Την Τρίτη 13 Γενάρη 2015 κι ενώ η κοινή γνώμη είχε στραμμένη τη προσοχή της σε ένα ακόμη «τρομοκρατικό χτύπημα», ένα άλλου είδους τρομοκρατικό χτύπημα, ασύγκριτα πιο ύπουλο, μαζικό και καταστροφικό, λάμβανε χώρα: η ΕΕ έδινε το πράσινο φως στις εταιρείες «βιοτεχνολογίας» για την καλλιέργεια των ΓΤΟ στα ευρωπαϊκά εδάφη.
Μας λένε ότι ο καπιταλισμός της ελεύθερης αγοράς μπορεί να έχει τα ελαττώματά του, αλλά στην πραγματικότητα δεν υπάρχει άλλη βιώσιμη εναλλακτική λύση που να προσφέρει ευημερία σε όλους.
Ο έλληνας φιλόσοφος βλέπει µε σκεπτικισµό αλλά και κάποια αισιοδοξία την κρίση. Συνέντευξη στον Ι. Ν. ΜΠΑΣΚΟΖΟ.
«Με τα παλιά µυαλά και τις παλιές σκέψεις» δεν µπορούµε να βγούµε από την κρίση, υποστηρίζει ο φιλόσοφος Στέλιος Ράµφος. Τον βρίσκουµε σκεπτικό αλλά αισιόδοξο. Πιστεύει ότι πρέπει να ξαναβρούµε τις έννοιες που θα δώσουν νόηµα στην πραγµατικότητά µας για να βγούµε από την κρίση.
Το κόστος της χρηματοπιστωτικής κρίσης υπολογίζεται ότι μέχρι τον Αύγουστο έφτασε περίπου τα 10,3 τρισεκατομμύρια δολάρια. Ο υπολογισμός αυτός έγινε από τον επικεφαλής οικονομολόγο της γερμανικής Commerzbank, Γιοργκ Κρέμερ
Δεν μιλάμε για μία οπισθοδρομική κοινωνία, όπου δεν μπαίνει η πληροφορία, όπου δεν υπάρχει σχετική ελευθερία και γενικά αυτά τα στοιχεία που μπορούν να κάνουν έναν άνθρωπο οικουμενικό συγκριτικά με το παρελθόν. Μιλάμε για την Τσεχία (και δυστυχώς όχι μόνον), της οποίας ο Πρόεδρος πρόσφατα
Ο διεθνής οικονομικός τύπος, με «έγκυρα» οικονομικά έντυπα όπως οι FINANCIAL TIMES κλπ, τελευταία κοινοποίησε και προεξόφλησε επικοινωνιακά, αξιολογήσεις για την ελληνική οικονομία που θα την δυσχεράνουν στον δανεισμό της και στα πλαίσια των οικονομικών ελιγμών της. Εδώ καλούμαστε να είμαστε συστηματικοί. Να ζητήσουμε και από τα «έγκυρα» οικονομικά έντυπα αλλά και από τους αντίστοιχους «έγκυρους» οργανισμούς να μας πουν πόσο προβλεπτικοί αποδείχθηκαν ότι ήταν στην αξιολόγηση της οικονομικής πραγματικότητας της αλληλόχρεης φούσκας πριν αυτή ξεσπάσει.
Ως πρώτο συμπέρασμα, παρατηρώντας τις κρίσεις και τις μεταπτώσεις των κρίσεων και την ποικιλία τους που άρχισε να ξεσπάει δραματικά από το καλοκαίρι και επεκτάθηκε στο φθινόπωρο του 2008, μπορεί να πει κανείς ότι όλες οι κρίσεις τελικά μοιάζουν με του ’29. Διαφέρουν όμως και αποκτούν δικά τους χαρακτηριστικά από τρείς βασικούς παράγοντες:
Α. Πρώτον από τα μέτρα που παίρνονται.
Β. Δεύτερον, από τη διακύμανση, τα στοιχεία και τον έλεγχο των ψυχολογικών αντιδράσεων.
Γ. Τρίτον από τις διαφοροποιημένες αντοχές και τις αλληλεπιδράσεις με την πραγματική οικονομία.
Η εντύπωση που δημιουργείται όλο και πιο πολύ είναι ότι φτιάχνουμε τον διάκοσμο χωρίς να πειράζουμε τα αίτια. Προσπαθούμε να περιορίζουμε την οχληρότητα χωρίς να αγγίζουμε την νοσηρότητα στο οικονομικό σύστημα, στην οικονομική πραγματικότητα και την πολιτική. Εκεί βρίσκεται ένα μέρος της ίδιας της νοσηρότητας. Τελικά καταλαβαίνουμε όλο και πιο πολύ ότι πρόκειται για μια Λερναία Ύδρα που μεταμορφώνεται και αναγεννάται σε κάθε αποσπασματική εναντίωσή μας απέναντί της.
Μετά από βδομάδες βαρύτατης χρηματιστηριακής νέφωσης βγήκε ξανά ο ήλιος της αισιοδοξίας και το εκκρεμές των δεικτών άγγιξε τα αντίπερα όριά του. Δεν μπορεί να ξέρει βέβαια κανείς για πόσο καιρό θα παραμείνει αυτή η αισιοδοξία και πόσο βιώσιμη είναι. Ξέρουμε όμως ότι σ’ αυτή την αλλαγή τον ρυθμιστικό ρόλο δεν τον έπαιξε η αίσθηση της υποτίμησης των μετοχών για να ανακτήσουν το έδαφος το οποίο δικαιούνται, αλλά συγκεκριμένες ρυθμιστικές παρεμβάσεις ή πολιτικές ειδήσεις.
Δεν έχετε ακόμη λογαριασμό;
Δημιουργία λογαριασμού
