Η ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ (της Ιωάννας Μουτσοπούλου)
Τι είναι τέχνη; Ποιος είναι ο πυρήνας της προσπάθειας του ανθρώπου πίσω από την τέχνη; Ποιον σκοπό εξυπηρετεί αυτή, έστω και ασυνείδητα;
Τι είναι τέχνη; Ποιος είναι ο πυρήνας της προσπάθειας του ανθρώπου πίσω από την τέχνη; Ποιον σκοπό εξυπηρετεί αυτή, έστω και ασυνείδητα;
Αυτές οι έννοιες βρισκόντουσαν πάντοτε στο επίκεντρο της φιλοσοφικής σκέψης με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Αλλά βρισκόντουσαν και στο επίκεντρο των προβλημάτων της ανθρωπότητας.
Οι ιδέες και η σύνθεσή τους αποτελούσαν ανέκαθεν ένα από τα σπουδαιότερα προβλήματα της ανθρωπότητας. Παίρνοντας, λοιπόν, ερέθισμα από δύο αποσπάσματα της σκέψης του Μορίς Μπλανσό, θέλησα να παραθέσω μερικούς προβληματισμούς μου
Εδώ τίθεται και το βασικό ερώτημα: Αν είμαι ελεύθερος, τότε μπορώ να επιλέξω τη σκλαβιά σαν έκφραση της ελευθερίας αυτής; Ναι, μπορεί να την επιλέξει κανείς σαν άτομο, αλλά αυτό αναπόφευκτα θα κινητοποιήσει όλες τις δυνάμεις δυσαρμονίας και αυτοκαταστροφής της επιλογής του,
Απόδοση του ποιήματος “Ο Άριελ και η απόγνωση του ποιητή” του Ιωάννη Ζήση, από το βιβλίο με τίτλο “Τα χρόνια της Κρίσης”, μια ποιητική συλλογή του Ιωάννη Ζήση και της Ιωάννας Μουτσοπούλου.
Το μουσικό κομμάτι είναι το The Citrine Cross του Hans Zimmer, μέρος του soundtrack με τίτλο The Da Vinci CodeSpectres.
(Μέρος του κειμένου «Μεγάλες Ιδέες: Όμοιες λέξεις, αντίθετα οράματα»)
Οι λέξεις «νέο» και «τάξη» έχουν τόσο διαφθαρεί από την κακή και παραπλανητική χρήση τους, που είναι σχεδόν αδύνατον να διαπεράσει κανείς το αρνητικό νόημα που τους έχει αποδοθεί στη σημερινή εποχή.
Σήμερα βιώνουμε μία σύγκρουση, που διαχέεται σε όλες τις πτυχές του κοινωνικού. Στον έναν πόλο της σύγκρουσης, τον κυρίαρχο, βρίσκεται ο κόσμος των κρατών και του κεφαλαίου. Στον αντίπαλο πόλο τοποθετούνται τα κινήματα, οι σύγχρονες κοινωνίες σε κίνηση
Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών έχει ορισθεί η 25η Νοεμβρίου, και πολλές οργανώσεις, σύλλογοι και φορείς διοργανώνουν δράσεις με σκοπό την αφύπνιση, την ενημέρωση και την ευαισθητοποίηση των πολιτών απέναντι σ’ ένα σημαντικό πρόβλημα με παγκόσμιες διαστάσεις, που διαπερνά όλους τους πολιτισμούς, όλες τις χώρες, όλες τις κοινωνίες…
Όλες οι αληθινές πνευματικές διδασκαλίες αναπόφευκτα οδηγούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στο ερώτημα «ποιος είμαι;», το απόλυτο ερώτημα για κάθε άνθρωπο. Ό,τι και να πει κανείς, όσες απαντήσεις και να δώσει, πάντα παραμένει κάτι που δεν μπορεί να συμπεριληφθεί, στη σφαίρα του αναπάντητου, του αγνώστου.
Ο Πυθαγόρας πίστευε ότι οι αριθμοί ήταν θείες οντότητες και τους εξίσωνε με τους θεούς. Οι αριθμοί 1 έως 10, η λεγάμενη δεκάδα, είχαν υποτίθεται μια ιδιαίτερη ιερότητα. Όμως, ο Πυθαγόρας, εξισώνοντας τους θεούς με αριθμούς, αναδιάρθρωσε ριζικά το ελληνικό πάνθεον: οι θεοί, όχι πλέον ανθρωπόμορφα όντα σε μια θεϊκή μελοδραματική παράσταση, είχαν γίνει αφηρημένες μαθηματικές οντότητες. Η πυθαγόρεια εικόνα του κόσμου δεν ήταν το συμπαντικό θέατρο του Όμηρου και του Ησίοδου, αλλά ένας μεταφυσικός χορός αριθμών.
Γεννήθηκα πριν από αιώνες αιώνων, σε έναν Χώρο όπου δεν υπήρχε χώρος, και σε έναν Χρόνο όπου δεν υπήρχε χρόνος. Με έναν περίεργο ωστόσο τρόπο, αισθάνομαι ότι προϋπήρχα της γενέσεώς μου. Κι ενώ από τότε όλα έχουν αλλάξει, εγώ αισθάνομαι ότι τίποτε δεν αλλάζει. Η παρουσία μου μετρά το αιώνιο.
Δεν έχετε ακόμη λογαριασμό;
Δημιουργία λογαριασμού