|
Το θεμελιώδες ιστορικό συμπέρασμα από την οικονομία ή την εξέλιξη του οικονομικού συστήματος -σε σχέση με τους ανθρώπους και τις κοινωνίες- είναι ότι οι κτήτορες της μεγάλης κεφαλαιακής συσσώρευσης ανακυκλώνουν τη στενότητα και το κόστος της στενότητας του συστήματος ως συσσώρευση κεφαλαίου τους και μετακυλύουν το κόστος αυτό στις κοινωνίες και τα κράτη. |
|
Αυτό μπορεί να είναι αβίαστα το θεμελιώδες ζήτημα είτε πρόκειται για οικονομικές κρίσεις είτε για τις δημοσιονομικές εξελίξεις από γεγονότα όπως ο πόλεμος οι φυσικές καταστροφές κλπ. Και δω βλέπουμε μια θεμελιώδη αφετηριακή παθογένεια πάνω στην οποία πρέπει να σταθούμε με άτεγκτη λογική. Αυτοί οι κτήτορες της μεγάλης κεφαλαιακής συσσώρευσης είναι οι ίδιοι που κερδοσκοπούν πάνω στα θεμελιώδη αγαθά και ανάγκες των κοινωνιών και των ανθρώπων. Αυξάνουν το μερίδιο των κερδών τους μέσω των «υψηλών ρυθμών ανάπτυξης». Αυτό που συνέβαινε πριν την κρίση ήταν η κοπή πλασματικού χρήματος που απέφευγε να κάνει συναλλαγματική όψη με το πραγματικό χρήμα. Όταν ήρθε σε συναλλαγματική όψη το πραγματικό με το πλασματικό χρήμα τότε άρχισε η κρίση. Έτσι εκδηλώθηκε μια όψη νομισματικής σχιζοφρένειας και εκφράστηκε αρχετυπικά ο διχασμένος εαυτός του οικονομικού πεδίου, βασισμένος στο διχασμό μεταξύ επιθυμίας- απληστίας και κανόνα – ρύθμισης . Είναι η ίδια σχιζοειδής δυναμική που λειτουργεί μεταξύ της διάσωσης της αγοράς και της δημοσιονομικής εξυγίανσης. Κάτι ήξερε ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Φραγκλίνος Ρούσβελτ όταν έλεγε ότι: «γνωρίζουμε πλέον ότι η διακυβέρνηση του οργανωμένου χρήματος είναι επικίνδυνη όσο και η διακυβέρνηση του οργανωμένου εγκλήματος».* * Paul Krugman, Η συνείδηση ενός προοδευτικού, εκδόσεις ΠΟΛΙΣ σελ 98 |
|
Γιάννης Ζήσης, Συγγραφέας 24 Αυγούστου 2010 |
