγορών, ο φονταμενταλισμός, ο Φυρερικός ολοκληρωτισμός, ο καταναλωτισμός ως τρόπο ζωής, το κενό πρότυπο ζωής και οι ναρκισσισμοί των ελίτ.
Τρείς βασικοί παράγοντες
Μένει λοιπόν να δούμε πως γίνεται αυτό και να θεωρήσουμε τους παράγοντες, που εμπλέκονται σ’ αυτήν τη μετουσίωση, που κρατάει το κλειδί κάθε εξέλιξης μέσα στον ζωντανό κόσμο των Αιτιών και της Αέναης Επίγνωσης.
Τρεις βασικές εκφράσεις του ανθρώπου πρέπει να μπουν στο καμίνι της εξέλιξης – η αυτοσυντήρηση, η σεξουαλικότητα και ο ανταγωνισμός. Τα βαθύτερα στοιχεία, τα αίτια και τα νοήματα αυτών των κλάδων λειτουργίας του ανθρώπου δεν έχουν έλθει στο προσκήνιο. Επαρκώς έχει γίνει μόνον η μελέτη της αναγωγής των κοινωνικών, και λιγότερο των ψυχολογικών φαινομένων στην παθολογική στάση και όχι στην εξέλιξη ή τη φυσιολογία.
Οι άνθρωποι κυριολεκτικά σπαράζονται ταυτόχρονα από:
-
την τάση αυτοσυντήρησης, που τους επιτείνει ο κοινωνικός ανταγωνισμός,
-
τη σεξουαλική ηδονοθηρία, που τους καλλιεργεί η συσσώρευση στρες και επιθυμιών της καταναλωτικής κοινωνίας
-
της τάσης για προβολή, που τους προκαλεί η ανωνυμία τους και η αδιαφορία του κοινωνικού συνόλου απέναντί τους.
Ακόμη και η ορθότητα των ενστίκτων -όταν προβάλλει με υγεία εσωτερικά- δυναστεύεται από την αναστολή στη σύνθεσή τους με την υπόλοιπη ζωή και όχι στην έκφρασή τους απομονωμένα και ειδικευμένα.Έτσι, ο άνθρωπος γεμίζει με εσωτερικά αθεράπευτα ρήγματα και κενά, που τα πληρώνει η λανθάνουσα παράνοια και η χωριστικότητα.
Για τον εξελικτικό τύπο ανθρώπου
Θα μπορούσαμε να δούμε τους ανθρώπους σε τρεις πολιτιστικές κατηγορίες. Η πρώτη είναι εξωτερική, η δεύτερη εσωτερική και η τρίτη η ιστορικά υπερβατική ή εξελικτική.
1.Ο πρώτος τύπος ανθρώπου είναι αυτός που ταυτίζεται με την εξωτερικότητα την κοινωνική.
2.Ο δεύτερος τύπος ανθρώπου είναι αυτός που βιώνει την απλότητα και την εσωτερικότητα του εαυτού του (πολύ σπάνιος).
3.Ο τρίτος τύπος ανθρώπου είναι αυτός που νοηματοδοτεί τη ζωή από την εξελικτικότητα της ύπαρξης και την απεραντότητα, όχι με ιλαρότητα λογοτέχνη. Σε αυτήν ανήκουν οι μεγάλες φυσιογνωμίες της παγκόσμιας προόδου, οι φορείς μιας ιστορικής ενθαλπίας που απελευθερώνουν την ενέργειά τους σαν Ανθρώπινα Άτομα στην Ιστορία.
Αντί για θέληση για επιβολή έχουν Θέληση του Εαυτού, μια δυναμική παραίτησης από την ψυχολογική πλάνη και την εξώθηση από αυτή, παραμένει η Νόηση Ελευθερίας.
Αντί για επιθυμία εκτόνωσης και μαζικής διάθεσης βλέπουν και αγαπάνε την απόσταση (τον χώρο) σαν διαφανές είναι.
Αντί για κατανάλωση σκέψεων και πληροφοριών έχουν Νόηση της Επίγνωσης.
Αντί για παραδοσιακή αισθητική του κόσμου, η αισθητική τους είναι ο Αγώνας και η Παγκοσμιότητα.
Αντί για τη στεγανότητα της σκέψης και τη γλωσσική χυδαιότητα λάμπει η κατανόηση του Συγκεκριμένου, περιεκτικά και συνθετικά.
Αντί για δόγματα και αμοραλισμό, αντί για ιδιοτέλεια υπάρχει η Αφοσίωση στην Ανιδιοτέλεια χωρίς υποκρισία, χωρίς κίβδηλη εξιδανίκευση.
Αντί για ιεραρχικές τελετουργίες της κοινωνίας υπάρχει η Νόηση της Συνύπαρξης, της Ομαδικής Συγκρότησης και της Σύνθεσης του όλου.
Από την αυτοσυντήρηση προχωράνε στο νόημα και την ταυτότητα του όντος.
Από την κυριαρχική επιθυμία προχωράνε στην αισθητική αφαίρεση της αίσθησης.
Από την αίσθηση προχωράνε στην αισθαντική αντίληψη και την αφοβία της Ζωής.
Από την ψυχολογική διάθεση προχωράνε στην κατανόηση και την εξελικτική σχέση με την πραγματικότητα.
Από την έκφραση και την εκτόνωση προχωράνε στον Αναστοχασμό και τη Δημιουργικότητα.
Από την προσωπικότητα προχωράνε στην Εθελοντική Ομαδικότητα.
Από την προδιαγραφή και τη μηχανικότητα προχωράνε στην Απελευθερωτική και Δυναμική Σχέση Ατόμου – Συνόλου Βιωματικά και στη Συνθετική Επίγνωση.
Οδικός χάρτης
Πώς ξεκινάμε να απελευθερώσουμε τον άνθρωπο προς αυτό τον εξελικτικό ορίζοντα;
Πρώτα είναι η Έναρξη, η σπερματική εμφάνιση του Νέου, μετά η διαφώτιση για την ύπαρξη και τη φύση του, μετά η Διαφοροποίηση από το σημερινό ώστε να αποκλεισθεί μίμηση και ενσωμάτωσή του, να αποφευχθεί η αλλοτρίωσή του, μετά πρέπει να συγκεντρωθεί Συλλογικό ενδιαφέρον που πρέπει να προκαλέσει Ατομικές Συμμετοχές, αυτές θα επιφέρουν και υλοποίηση του προτύπου που όμως πρέπει να εξισορροπηθεί αποπολωτικά, να μην προκαλέσει πόλωση στο περιβάλλον, ούτε καταστροφική ανισορροπία. Ο λόγος γι’ αυτό είναι ότι το γίγνεσθαι δεν πρέπει να γίνει ολότελα αντικειμενικό, μιμητικό, αλλά Εσωτερικό στο ίδιο το Πρότυπο και Υποκειμενικό στους Συμμετόχους του.
Δεν αρκεί όμως μόνο αυτό, πρέπει να φτάσουμε απέναντι στο Νέο την αίσθηση Υπαρξιακού Νοήματος και Ψυχολογικής Κατανόησης, στη συνέχεια το ίδιο το Νέο πρέπει να οικειοποιηθεί τη Δύναμη Σύνθεσης της ιστορικής συγκρότησης. Αλλά εδώ υπάρχει ο κίνδυνος της ψευδούς οικειοποίησής του, αυτός πρέπει να καταστραφεί, όπως και κάθε ιδιοτελής απορρόφηση.
Τέλος το Νέο πρέπει να λειτουργήσει σωστά τη Νόηση του Περιβάλλοντος, να ενταχθεί στις αναλογίες του μέσα στην Παγκοσμιότητα και την εξελικτική ενθαλπία.
9 Στάδια
1.Το πρώτο στάδιο που πρέπει να φτάσει η ανθρώπινη ζωντανή ύλη είναι η ελευθερία από το περιβάλλον, ο οργανισμός της υποκειμενικότητας, η αποτελετουργικοποίηση και η αποπαραγωγικοποίηση ή η απένταξη.
2.Το δεύτερο είναι η ανιδιοτέλεια και η ψυχολογική διαύγαση, η ελευθερία από την ψυχολογική εσωστρέφεια αλλά και από την παρόρμηση. Η Απόγνωση εδώ είναι κυριαρχική με μια έννοια που δε ζητάει οίκτο.
3.Το τρίτο στάδιο είναι η Νοηματική Αντίληψη, ο Φιλοσοφικός στοχασμός, η Ελευθερία από τη μηχανοκρατική σκέψη ή αλλιώς, με τα λόγια του Χέγκελ και του Λένιν, «μια τέτοια προσήλωση στην αφηρημένη σκέψη που να κάνει τα ιδιοτελή συμφέροντα που κινούν την καθημερινή ζωή ανθρώπων και λαών να σιγάσουν».
4.Το τέταρτο στάδιο ελευθερώνει από τα σύμβολα προκαλώντας μια θεμελιακή κατανόηση της Σημαντικότητας των συμβόλων και της πληροφορίας τους, είναι το στάδιο της απελευθέρωσης από την αναγκαιότητα και του περάσματος στην αιτιατή ελευθερία και όχι την αυταπάτη της.
5.Το πέμπτο είναι η Υπέρβαση και η αποπόλωση του Ατόμου καθώς και η Ελευθερία από τη συγχρονότητα με τον κόσμο.
6.Το έκτο, ο Τερματισμός της Υποκειμενικής μίμησης του Είναι (και όχι μόνο της αντικειμενικής).
7.Το έβδομο, η οργανικοποίηση και η Αποκέντρωση στο Βάθος της Ζωής και του Κόσμου της Συνείδησης δηλαδή το στάδιο όπου η Συνείδηση επιβεβαιώνει την κατώτερη ιεραρχία των εξελικτικών δομών σαν ο αποφαντικός όρος της πληρότητας (κατά το ομώνυμο θεώρημα Πληρότητας του Gödel), όπου τελεί σε ανοικτότητα πλέον η Συνείδηση προς την υπέρβασή της για την Πληρότητα Αυθυπαρξίας του Είναι.
8.Το όγδοο στάδιο αποτελεί την αφαίρεση από τις αντιδράσεις και Συνταύτιση με την καθαρή Θέληση.
9.Τέλος το ένατο είναι η Κοσμολογική Αντίληψη του Είναι σε Αφαίρεση.
Αναφορές:
[1] Ζήσης Γιάννης, 2008, Η ΕΙΔΩΛΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΕ
Κείμενο: Γιάννης Ζήσης, συγγραφέας
(Φωτό: wikimedia)
______________________________
Το παραπάνω κείμενο αποτελεί μέρος του δοκιμίου “Η ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΩΣ ΒΑΣΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΟΛΙΣΤΙΚΗ, ΣΥΝΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΛΑΝΗΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ”και αναφέρεται στην ανάγκη να υπάρξουν Νέες Επιστήμες, με διαφορετικά χαρακτηριστικά. Η αποξένωση των γνώσεων από τη ζωή του επιστήμονα -η αλλοτρίωση της χρήσης τους μέσα στο κοινωνικό σύνολο από την αλλοτρίωση των ανθρώπων και τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα και η ανεπάρκεια της γνώσης για τον σύγχρονο κόσμο, όλα αυτά- μας αναγκάζουν στη διατύπωση της πρότασης για την ανάπτυξη εκείνων των Νέων Επιστημών που θα γεφυρώσουν την αποξένωση των τεχνολογιών από το ψυχικό βάθος της ζωής και του ανθρώπινου Είναι.
Το δοκίμιο θα δημοσιευτεί σταδιακά. Με την παρούσα σειρά δημοσιεύσεων πιστεύουμε πως συμβάλουμε στον διάλογο για την αναζήτηση ενός βιώσιμου πολιτισμού με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον.
