ΕΝ ΑΡΧΗ ΗΝ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ (του Γιάννη Παρασκευουλάκου)
ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΤΟΛΗΣ ; (της Ιωάννας Μουτσοπούλου)
Το να προσδιοριστεί το περιεχόμενο της λαϊκής εντολής, που είναι ένας από τους βασικούς πυλώνες της δημοκρατίας, είναι εξαιρετικά δύσκολο έως αδύνατον. Επάνω σε αυτήν την απροσδιοριστία στηρίζονται και οι αποκλίσεις της πολιτικής από τη βούληση του λαού.
ΜΗΠΩΣ Ο Ζ. Ζ. ΡΟΥΣΣΩ ΑΔΙΚΗΘΗΚΕ; Ο ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΔΙΑΦΩΤΙΣΤΩΝ (της Ιωάννας Μουτσοπούλου)
Όλοι συμφωνούν πως ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ ήταν ένας από τους σημαντικότερους στοχαστές της σύγχρονης ιστορίας, αλλά, ταυτόχρονα, έχει επιπόλαια απαξιωθεί για τον ευαίσθητο χαρακτήρα του που κατά τη γνώμη πολλών έφθανε σε υστερική υπερβολή ή ακόμη και “τρέλλα” και για το ότι άφησε τα πέντε νεογέννητα παιδιά του στο ορφανοτροφείο.
ΜΑΖΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ (της Φωτεινής Μαστρογιάννη)
Πολλοί θεωρούν ότι ο ευτελισμός του πολιτικού συστήματος που αναφέρει ο Ρουσσώ είναι αποτέλεσμα της αλλοτρίωσης του ατόμου που είναι, με τη σειρά του, χαρακτηριστικό της σύγχρονης κοινωνίας. Ωστόσο, ο πρώτος που παρατήρησε την αλλοτρίωση ήταν πάλι ο Ρουσσώ το 1750 ο οποίος ανησυχούσε ιδιαίτερα για τη μετατόπιση από την διανόηση στην ομοιομορφία (ο αλλοτριωμένος άνθρωπος καθορίζεται από τους άλλους, δεν ανήκει στον εαυτό του)
ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΜΕ ΤΗ «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» ΤΗΣ ΓΕΝΕΥΗΣ ΤΟΥ 1543 (της Ιωάννας Μουτσοπούλου)
Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΩΣ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ & ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (1ο Μέρος) (της Ιωάννας Μουτσοπούλου)
ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΓΕΝΙΚΟΛΟΓΙΑΣ (του Γιάννη Ζήση)
Το κοινό σε ένα βαθμό ρυθμίζεται-καθοδηγείται -υπό ορισμένες βέβαια συνθήκες- και, συνεπώς, δεν χρειάζεται η αναφορά σε αυτό, όπως βέβαια δεν χρειάζεται και η αναφορά στο συγκεκριμένο ή ουιαστικό πεδίο της διακυβέρνησης και της δημοκρατικής διαβούλευσης και συμμετοχής.
Ο LEWIS MUMFORD ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΥΘΟ ΤΟΥ HOMO FABER (του Αθανάσιου Γεωργιλά)
ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ ΣΤΗΝ ΟΛΙΣΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ (του Αλέξανδρου Μπέλεση)
ΤΑ ΕMΠΟΔΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑΣ (του Γιάννη Ζήση)
Ως είδος, εξελισσόμαστε διασχίζοντας το ένα σημείο κρίσης μετά το άλλο. H πρόοδος του πολιτισμού πραγματοποιείται μέσα από σημεία κρίσης. Η κρισιμότερη αδυναμία μας είναι η δυσκολία μας να ανακαλύψουμε και να κυκλοφορήσουμε το νέο που μας είναι χρήσιμο. Αυτό ισχύει στο πεδίο των ιδεών, της βιωματικής συνειδητότητας, στο πεδίο των σχέσεων και της οργάνωσης.
ΔΙΑΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ (του Γιάννη Ζήση)
ΧΕΝΡΥ ΝΤΕΪΒΙΝΤ ΘΟΡΩ (του Γιώργου Μισεγιάννη)
ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ & ΑΝΕΞΕΡΕΥΝΗΤΟΣ ΕΑΥΤΟΣ (του Γιάννη Ζήση)
Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΦΥΣΙΚΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟΥ ΠΟΝΟΥ – Ο ΚΥΚΛΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ (Α’ Μέρος) (του Γιάννη Ζήση)
Πόσοι από εμάς γνωρίζουμε την ευεργεσία του πόνου; Πως συνδέονται οι ονειροπολήσεις του Ρουσσώ με τον Εκκλησιαστή και τον Ραμακρίσνα; Γιατί ενώ ο πόνος είναι εξελικτικό ερέθισμα φοβόμαστε να τον αντικρύσουμε;
ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ (Β’ Μέρος) : ΚΡΑΤΟΣ ΛΙΓΩΝ Η’ ΚΡΑΤΟΣ ΟΛΩΝ; (της Ιωάννας Μουτσοπούλου)
ΤΟ ΒΑΘΥΤΕΡΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ: ΘΕΜΑ ΘΕΣΜΩΝ Ή ΝΟΟΤΡΟΠΙΑΣ; (του Γιάννη Ζήση)
Είναι η αιτία της γενικότερης κρίσης απλά και μόνο θέμα συγκέντρωσης εξουσίας σε λίγους; Είναι τα αιτήματα για θεσμικές αλλαγές αρκετά από μόνα τους για να μας βγάλουν από την κρίση; Μήπως η απελευθέρωση από την ιδιοτέλεια δεν είναι αποκλειστικά προσωπική υπόθεση;
Η ΟΛΙΣΤΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ – ΟΛΙΣΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ_Μέρος Β΄ (του Γιάννη Ζήση)
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ & ΦΥΣΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ (του Γιάννη Ζήση)
ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ. Αρχές του πολιτικού δικαίου — Συγγραφέας: Ρουσσώ, Ζαν Ζακ
Έχω σκοπό να εξετάσω αν, στο κοινωνικό καθεστώς μπορεί να υπάρξει κανένας κανόνας νόμιμης και ασφαλούς διοίκησης, παίρνοντας τους ανθρώπους τέτοιους που να είναι και τους νόμους