Πέρα από τον εμφανή ρόλο των λόμπι, πέρα από την τεχνοκρατική στελέχωση και επίσης σ’ ένα βαθμό την στελέχωση από πρόσωπα της κυβέρνησης του Κλίντον, πέρα από την κομφορμιστική συνέχεια οφείλουμε να δούμε και κάποιες θετικές πλευρές και δυνατότητες (που θα δοκιμαστούν σε μήκος χρόνου από τις συνθήκες) σχετικά με το πρότυπο και το σχεδιασμό διακυβέρνησης των ΗΠΑ από τον Μπαράκ Ομπάμα.
Τώρα πια είναι καιρός να διαλύσουμε συνολικά τον αμερικανικό μύθο, αυτές τις προσδοκίες χωρίς την άμεση λογική ηθική. Όλοι ελπίζουμε να μην εξελιχθεί σε μια συμβολική μόνον ανατροπή ενός μιγάδα Αφροαμερικανού η εκλογή του Μπαράκ Ομπάμα
Το πρώτο συμπέρασμα είναι ότι δεν αρκεί μια νέα σημειολογική πολιτική ηγεσία πια όπως θα αρκούσε στην περίοδο Ρούσβελτ για να αλλάξει το τοπίο. Δεν αρκεί. Ο λόγος πρωταρχικά είναι ότι επειδή ακριβώς έχει υπάρξει μια βαθιά συστημική εμπέδωση στην διακυβέρνηση αυτή η συστημική εμπέδωση και παγίωση, είναι απολύτως αποκλίνουσα στον συσχετισμό σε επίπεδο κοινωνίας, όταν μάλιστα η κοινωνία δεν έχει συστηματοποιήσει το αίτημα της αλλαγής αλλά το εκφράζει απαξιωτικά ως προς την «οκταετία Μπους», μια οκταετία που προέκυψε από μια ισχυρή στήριξη εκλογικού σώματος παρά τις δύο νοθείες της Φλόριντα και του Οχάιο.
Η εκλογή ενός μαύρου, του Ομπάμα, στη θέση του προέδρου των ΗΠΑ, από μόνη της σημειολογικά ανοίγει ένα νέο ορίζοντα. Αυτή η εκλογή είναι σημειολογική παρά το γεγονός ότι: είχαμε εξοικειωθεί με δύο μαύρες υψηλότατες ρεπουμπλικανικές πολιτικές παρουσίες στο κυβερνητικό επίπεδο αυτή του Κόλιν Πάουελ και της Κοντολίζα Ράϊζ και απ’ τις οποίες δεν μπορούμε να έχουμε και τις καλύτερες δυνατές αναμνήσεις.
Ας επιχειρήσουμε να διαβλέψουμε ή να πιθανολογήσουμε πάνω σε ένα πιο μακροχρόνιο πλαίσιο την όλη αυτή εξέλιξη της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, η οποία βλέπουμε σήμερα να παίρνει αυτές τις δραματικές διαστάσεις.
Δεν έχετε ακόμη λογαριασμό;
Δημιουργία λογαριασμού
