Είναι φανερό πλέον ότι ο άνθρωπος που προσδιορίζεται ή, μάλλον, οριοθετείται αποκλειστικά από την εργασία του, από τη σχέση του με το σπίτι του και την οικογένειά του, από τον πλούτο του και από την δημοτικότητά του είναι ένας άνθρωπος τελείως ανεπαρκής για τα νέα παγκόσμια δεδομένα που απαιτούν λύσεις συνεργατικών και ολιστικών προσεγγίσεων.
Οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας δημιουργούν εκατομμύρια θέσεις εργασίας σε ολόκληρο τον κόσμο, οι οποίες σε πρόσφατη έκθεση υπολογίζονται σε 9,4 εκατομμύρια και οι περισσότερες είναι στη Κίνα, στη Βραζιλία και στις ΗΠΑ. Σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση του Διεθνούς Οργανισμού Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (IRENA), που δημοσιεύει η Deutsche Welle, υπολογίζεται ότι δημιουργήθηκαν περισσότερες από 8,1 εκατομμύρια θέσεις εργασίας στον τομέα της αιολικής και ηλιακής ενέργειας, της βιοενέργειας και της γεωθερμίας. Ακόμα 1,3 εκατομμύρια εργαζόμενοι απασχολούνται σε υδροηλεκτρικά εργοστάσια.
Ως δυνητική πιλοτική εφαρμογή αξιολογείται η περίπτωση της «Ενωμένης Κλωστοϋφαντουργίας», η οποία παρέχει τις προϋποθέσεις, τις δυνατότητες και τις υποδομές για σημαντικές καινοτόμες επιλογές σε εθνικό, περιφερειακό και τοπικό επίπεδο
μετάφραση: Γιάννης Χατζηδημητράκης
Ένας άγνωστος μέχρι τώρα όρος στον κοινωνικοπολιτικό λόγο, μη καταγεγραμμένος ακόμα στα λεξικά που διατίθενται στα βιβλιοπωλεία, η «ασφαλειοποίηση» (securitization) εμφανίστηκε πρόσφατα σε συζητήσεις σχετικά με μια άλλη «αντιστάθμιση κινδύνων»[1] και γρήγορα υιοθετήθηκε στο λεξιλόγιο της πολιτικής και των μέσων ενημέρωσης.
Αυτό που επιδιώκει να συλλάβει και υποδηλώσει αυτός ο νεοεισαγόμενος όρος, είναι η ολοένα και πιο συχνή αναταξινόμηση μιας κατάστασης λόγω της «ανασφάλειάς του», με σχεδόν αυτόματο αποτέλεσμα τη μεταφορά της στον τομέα, την ευθύνη και την εποπτεία των οργάνων ασφαλείας.
Σήμερα βιώνουμε μία σύγκρουση, που διαχέεται σε όλες τις πτυχές του κοινωνικού. Στον έναν πόλο της σύγκρουσης, τον κυρίαρχο, βρίσκεται ο κόσμος των κρατών και του κεφαλαίου. Στον αντίπαλο πόλο τοποθετούνται τα κινήματα, οι σύγχρονες κοινωνίες σε κίνηση
Η εικόνα κατάρρευσης στον χώρο της Υγείας στη μνημονιακή περίοδο μπορεί ίσως καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη να περιγράψει την κοινωνική καταστροφή που έχει επιφέρει η πολιτική της λιτότητας. Οι δανειστές, μέσω της αποπληρωμής του χρέους, έχουν ήδη πάρει τη λίβρα της σάρκας που τους αναλογεί, αλλά ζητούν περισσότερα.
Ο Μπέρτραντ Ράσελ μας έχει προσφέρει την πιο εμπεριστατωμένη πιθανότατα φιλοσοφική ανάλυση της έννοιας της ευτυχίας στο έργο του Η Κατάκτηση της Ευτυχίας. Μελετά την έννοια όχι μόνο σε θεωρητικό επίπεδο ορισμών και περιεχομένου αλλά και σε επίπεδο καθημερινής πρακτικής, διεισδύοντας στην ανθρώπινη κατάσταση σε εξαιρετική λεπτομέρεια και με θαυμαστή οξυδέρκεια.
Ως εκφοβισμός ή παρενόχληση μέσω του Διαδικτύου, θεωρείται οποιαδήποτε πράξη επιθετικότητας, τρομοκρατικής ή αυταρχικής συμπεριφοράς.
Πραγματοποιείται μέσω της χρήσης των ψηφιακών συσκευών επικοινωνίας, όπως είναι οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές, τα κινητά τηλέφωνα κ.ά. κι η οποία επαναλαμβάνεται ανά τακτά ή άτακτα χρονικά διαστήματα. Ο στόχος της μη αποδεκτής κοινωνικά, αυτής συμπεριφοράς είναι ο επιτιθέμενος να προκαλέσει ζημία ή να βλάψει το θύμα του.
Με βάση τα παρακάτω ευρήματα, φαίνεται πως η ελληνική νεολαία έχει το προφίλ νεολαίας μιας κοινωνίας όπου, παρά τις «μεσογειακές» και «βαλκανικές» ιδιαιτερότητες που φυσικά ισχύουν, η «πραγματική υπαγωγή στο κεφάλαιο» των ανθρωπίνων σχέσεων είναι η κυρίαρχη κατάσταση. Με εξαίρεση την Οικογένεια, δηλαδή το ιδιωτικοποιημένο «σύμπλεγμα του Οιδίποδα», που εμφανίζεται σαν νησίδα αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας, αυτό που καθοδηγεί τα κίνητρα των νέων είναι η Οικονομία, η Εργασία, το Χρήμα, και για αναψυχή το διαδίκτυο και διάφορες μορφές διασκέδασης.
Μιλάμε πολλές φορές υπερηφάνως για την πρωτογενή παραγωγή στην Ελλάδα αγνοώντας τα βασικά τα οποία οι επαγγελματίες της γης ξέρουν καλύτερα απ΄ τον καθένα. Οι περισσότεροι που δεν ανήκουν στον αγροτικό χώρο έχουν μια βαθιά άγνοια των σύγχρονων δεδομένων συνοψίζοντας τις όποιες γνώσεις τους στο δίπτυχο “επιδοτήσεις” και “παραδοσιακοί καλλιεργητές”.
ο σχολείο στη Νορβηγία που έχει καταργήσει τα «μαθήματα»[1] εδώ και 40 χρόνια.
Η Φινλανδία ανακοίνωσε πριν λίγο καιρό ότι το νέο εθνικό πρόγραμμα σπουδών της, θα δίνει έμφαση στα project αντί στα γνωστά παραδοσιακά μαθήματα. Όμως ένα σχολείο που ονομάζεται Ringstabekk με 425 μαθητές ηλικίας από 13 έως 16 χρονών, ακριβώς έξω από το την πρωτεύουσα της Νορβηγίας, Όσλο, έχει κάνει το ίδιο εδώ και 40 συνεχόμενα χρόνια με μεγάλη επιτυχία.
Δεν έχετε ακόμη λογαριασμό;
Δημιουργία λογαριασμού
