Η ανθρωπότητα πρέπει να επιβάλει ορισμένα όρια στον εαυτό της εάν θέλει να επιτύχει πραγματική βιωσιμότητα. Ζούμε σε έναν πλανήτη – και ένα σύμπαν – με πεπερασμένους πόρους, όπου η συνεχής ανάπτυξη απλά δεν είναι δυνατή. Ακόμη και με μεγάλες προόδους στην τεχνολογία, ο φυσικός κόσμος δεν θα υποστήριζε μεγάλη οικονομική ή πληθυσμιακή αύξηση μετά το έτος 2100.
Θανάσιμη απειλή
Θανάσιμη για τη ζωή στον πλανήτη αποδεικνύεται η δράση του ανθρώπου, με την οποία κατάφερε το θλιβερό «επίτευγμα» του να εξαφανίσει περισσότερα από τα μισά άγρια ζώα της Γης, μόλις στα 40 τελευταία χρόνια. Τον κώδωνα του κινδύνου κρούει η μη κυβερνητική οργάνωση WWF (Παγκόσμιο Ταμείο για τη Φύση), που στην τελευταία της έκθεση καταγράφει πτώση κατά 52% στον δείκτη «Ζωντανός Πλανήτης», που μετρά την εξέλιξη 10.380 πληθυσμών 3.038 ειδών θηλαστικών, πτηνών, ερπετών, αμφιβίων και ψαριών.
Παράλληλα με την πολύπλευρη κρίση παρακμής της Δύσης[1] εξελίσσεται και η κρίση της Ανατολής. Η κρίση της Ανατολής συνδέεται με την αναδυόμενη οικονομική και πολιτική ισχύς της. Η αύξηση της οικονομικής της δύναμης δεν συμβαδίζει με την ικανοποίηση της εσωτερικής της ανεκπλήρωτης ζήτησης γύρω από το θεσμικό της έλλειμμα.
Είναι εν μέρει αλήθεια αυτό που πολλές φορές έχει ειπωθεί για τον καπιταλισμό ότι ξέρει να ξεπερνά τις κρίσεις του. Όμως αυτό που σιγά σιγά συσσωρεύεται δεν είναι μια απλή κρίση αλλά μια εξαιρετικά πολύπλοκη και περίπλοκη καταιγίδα κρίσεων.
Δεν έχετε ακόμη λογαριασμό;
Δημιουργία λογαριασμού
