Από το «θάνατο στην Έρημο», του Robert Browning

Τρεις ψυχές που απαρτίζουν μια ψυχή πρώτα, δηλαδή,
Η ψυχή του καθενός και όλων των μερών του σώματος 
Που εδρεύοντας εκεί μέσα, εργάζεται και είναι ό,τι ΚΑΝΕΙ

Κι έχει τη χρήση της γης και αποτελειώνει τον άνθρωπο
Προς τα κάτω αλλά, καθώς τείνει προς τα πάνω για συμβουλή,
Αυξάνει μέσα και, πάλι, καλλιεργείται μέσα 
Από την επόμενη ψυχή, που εδρεύοντας στον εγκέφαλο 

Χρησιμοποιεί την πρώτη, με τη συγκεντρωμένη της χρήση,
Και νιώθει, σκέφτεται, θέλει, είναι ό,τι ΓΝΩΡΙΖΕΙ.

Η οποία, καθώς τείνει δεόντως προς τα πάνω, με τη σειρά της, 
Αυξάνει μέσα και, πάλι, καλλιεργείται μέσα

Από την τελευταία ψυχή, που χρησιμοποιεί και τις δύο πρώτες,
Συντηρώντας-ανεξάρτητα αν αυτές βοηθούν ή όχι,
Και συνιστώντας τον εαυτό του ανθρώπου είναι ό,τι ΕΙΝΑΙ.

Και στηρίζεται πάνω στην προηγούμενη, τη δραστηριοποιεί 
Όπως αυτή υποκίνησε την πρώτη και καθώς τείνει προς τα πάνω,
Κρατεί, υποβαστάζεται απ’ το Θεό και αποπερατώνει τον άνθρωπο
Στο τρομερό αυτό σημείο της επικοινωνίας.

Και στηρίζεται πάνω στην προηγούμενη, τη δραστηριοποιεί
Όπως αυτή υποκίνησε την πρώτη και καθώς τείνει προς τα πάνω,
Κρατεί, υποβαστάζεται απ’ το Θεό και αποπερατώνει τον άνθρωπο 
Στο τρομερό αυτό σημείο της επικοινωνίας. 

Ούτε χρειάζεται μια θέση, γιατί επιστρέφει σ’ Αυτόν.
Ό,τι ΚΑΝΕΙ, ό,τι ΓΝΩΡΙΖΕΙ, ό,τι ΕΙΝΑΙ: τρεις ψυχές, ένας άνθρωπος.