(Μέρος 2ο του άρθρου «Η ανάγκη για σκέψη και η ευθύνη της σκέψης»)

Κατά περίεργο τρόπο, αυτή η ιδιοτέλεια του να μην ασχολείται κανείς με το πεδίο  των εννοιών κάνει τον άνθρωπο παθητικό, αν και στην πράξη μπορεί να φαίνεται εξαιρετικά ενεργητικός αλλά παρορμώμενος από επιθυμίες και ένστικτα, αγνοώντας τη φύση  των σκοπών του.